Мроi Багны (СИ)

Раптам вочы мне завалакло чырвонай смугой. Зямля захсталася мяне пад нагам, абцуг выслзнул з мах саслабелых пальца. Я зразуме, што губляю прытомнасць. Скрозь заслону забыцця я адчува, што мяне кудысьц цягнуць. Потым я адчу, што да мах вусна прыцснул край алавянага кубка.

- Вып гэта, - пачу я рэзк, хрыплаваты голас, - Вып, кал хочаш жыць...

Не ведаю, кольк часу прайшло, пакуль я апрытомне. Я ляжа на ложку, у тым самым пако, дзе напярэдадн памрала Карын. Не гарэла нводная свечка. Акно было адчынена, марознае паветра напаняла пакой. Змна цёмна было, як у склепе. Я разглядзе чорны слуэт на фоне акна. Халодны жах ахап мяне, кал я зразуме, што гэта гуль - тут, у мам пако.

- Прачнуся, паэт? - сказала пачвара.

Адным скачком стота апынулася каля маёй пасцел. Я разглядзе у пацемры яе прадагаватыя вочы, пляскаты нос догя клы, вышчараныя ва хмылцы. Мне здалося нават, што я бачу шмаццё гнлога мяса, налплага на клы. З жахам падума я аб Карын... Пачвара выдала смяшок, быццам прачыташы мае думк.

- Не турбуйся, цэлая твая Карын. Гул не дакрануцца да яе маглы. Так загадала Аллл.

Пачвара схллася нада мной, тут я бачы, што гэта жанчына. Я зразуме гэта па абрысах яе цела. Зрэшты, прывабнасц ёй не было н на калва - худая ды жылстая, рысах яе твару было больш звярынага, чым чалавечага. яна мкнулася прыгожыць сябе, як усе жанчыны. Догая грыва валасо, больш падобных на звярыную посць, была закручана мноства дробных касчак-жгуто, х уплецены был пацерк з гладка адшлфаваных пазванко.

- Я дала табе зелле, якое вылечвае ад моравай язвы. Цяпер ты будзеш жыць. Так загадала Аллл, - сказала гуль.

- Аллл... - павольна патары я.

- Аллл - твая прыхльнца. Смяротныя не шануюць твае песн, але яны даспадобы гулям. х спяваюць у падземным палацы Аллл пад музыку цытра, зробленых з чалавечых костак ды высушаных жыл. Так, Аллл - твая прыхльнца. яна жадае, каб ты жы сярод смяротных, пакуль не напшаш усе свае песн.

Я паднёс руку да вачэй. Нават у пацемры было выразна вдаць, што стыгматы знкл. Ц магчыма такое? Сываратка магла тольк прадухлць хваробу. Але чалавек, на целе якога з'явлся стыгматы выглядзе пялёстка грымотнка, бы асуджаны на смерць.

- Аллл загадала мне прынесц табе зелле, паэт, - сказала гуль. - Я сё зрабла, але цяпер ты тое-сёе мне внен.

- Што менавта? - спыта я.

Гуль ухмыльнулася працягнула да мяне руку. Мяне перасмыкнула, кал яе догя пальцы з завостраным пазногцям дакранулся да маёй шчак.

- Ты павнен ажанцца са мной, паэт. Не цяпер, пазней. Я пачакаю. Часу мяне - цэлая вечнасць.

Нягледзячы на сю безнадзейнасць свайго становшча, я засмяяся. Засмяяся так, што слёзы навярнулся мне на вочы.

- Ц магчыма такое, каб просты смяротны злучыся з дачкой гуля?! - прагавары я памж прыступам смеху.

Пачвара пахтала галавой.

- Я не дачка гуля. Мой бацька так ж смяротны, як ты. Ён некрамант з полса Бал-Сахр, як сё сваё жыццё прысвяц вядзьмарскаму мастацтву. Н разу ён не паглядзе з пажадлвасцю на нводную жанчыну, але мая мац, гуль Рас-Шаха, заваявала яго сэрца. Я, Скла, плод х кахання. Многя гул хацел, каб я зраблася х сяброкай, але яны мне не даспадобы. Я жадала стаць сяброкай смяротнага. Аллл абяцала мне гэтым пасадзейнчаць. Зараз я пакну цябе, паэт. Жыв пшы свае песн. Пшы, пакуль не вычарпаецца тваё натхненне. Ну а потым я прыйду забяру цябе падземныя лабрынты гуля. Ты станеш адным з нас атрымаеш немручасць.

Я мочк глядзе на тую, якая звала сябе Склай. Як дзны лёс, дума я, перажыць мор пошасць, каб у вынку стаць прыдворным паэтам Аллл, каралевы гуля.

- А зрэшты, - прамов я слых, - ц не сё рона, дзе жыць як памраць, кал Карын больш няма?

Гуль зно ашчэрылася ва хмылцы.

- Вылечыцца ад моравай язвы куды прасцей, чым ад кахання. Але гэта пройдзе. Вось убачыш, - сказала яна.

Пачвара адступла схавалася змроку. У цёмным пако запанавала цшыня.

Цяпер, кал я пшу гэтыя радк, за акном ужо развднела, Лемары пачася дзень. Новы дзень чакання, адчайнай надзе змагання за жыццё. Але мне сё рона, што будзе з Лемарам. Мне сё рона, ц прыбудзе паветраны карабель да таго, як апошн жыхар горада курчах павалцца на зямлю, на ягоных запясцях заквтнеюць крывавыя язвы. Мяне не цкавць нават мой уласны лёс, таму што Карын больш няма, жыццё маё страцла сэнс.

Але давол пра мяне. Трэба заканчваць з гэтым аповедам пачынаць новую песню. Радк складваюцца сам сабой, я жо чую новы напе. Гэта будзе песня аб дзячынцы з лютняй, якая спявае пра журботнае сэрца ашуканай прыгажун. Аллл, каралева гуля, дзева-пачвара з аблччам, паедзеным чарвякам, сядзць на троне з чалавечых костак з лагоднай усмешкай асыпае дзячынку залатым манетам.

Акруговы суддзя