Мроi Багны (СИ)

Кал гадзннк на ратушы адзван понач, дзверы храма прыадчынлся, на парозе пастала мажная, захутаная футра постаць. Суддзя Пелягрыюс адчу расчараванне, убачышы, што дзячынка сляпы спяць побач на ссунутых лавах. Ён разлчва, што дзячок адвядзе дзячынку рызнцу, далей ад сляпога, а той застанецца дзе-небудзь ля ваходу. Ну, нчога, неяк разбяромся, сказа ён сабе. Дзейнчаць трэба было хутка. Бясшумна пракрашыся мж лавам, ён наблзся да дзячынк, якая спала, падклашы руку пад галаву накрышыся свам старэнькм палцечкам. Схлшыся над ёй, суддзя палюбавася абрысам яе цела пад грудай рыззя. Затым ён хутка зацсну дзячынцы рот сарва яе з лавы. План бы просты: адвесц дзячынку да сябе дадому замкнуць на ключ, ну а там па абставнах.

На справе сё аказалася не так проста, бо дзячынка пачала супрацляцца з нечаканай лютасцю. Спрабуючы вызвалцца, яна адчайна тузалася яго руках нават спрабавала бцца нагам - кал б не тостае футра, суддзя бы сур'ёзна пацярпе. Нарэшце, злачышыся, яна плася зубам яго далонь. Суддзя скрыкну прыслаб хватку.

- Ратуйце! - закрычала дзячынка.

Брудна вылаяшыся, суддзя зно зацсну ёй рот.

- Не трэба скандалць, мышка мая, - сказа ён. - Нхто цябе не пачуе, нават дзячок. Ён сёння аглух аслеп, а заадно аняме.

Суддзя павалок яе да выхаду. Дзячынка адчайна адбвалася. Скрозь футра суддзя адчува дотык яе юнага, гнуткага цела. Раптам м разгарэлася жарсць. Ён спынся. А чаго, уласна кажучы, чакаць? На вулцы дзячынка можа вырвацца цячы, а храме нкога няма, апроч гэтага калек. Але ён нам не перашкодзць, прада? Суддзя развярнуся пацягну дзячынку бакавую каплцу, дзе гарэла лампада. Штурхнушы яе нутр, ён пача сцягваць з сябе бабровае футра. Скарысташыся момантам, дзячынка рванулася да выхаду, але суддзя заступ ёй дарогу.

- Не сварыся са мной, вавёрачка, - сказа ён. - Ты павнна слухацца спадара Пелягрыюса паводзць сябе добра, накш будзеш пакарана.

Ён схап дзячынку за сукенку шпурну яе на падлогу. Тонкая тканна з трэскам разышлася пад яго пальцам. У прыцемку суддзя бачы яе бледнае плячо. Ён схлся над ёй , дрыжачы, пача расшпльваць гузк на пнжаку. Дзячынка адчайна лупла яго кулачкам па твары грудзях. Град удара, як сыпася на суддзю, яшчэ мацней распальва яго пажадлвасць.

Суддзя так не зразуме, адкуль узяся забойца, як накнуся на яго з цемры. Краем вока ён заважы, як цьмяна блснула лязо. нстынкт самазахавання бы развты яго выдатна. Суддзя кнуся бок. Лязо прасвстала мма са скрыгатам шарганула па каменнай падлозе, ледзь не зламашыся. Суддзя адштурхну дзячынку пабег. Хтосьц схап яго за нагу, ён адчу востры боль у правай галёнцы. Нешта гарачае, густое лпкае стала залваць яго чаравк. Завшчашы, суддзя павался долу. Ён ужо не адчува болю. Яго апанава жывёльны жах. Валакучы па падлозе параненую нагу, суддзя папоз да выхаду. Нечыя пальцы чаплся яго парадзелыя валасы. Галава яго закнулася, позрк скравася на цёмныя хоры.

- Гвалт... - прахрыпе суддзя.

Яго горла быццам апякло агнём, ён захлынуся крывёй, наступла апраметная цемра.

Ян адкну нож падняся на ног.

- Нара! - паклка ён.

Дзячынка не азвалася.

- Нара, дзе ты?

Ён выцягну перад сабой рук зраб крок. Вылаяся напаголасу, наляцешы на лаву.

- Я тут... - пачу ён.

Нара сядзела на падлозе каплцы, сцснушыся камяк. Ян апусцся перад ёй на кален дакрануся да яе пляча. Яго пальцы прабегл па яе аблччы. Дзячынку злёгку калацла, але яна не плакала.

- Ён нчога табе не зраб? - спыта Ян.

- Ды не. Тольк сукенку парва.

- Нара, трэба сыходзць. Нам нельга тут заставацца. Разумееш?

Яна кнула паднялася на ног, прытрымлваючыся за Яна.

- Што з м? - прашаптала дзячынка, кал яны праходзл мма нерухомага цела, якое ляжала памж лавам.

- Самле. Хадзем хутчэй, пакуль не апрытомне.

Кал храм спусце, цен ншах сцен заварушылся. Чырванаваты агеньчык лампады, як цеплся бакавой каплцы, раптам раздвося. Затым х зраблася чатыры...шэсць...дванаццаць... незабаве жо цэлыя чароды вачэй рухался здож бакавых нефа. Двухногя фгуры, агдна скурчаныя ды ссутуленыя, адна за адной вынырвал з цемры памж калонам. Яны нагадвал адначасова вакалака ген-пярэваратня, але х аблччах усё ж было больш чалавечага, чым звярынага. У цьмяным святле лхтаро, што ллося скрозь стральчатыя вокны, бачныя был х безвалосыя целы, касмыкаватыя грывы, завостраныя, як у ганчако, вушы выскаленыя пашчы, з якх сцякала цягучая слна. Незабаве х сабралася цэлая зграя. Брыдка ггкаючы нешта лапочучы, яны скакал з лавы на лаву, падбраючыся сё блжэй да знежывелага цела, распластанага на падлозе храма.

Чалавек у чорным