Мроi Багны (СИ)

Яны стаял на прыступках храма. З расчыненых дзвярэй данослся рачыстыя спевы. Нара пазнала гэты псалом: "Кал гледзце бунт муро разбурэнне..." Вернк спявал яго хорам. Псалом скончыся, на хвлну наступла цшыня, а потым нечы голас прыняся чытаць нараспе: "Сешы пад лозам, з чары адп, ззянн славы пастал прад м..."

- Не хачу. Недалюблваю я гэтыя храмы, каб ты ведала.

- Мы магл бы памалцца разам. Папрасць заступнцтва Госпада Вышняга. Каб мы не захварэл ратавался з гэтага горада, каб нас нхто больш не крыдз.

- А кал яго няма? - спыта Ян трох адрывста.

- Як гэта, няма?

- А вось так. Няма сё. Н Госпада, н Вышняга.

- Ян, ты страц веру пасля таго, што з табой здарылася? - цха спытала дзячынка.

- Нара, адчапся жо, а? Занас гэтыя чортавы кветк, пойдзем адгэтуль.

- Я яшчэ памалюся.

- Як хочаш. Я ля ваходу пачакаю.

У храме пахла ладанам пчалным воскам. На догх драляных лаках сядзел вернк. Каля алтара, павярнушыся тварам да паствы, стая паважны свавусы мужчына клятчастым палто. Ён трыма у руках разгорнутую кнгу трох нараспе зачытва Высло Праведнка. Нара з кошыкам у руцэ асцярожна абышла лавы , наблзшыся да алтара, спынлася, зачаравана гледзячы на вобраз Вышняга - сёвдушчае Вока, выкладзенае залацстай смальтай. Потым, укленчышы, яна асцярожна паставла кошык з кветкам на каменную падлогу. 'Прым нашае паднашэнне, Адзны, Усюдысны', падумала яна. пачала малцца. Мочк, пра сябе.

- Ну, як? Пагутарыла з Усёвдушчым? Мо знак як бы? - ранчна спыта Ян, кал яна вярнулася.

Ён сядзе на прыступках дзядзнца, прыхнушыся да сцяны паклашы кй сабе на кален.

- Дарма ты смяешся, - сур'ёзна сказала дзячынка. - Я памаллася, мне стала лепей. Нават есц амаль не хочацца.

- Лепш бы сюдысны хлебца нам спасла. Ды яшчэ матузко пару.

- Якх матузко?

- У гарнзоне шнурк адабрал, чаравк звальваюцца. Ладна, праехал. Зрн лепш сюды.

Ён працягну дзячынцы раскрытую далонь. У яго руцэ ляжала манета.

- Медны?

- Нара, вазьм яго паглядз вельм важлва. Ц ёсць на м якя-небудзь незвычайныя надпсы, выявы? Магчыма, руны?

Нара паднесла манету да вачэй.

- Гэта не рамейская манета, - сказала яна, памачашы. - ншаземная нейкая. На рамейскх грошах адлюстраваны каршун, альбо партрэт Агусты. А тут вершнк, сонца над м. надпс. Лтары быццам знаёмыя, а мова незразумелая. А яшчэ лчбы. Дзевяцьсот восемдзесят восем.

- Талер, - сказа Ян. - Талер семгальск. А лчбы - гэта год, кал яго адчаканл. Дванаццаць гадо таму. В той год Семгален зрабся правнцыяй мперы, такх манет больш не робяць.

- А сюды як ён трап? - спытала Нара.

- Я бы сам хаце гэта ведаць. Гадзну таму я выкну яго за гарадскую сцяну. здаецца, гэтым жа талерам я расплацся за начлежку, прычым двойчы. Не, я не звар'яце. Ён рэальна весь час да мяне вяртаецца.

- Ох, дык гэта ж...

Яна не вымавла гэтага слых, але яны абодва падумал пра адно тое ж. Неразменны Талер. Чароная манета з вельм старой казк, якую ведал Семгалене, Царгорадзе. Кажуць, што некаторыя гатовы был прадаць душу за гэтую манетку. Неразменным Талерам можна было расплаццца з шынкаром, аддаць яго лхвяру, нават выкнуць у мора, усё рона ён нязменна вяртася да свайго ладальнка. А яшчэ Неразменны Талер прыцягва да сабе грошы. Ц не з гэтай прычыны м так ахвотна падавал мласцну на гарадскх вулцах?.. Быццам у пацверджанне таму на прыступк са звонам упала манета. Нейк чалавек, выходзячы з храма, кну м пад ног пасрэбранка.

- Адкуль ён у цябе? - спытала Нара.

- Мне да яго чалавек на мя Ангх. Тут, у Лемары, у першы дзень каранцну. Дзна, прада?

Ян не сказа дзячынцы, што незнаёмец адда яму яшчэ капсулу з атрутай, якую адабрал гарнзоне.

мправзаваная мша заканчвалася. Вернк паднялся з ла зацягнул заключны гмн падзяк. "Зараз з храма пачнуць выходзць людз, се будуць кдаць нам манетк, - падумала Нара. - х прыцягне да сабе Талер..." Яна здрыганулася, адчушы на сабе чыйсьц позрк. Падняшы вочы, Нара бачыла перад сабой лютнста. Таго самага, якога яна бачыла напярэдадн вечарам у карчме. Цяпер яна магла разглядзець яго як след. То бы юнак гадо васемнаццац, высок стансты. Яго аблчча з дагаватым вачыма вузкм скулам было вельм бледным, але сё ж так прывабным. Юнак бы апрануты фарссты рамейск каптан вшнёвага колеру, багата вышыты залатой нткай, чырвоныя боцк сю тую ж пунсовую шапку з адваротам, упрыгожаную палнавым пяром. Догая пасма вугальна-чорных валасо спадала яму на твар, закрываючы яго правае вока частку шчак. У руцэ ён трыма лютню.

- Дабрыдзень, прынцэса, - сказа ён, усмхаючыся.

- Дабрыдзень, - ветлва адказала Нара.

- Скажыце мне, навошта вы стаце на дзядзнцы, як жабрачка, просце мласцну? - спыта лютнст. - Вы ж павнны жыць у палацы, а вашы падданыя апускаць вочы долу ды схляцца паклоне, кал вы праходзце мма.

- Вы смеяцеся з мяне? Я ёсць жабрачка. Я вырасла прытулку, а бацьк мае памерл.

Нара зрнула на Яна, быццам чакаючы ад яго падтрымк, але ён сядзе нерухома, узняшы твар да неба, , здавалася, не чу хняй гутарк. Юнак усмхнуся.