Мроi Багны (СИ)

- Адтуль. Схап вхор за бараду ды з м прыляце. Ладна, жартую. Па гарадскм вале. Там зараснк пасюль, патрульных няма. Прада, спачатку прыйшлося ляцець праз усё поле.

- Але як? Там жа Цёрн.

Памва вышчары зубы ва смешцы.

- Дык генератар. Я стрыжань вылама, ён адразу здох. Усё, як ты каза.

- Ды тваю ж маць ... - Ян раптам затросся ад смеху, прыкрышы рот далонню. - Растрыбушы усётк.

Памва энергчна заква.

- Ага, ага. А Лта гаварыла, што не атрымаецца.

- Яна там?

- Так! З ёй усё добра, не хвалюйся. Я за ёй прыглядва, - не без гонару сказа Памва.

- дога вы там прабадзялся? Пад Цёрнам? - спыта Ян.

- Два дн, дзве ночы. Мы да чорашняга дня не ведал, жывы ты ц не. А надоечы мы бачыл цябе на замчышчы. Мне нават здалося, што ты памаха нам рукой. Ян, ты напраду можаш бачыць?

- Не. Мусць, рука тарганулася, кал я кда талер.

- Як талер?

- Потым растлумачу. Два дн, гаворыш? У так холад сабачы.

Памва махну рукой.

- Ды нчога, не страшна. Мы машыне грэлся.

- У чыёй?

- Йорхас падагна.

- Кантрабандыст гэты? - з цкавасцю спыта Ян.

Памва затрос галавой.

- Няк ён не кантрабандыст. завуць яго не Йорхас. Ён...карацей, ён таксама каза, што не атрымаецца. Генератар жа навдавоку стая, пад навесам. А потым дзяжурны з кмсьц засварыся, на генератар ужо не глядзе, а тут я. Сетку рэзаць я жо часу не ме, дый не было чым. Я пад Цёрнам прапоз. Кал ён згас, канечне. Кажух на м пакну. добра, бегчы было лягчэй. Усе, ясная рэч, замтуслся, кал генератар здох. Народ рвану да агароджы, каб прабцца горад, салдаты пачал страляць у паветра, а потым запалл карбдавы лхтар.

- Так, мы чул стрэлы начы, - сказала Нара.

Яна са здзленнем глядзела на рабацнстага рудавалосага хлапца шапцы-аблавушцы. Памва смхнуся кну.

- Ага, рыхтык. Па мне стралял. Вунь, нават вуха прастрэлл. Ад шапк. А зваць цябе як?

- Гэта Нара, - сказа Ян. - Заблудзлася горадзе, кал пачалася пошасць. Яе бацьк памерл.

- Ад моравай язвы? - спыта Памва, спагадлва зрнушы на дзячынку.

Нара пахтала галавой.

- Не. Яны памерл вельм дано. Я х не помню.

- Я свах таксама. Эх, роднасная душа, - Памва здыхну. - А бацьк, нябось, з Царгорада был?

- З чаго ты зя? - спытаЯн.

Памва пацсну плячыма.

- Па гаворцы хба незразумела? выглядае яна, як усе рамейцы. Валасы, як крыло гругана. Вочы вось тольк не чорныя, а сня. Як у Йорхаса цяпер. Хаця ён Альбн, насамрэч.

- Вось, значыць, як, - прагавары Ян.

- Можа, хопць мяне абмярковаць? - спытала дзячынка, трох пачырванешы.

- Памва, а як ты нас знайшо? - спыта Ян.

- А язык на што? У людзей спыта. Народ тут да рання па корчмах сядзць, дадому сц нхто не хоча. Яно зразумела, дома-то страшна, а раптам Морава Дзека завтае? Так што, многя бачыл, як вы бегл ад таго храма, быццам за вам нежыць гонцца.

Ян спахмурне.

- Ведаеш ужо, Хлуск?

- То ж бо! Увесь горад тольк пра гэта гаворыць. Не кожны дзень здараецца, каб акруговага суддзю загрызл гул.

- Чакай. Якя гул? - прамов Ян з неразуменнем.

- Ты ж быццам сказа, што сё ведаеш? Ну гэтыя, пажыральнк мярцвячыны. Кажуць, х бачыл горадзе з самага пачатку пошасц. Снодался па вулцах, нкога не чапал, н жывых, н мёртвых. Быццам чакал чагосьц. Ну вось знайшл сабе ласы кавалачак. Абгрызл шчэнт. Я сам бачы, як яго выносл коранеры. Хаця выносць ужо не было чаго - пара костак ды шматк вопратк... А з храмам, пагадзся, штосьц было не так, кал там завялся гул.

- Памва, скажы, а нажа там выпадкова не знайшл? - асцярожна спыта Ян.

- А што, павнны был? - Памва з цканасцю таропся на Яна. - Так-так. Ну-тка, Злыдзень, расказвай, як ты тут забаляся без нас?

***

Утрох яны крочыл па засыпанай снегам вулцы. Ян прытрымлвася за руку Памвы, абхапшы яе вышэй локця. Нара шла трох наперадзе, разглядваючы сцены дах дамо. У промнях раншняга сонца старыя барак здавался жо не такм выродлвым. Памва заходзся ад смеху.

- Слухай, Злыдзень, я не ведаю, як гэта цябе атрымлваецца, не, ну прада! Ты сяго пару дзён у Лемары, а жо паспе перасварыцца ледзь не з паловай горада.

Ён прыняся загнаць пальцы.

- Бадзяга, чыё мя ты так не спыта. Панажошчык Гля. Сямейка ката, якая таксама ад цябе не захапленн. Яшчэ суддзя-збачэнец, але ён памёр, таму не лчыцца. Я нкога не забыся?

- Памва, а куды мы дзём? - спытала Нара.

- Да замчышча! - адказа Памва. - Паднмемся на валы памахаем адтуль Лце з Альбнам. Яны вельм зрадуюцца, кал бачаць нас жывым. Але перадусм паесц трэба. Тут на суседняй вулцы аладк пякл, я бачы. Можам напрасцца да х у госц.

- Ды няёмка неяк, - сказала дзячынка.

- Дык мы ж не забясплатна, - запярэчы Памва. - У х каля дому плот паламаны. Я магу паправць абмен на аладк.

- Слухайце, у нас жа манеты ёсць! - успомнла Нара. - Накдал чора на дзядзнцы. Мы можам расплаццца за сняданак.

- А мне бы яшчэ кажушок новы, альбо свтку. Фуфайка ж прадзмаецца, - сказа Памва. - А Яну шнурк чаравк. А см нам не лшне было б вопратку памыць ды схадзць у лазню.

- На сё гэта грошай, напэна, не хопць, - сказала дзячынка. - Але я магу м падлогу падмесц, альбо бялзну папрасаваць.

- Вось! - Памва падня угору казальны палец. - А я плот папралю.