Мроi Багны (СИ)

На друг дзень у дзверы яго дома пазванл. Слуга паведам, што прыбы гандляр сывараткай. Барыга, накш кажучы. Суддзя загада неадкладна яго пусцць. Ён адвё дарагога госця свой кабнет прапанава яму шкляначку падагрэтага вна. Потым суддзя спыта цану. Сума, якую запатрабава барыга, была фантастычнай, але спадар Пелягрыюс не ста спрачацца. Ён кнуся да сцяннога сейфа адлчы неабходную колькасць златнц. Нават падвойную колькасць. Для таго, каб спынць мораву язву, дастаткова было адной капсулы сываратк, але суддзя на сяк выпадак набы адразу дзве.

Суддзю раздзра падспудны страх: ц не абдуры яго барыга, замест каштонай сываратк падсунушы фальшыку? Увечары таго ж дня ягоны слуга звался з лхаманкай. Суддзя не спа паночы, слухаючы стогны ляманты няшчаснага. 'Позна, позна. Нажаль, ужо занадта позна', шапта ён, сцскаючы ва змакрэлым кулаку другую капсулу, якая так засталася нежыванай. Ранцой слуга зацх, суддзя выклка коранера. Пачувася ён цудона, яго сцёгны запясц заставался чыстыя ад стыгмат. Барыга аказася сумленным чалавекам.

Цяпер заставалася тольк цярплва чакаць, пакуль не скончыцца каранцн. Суддзя цягася па асабняку, знемагаючы ад нуды. Яму лягчэй было бы пераносць нягоды, кал б побач был яго сябры-юрысты. Альбо гэта Сорэкс, на худы канец. Але пракурор псарчук уцякл з горада, а спадарыня Сорэкс наогул не з'явлася. Апроч таго, яго адзны служка так несвоечасова скана, цяпер не было каму распарадзцца наконт абеду. Суддзя перабвася хлебам з халоднай вяндлнай пацягва падагрэтае вно. Нарэшце, каб неяк прабавць час, спадар Пелягрыюс выцягну з кнжнай шафы першую кнгу, якая траплася яму пад руку, се у мяккае крэсла каля акна прыняся чытаць. Гэта бы сентыментальны раман у вершах пра вцязя, як закахася прыгажуню прынцэсу. Вцязь н разу жыцц яе не бачы, але чу пра яе лрычнай песн, якую праспява яму аднойчы нейк вандроны лютнст. У пошуках каханай вцязь адправся далёкае падарожжа, понае небяспечнасця прыгод. Чытво было надзвычай нуднае. Спадар Пелягрыюс млява перагортва старонк, пазяхаючы раз-пораз кдаючы позрк за акно, на дзядзнец храма, як звышася насупраць дома суддз.

Лютнст на дзядзнцы

- Ян! Ян, а хадзем на старое замчышча. Там такая гара высачэзная, напэна, уся акруга бачная. Паглядзм, што там робцца. То бок, я пагляджу, а потым раскажу табе.

Замчышча? Цудона. Ды куды загодна. Тольк не прыставай больш з роспытам, добра?

- А давай. Пакуль не памерл.

- Мы не памром!

Магчыма. Пажывём яшчэ трошк. Хаця амаль ужо наважыся. Адпазц куды-небудзь у завуголле, там ужо. Потым коранеры падбяруць. З капсулай у зубах. Так бы зраб, кал б яна засталася тым доме. Малайчына, Варгус, абмакну па самыя вушы. Памятай, хто ты ёсць, псялыжнк.

- Ян, а ты шмат людзей заб?

Ды тваю ж душу маць! Кольк можна-то?..

- Ну, як сказаць. Падчас беспарадка у нас бы загад страляць на паражэнне. Я адмыслова не цаля. Але камусьц можа прыляцела, не ведаю.

У Мярцвячым Ярку дакладна прыляцела. Стралял баявым. Трое нашых афцэр. А таго бы мех на галаве. Везл закрачаным фургоне. Дога. Перагаворвацца было забаронена. Спынлся на просецы. На схле яра была выкапана магла. лес накол, яловы. Пад ялнам стаяла машына з уключаным лхтарам, а побач праходжвался двое Шпега ва нформе. Валога яшчэ нехта. Таго падцягнул да краю маглы прымусл апусццца на кален. Сказал - мем Агусты. Потым афцэр адда загад. Стралял се трое адначасова. Хаця хапла б аднаго. Нам так не сказал, хто гэта бы. Зразумела, што вораг Агусты. Адзн са шматлкх. У яе наогул ворага многа.

- Ян, а той чалавек...чаму сётк ты вырашы яго прыкончыць?

- Ён б сваю жонку.

- Вось, мярзотнк! - выклкнула дзячынка. А потым дадала нягучна: - Напэна, гэта цяжка - забць чалавека?

- Напэна. Я не здоле.

Схб таму што. Цяпер ужо не спомнш, дзе менавта. Дом-то бы добра вывучаны. Рэздэнцыя пад Вльскам. А ён дзверы кабнета нкол не замыка. Трэ было адразу патылцу. А ён азрнуся. Ну гвалт жа падня. Лямантава, як кабета. Там парабелум на стале ляжа, а Намеснк, вдаць, з перапуду забыся на яго. За чарнлцу схапся. З зялёнага мармуру, цяжэнную. тое не пацэл. Засандал проста сцяну. Потым, мабыць, прыйшлося шпалеры пераклейваць. Грозны Мка. Курам на смех. А допыт ладз Алех Валога. Сказа - гэту справу мы замнём. Нчога табе не зробяць. Нчога...

- Ян, а цябе ёсць браты ц сёстры?

- Сястра ёсць, старэйшая.

- А малодшая?

- Ды неяк Бог млава.

Ненавдзш мяне, Лта? Ведаю, што ненавдзш. Ну прабач. Хто ж веда, што сё скончыцца менавта так?..

- Ян, а яна прыгожая?

- Хто, сястра мая?

- Не. Тая жанчына.

Берэнс.

- Прыгожая.

Як гнутк клнок. Цела, як гнутк клнок. ружы валасах. Ёй падабался чырвоныя. У Царгорадзе модзе был ружы без шыпо. Спецыяльныя, для спешчаных паненак, каб не пакалол сабе пальцы. Але такм кветкам яна пагарджала. "Ружа без шыпо - усё рона што вно без хмелю", так яна казала. Яна кратала гэтыя калючк, вострыя, як голк, пяшчотна, кончыкам пальца. А потым прыладжвала бутон да сваёй высокай прычоск замрала перад люстэркам. Надога. Быццам зачараваная уласным адлюстраваннем.