Мроi Багны (СИ)

Меркавалася, што мораву язву прынесла горад заезджая манашка, якая спынлася мясцовай гасцнцы. Яна была першай, каго забрала хвароба. Вестка аб пошасц распасюдзлася з хуткасцю маланк. З горада лхаманкавай спешцы збегл сё, хто тольк мог збегчы. Я засёды стрымлвася ад крытык лад, але змушаны прызнаць: першым збегл чальцы Гарадской Рады са свам сем'ям. За м рушыла турэмнае начальства, а таксама мясцовы Клр амаль у поным складзе - пры Храме Вышняга застался тольк дзячок ды алтарны служка.

Зрэшты, безуладдзе было нядогм. Незабаве горад прыйшл коранеры адмыслова навучаныя жанеры сантарнага атрада. Вестка аб пошасц дайшла да нас з Карын занадта позна, мы не паспел збегчы. У першы дзень каранцну горад бы ахоплены панкай. Ашалелы натоп штурмава зачыненыя вароты, спрабуючы вырвацца з зачумленага гарада. Жанеры стралял паветра з внтовак разганял натоп атаматычным хлыстам. Я засёды з пагардай стався да гэтых стражнка, але цяпер х прысутнасць была цалкам апрадана. Звар'яцелыя, даведзеныя да роспачы людз папросту здратавал б адно аднаго да смерц.

Нам было абяцана, што з дня на дзень са сталцы прыбудзе паветраны карабель з грузам сываратк супраць моравай язвы. Карын так не дачакалася яго. Шмат хто не дачакася. Не ведаю, як дога прастая я над маглай Карын. Зно пайшо снег. Сняжынк цха апускался на свежую маглу, ахнаючы яе белым саванам. Па шчоках мах бегл слёзы - пэна, ад рэзкага ветру. Потым я адвярнуся пайшо прэч, без мэты, не разбраючы дарог.

Вулцы горада был пустынныя. Людз хавался дамах, быццам у спадзеве, што родныя сцены абароняць х ад пошасц. На вулцах уздож дамо ляжал целы, загорнутыя рыззё. Коранеры працавал дзень ночы, але сё рона не паспявал своечасова прыбраць трупы. Праходзячы мма Храма Вышняга, я пачу спе. Звонк, чысты голас паднмася да неба, зацягнутага снегавым хмарам. На дзядзнцы храма стая невялк натоп. Здзлены, я падышо да храма, жадаючы паглядзець, каму гэта здумалася спяваць у зачумленым горадзе.

Калсьц гэта бы храм Мтры селадара, але з усталяваннем новага Закона яго перабудавал храм Адзнага Вышняга. З алтаро знял выявы салярных знака, замазал рунчныя надпсы на сценах, а гольчатыя шпл замянл на круглявыя макак. Над цэнтральным алтаром залатой смальтай бы выкладзены Знак Усёвдушчага Вока - ншых выя Вышняга храме не было.

Был жыцц асалода шчасце

З тым, каго прагнула сэрца маё.

Быццам смуга, растала каханне,

Хуткай крынчкай прэч уцякло...

Шчыра кажучы, гэтая песня нкол мне не падабалася. Яна была модзе года патара таму, яе часта спявал заможных дамах пад музыку лютн. Працснушыся скрозь натоп, я бачы на дзядзнцы храма дзячынку-жабрачку шэрым клецстым палцечку, якя носяць выхаванк прытулка. З ёю побач бы сляпы пашматанай футравай куртцы. Я убачы западзны пустых вачнц. Ён сядзе на камянях дзядзнца, прывалшыся спной да сцяны храма паклашы кй сабе на кален, яго нерухомае аблчча было знята да неба, як ва сх невдушчых. Дзячынка стаяла спявала.

Беднае сэрца паранена здрадай,

Раны смыляць сплываюць крывёй.

Дзе вы, мае летуценн мары?

Дзе той адзны, што з розуму звё?

Дурнаватая, наная песенька, якая засёды выклкала мяне смех. Але, як н дзна, я бы рады чуць яе цяпер, сярод смутку адчаю.

Сэрца, не плач, чуеш - лютня спявае,

Новага шчасця дзячына чакае!...

Дзячынка сляпы на камянях дзядзнца. Людз слухал смхался, кдаючы м пад ног манетк. Памацашы кшэнях, я адшука пару медных працягну х дзячынцы. Потым я вярнуся дадому. Увечары на мах запясцях з'явлся барвовыя стыгматы. Я веда, што жыць мне заставалася зусм нядога.

Незабаве я адчу млоснасць слабасць ва см целе. На мяне хвалям накатвала лхаманка. Я лёг на ложак, у якм напярэдадн памрала Карын, ста чакаць смерц. У пако зраблася горача, так горача, што немагчыма было здыхнуць. Я веда, што гэта сяго тольк люзя - у печы не палл з учорашняга дня.

Сабрашы рэштк сл, я ста з пасцел, падышо да акна штурхну раму, жадаючы глынуць халоднага паветра. Перада мною бы зацярушаны снегам сад, цёмныя ствалы дрэ магла Карын пад дрэвам. Над маглай я заважы нечы скурчаны цень. Гнюснае стварэнне, чорнае на фоне снега, сядзела над маглай Карын. Убачышы мяне акне, стота загыркала, цемры блснул яе фасфарычныя вочы.

Я не асаблва веры у гсторы пра гуля. Я нкол не бачы х на ласныя вочы - тольк х выявы на гравюрах каляровых мняцюрах з кнг. Яны нбыта жыл далёка на подн, у мёртвых гарадах па той бок базальтавай пустын. Але кал верыць легендам, часам яны з'ялялся нашых краях - на палях бтва, на закнутых моглках гарадах, дзе лютуе пошасць. Моравай язвы яны не баялся. Невыпадкова некаторых казках Морава Дзека, якая сее пошасць, Аллл, каралева гуля, дзева-пачвара з аблччам, паедзеным чарвякам, з'яляюцца родным сёстрам.

Легенды не хлусл. Пачвары-пажыральнк мярцвячыны наведался наш зачумлены горад. Я з праклёнам адхснуся ад акна. Схапшы камнныя абцуг, якя траплся мне пад руку, я кнуся на вулцу. Лютасць надавала мне слы. Гуль усё яшчэ бы тут. Я замахнуся на яго абцугам, жадаючы адагнаць ад маглы Карын. Пачвара прыпала да зямл, глуха рыкаючы.