Мроi Багны (СИ)

- Ян, ты каха яе? Прада? Каха? - дапытвалася Нара. - Кветк дары ...сё такое?

- Вершы пса. Адчапся, Нара.

- Любоныя?

- Паганыя.

- А мне раскажаш?

- Нзавошта.

- А чаму?

- Смяяцца будзеш.

- З чаго раптам?

- Яна смяялася.

- Таму што дурнца.

- Многа ты разумееш.

Праду кажучы, яна не смяялася. Хаця лепш бы смяялася. Ц напрост бы сказала, што вершы дрэнь. А яна наогул няк не каментавала. Мажлва, яна х не чытала. Не бачыла нават. Сам внаваты. Гэта ж дадумацца трэба - соваць канверты ёй пад падушку спадзеве, што яна знойдзе прачытае. А знаходзла прыслуга, напрыклад. Лаке з пакаёкам. А потым чытал х адно аднаму ды ржал голас. Глупства жудаснае. Чорт, ну хоць што-небудзь у жыцц я магу зрабць нармальна?..

- Ян, чакай, - сказала Нара, пацягнушы яго за рука.

- Што такое?

- Мне трэба, - сказала яна шэптам.

- Што, зно?

- Угу. Тут падваротнца. Я хутка. Пачакай хвлнку, добра?

Пабегла. Смешная такая. Няк не атрымлваецца яе явць. Вобраз развальваецца. мя Нара гучыць, як тутэйшае. А па-рамейску шпарыць чыста, без акцэнту. Яно зразумела. З нараджэння па прытулках, а там семгальскай не вучаць. Навошта яна патрэбна? Нават краны такой ужо няма... сётк, куды яе падзець, кал мы выжывем? Зно у прытулак? А сам я куды падзенуся?.. Лта. Госпадзе. Лта. Там была такая мясарубка. Зямля кпела. З ёй жа нчога не здарылася, прада, Гасподзь Усявышн, Адзны, Нябачны, Усемагутны, з ёй усё добра?..

- Ян! Ян! Ачмурэць! Тут крокусы!

- Што? Якя крокусы?

- Знайшла падваротн! Цэлы кошык крокуса, ляжа проста на зямл. х нехта вырасц кну, альбо згуб.

- Ты што, кошык цягнеш?

- х трэба выратаваць! Яны ж загнуць, тут так холадна. Ян, давай раздадзм х людзям.

- Ды каму яны патрэбны?

- А лепш аднясём х у храм. Паставм каля алтара. Тут у Лемары вельм прыгожы храм. Белы так, са спчакам.

- Нара, ты ж на замчышча збралася.

- Дык мы туды дзём. А пасля храм.

***

На кра гарадскога вала, дзе калсьц звышался крапасныя муры, стаял людз - па адным, па двое, альбо купкам чалавек па пяць. Амаль нхто не размаля. Людз глядзел неба, зацягнутае снегавым хмарам. Паветранага карабля сё не было. Здавалася, пра зачумлены горад забылся се - лады, сам Госпад Вышн. Некаторыя, стамшыся глядзець у пустыя нябёсы, пераводзл позрк за гарадск вал пачынал зрацца далячынь, быццам у спадзеве гледзець знаёмыя твары там, па той бок Цёрну.

- Ну, чаго там, Нара? Карабля так няма?

- Неа!

- А што ёсць?

- Грузавыя машыны перад варотам. два брызентавыя шатры. Вакол горада ваенныя з внтокам. Стаяць, выцягнушыся ланцужок, па жанеры праз кожныя пару сажня. А яшчэ зямл праараныя канавы, там на дне штосьц гарыць, але дыму няма, тольк паветра дрыжыць ад гарачын.

- Загоны для пацуко. Яны пераносяць мораву язву, а Цёрн для х не перашкода. Пацук можа праслзнуць пад сеткай, чалавек - нкол. Дарэчы, бачыш яе?

- Цёрн? Але, вунь там, на згорачку, дзе дарога. А за сеткай людз. Не вайскоцы. Стаяць глядзяць на горад.

Нара бачыла, як ад натопу па той бок загароды аддзялся нейк чалавек. Падышошы амаль ушчыльную да сетк, ён раптам пача падскокваць размахваць рукам. Здаецца, ён нават нешта крыкну. Зрэшты, на такой адлегласц сё рона не разабраць, ды яшчэ машыны нзе тарахцяць маторам.

- Чарцяня, - прагавары Ян.

- Што?

- Казка такая ёсць. Чарцяня жыло лесе, людзей палохала. Пакуль яго самаго не напалохал.

Ён апусц руку кшэню куртк намаца там металчны рыфлены дыск. Манета. Ян пакруц яе пальцах, узважы на далон. раптам, ускнушы руку, з размаху шпурну яе за гарадск вал.

- Ян, ты чаго?! - крыкнула Нара, праводзячы манету вачыма - тая, цьмяна блснушы, знкла зараснках самшыта, якя крывал схлы замчышча. - Навошта ты выкну грошы?

- Так трэба. Потым патлумачу. Пойдзем, Нара. Тут, здаецца, нчога цкавага.

- Ага, хадзем. Трэба яшчэ кветк храм занесц, - сказала дзячынка. Яна сё яшчэ трымала руках кошык з крокусам.

Храм Госпада Вышняга размяшчася на круглай плошчы праз квартал ад гарадскога вала. Мяркуючы па абрысах веж стральчастых ншах сцен, у мнулым гэта бы храм Мтры селадара, якому некал пакланялся язычнк-семгальцы. Пасля сталявання Закона Праведнка архтэктуру нутранае бранне храма был несены некаторыя змены, адпаведна Царгародскаму канону. Храм бы адчынены, але мшы не ладзлся н гэты дзень, н папярэдня. Кал пачалася пошасць, святар кну сваю паству збег з горада, мабыць, не надта спадзеючыся на заступнцтва сявышняга. Дзячок, як застася пры храме, штодня на досвтку адмыка дзверы храма, а з надыходам вечара замыка. Гараджане, якя застался без духонага пастыра, выдатна спралялся сам. Кожны дзень яны збрался храме запалшы свечк ля алтара, чытал слых Высло Праведнка, а таксама спявал псалмы ды лтан. Дзьячку заставалася тольк прыглядаць за парадкам. Зрэшты, гараджане паводзл сябе паважна, дысцыплну нхто не паруша.

- Ян, а ты не хочаш увайсц?