Мроi Багны (СИ)

Спадар Вальдэмар Пелягрыюс, акруговы суддзя, ме звычай позна ставаць, з гэтай прыкрай прычыны ён не паспе збегчы з Лемара да таго, як зачынлся гарадскя вароты. Цяпер ён з тугой успамна свой палянчы домк у запаведным лесе, што некалькх млях ад Лемара. У домку меся велзарны камн, у якм пры жаданн можна было засмажыць цэлага бзона, каштоная мэбля, стылзаваная пад сялянскую, чучалы рэдкх балотных хога грывастых вако-лявана, а таксама рознакаляровыя насценныя гравюры габелены з пастаральным сцэнкам. Кал б не яго звычка папесццца пасцел, ён бы цяпер цешыся жыццём на лонн прыроды, удалечын ад зачумленага горада магчыма, разам з маладзенькай каханкай.

Так, гэта была маленькая слабасць суддз Пелягрыюса. Ён засёды адчува агду да жанчын, лчачы х дурным, шалапутным стотам, створаным выключна для таго, каб атручваць жыццё мужчынам. У той жа час ён бы вельм неабыякавы да далкатных стварэння гадо дванаццац-трынаццац. Гэтыя казачныя фе, ужо не дзячынк, але яшчэ не дзячыны, абуджал м самыя пяшчотныя пачуцц. Асаблва яго вабла х адмысловая, крохкая прыгажосць. Век у гэтай прыгажосц бы нядог, год-патара, не больш. Потым х пачынал налвацца грудз акругляцца сцёгны, а на хнх целах з'яляся гэты агдны параснк - карацей кажучы, чароная фея ператваралася жабу. Свах каханак, якя пасталел страцл сваю свежую прыгажосць, суддзя неадкладна аддава пад апеку спадарын Сорэкс - вядомай зводнцы трымальнцы сетк бардэля пад назвай 'Сенполя Сорэкс'. х далейшы лёс суддзю не цкав. Спадарыня Сорэкс - прафесянал сваёй справы, ёй лепш ведаць, як тут усм распарадзцца. Паслугам зводнцы спадар Пелягрыюс карыстася жо вельм дано. Тая, у сваю чаргу, выдатна ведала густы прыхльнасц суддз, яе выбар бы засёды бездакорным. Спадарыня шмат часу праводзла раз'ездах, падарожнчаючы ад аднаго сроцкага прытулку да другога пошуках прыдатнай прэтэндэнтк. Зводнцтва, канечне, было забаронена законам сурова каралася. Аднак спадарыня Сорэкс была вопытнай жанчынай, яна ведала, як правльна абыходзць забароны. "Пасрэднцтва ва дачарэнн" - хба ёсць тут да чаго прычапцца?

Не так дано спадар Пелягрыюс развтася са сваёй састарэлай каханкай (ёй спонлася пятнаццаць гадо), цяпер з нецярпеннем чака новую. Спадарыня Сорэкс знайшла прыдатную кандыдатку адным манастырскм прытулку, што размяшчася у наваколлях горада Асмень. У найблжэйшы час дзячынку павнны был прывезц Лемар.

Настрой у суддз бы цудоны. Апроч усяго ншага, некалькм дням раней ён удала завяршы судовы працэс, адправшы на шыбенцу аднаго небяспечнага крамольнка. Абвнавачанне было сур'ёзным: абраза законнай улады, псаванне грамадскай маёмасц, а таксама непрыстойная лаянка супрац пры арышце. Прасцей кажучы, нягоднк нанёс стотны рон дзяржаве, спаганшы сцены гарадской ратушы надпсам блюзнерскага зместу. На шчасце, надпсы тыя праснавал зусм нядога, таму што адзн свядомы грамадзянн, як пажада застацца невядомым, неадкладна замаза х тынкокай. Аднак на месцы злачынства выпадкова апынуся спадар Н., пазаштатны нфарматар службы бяспек, як паспе усё прачытаць запомнць. Згодна паказанням Н., надпсы был наступнага зместу: 'Намеснк ужо абрыд'; 'Тут вам не правнцыя', а таксама 'Хвала Братчыкам!' Апроч таго, там прысутнчала фраза, якая зневажала Агусту, аднак працытаваць яе няма някай магчымасц, бо чалавек сумленны законапаслухмяны хутчэй пагадзся бы выдраць самому сабе язык, чым вымавць уголас гэтыя блюзнерствы...

Прамова суддз была перапынена абураным выкрыкам з залы. Нейк несамавты чалавечак у паношанай куртцы вязанай шапачцы (пэна, рабацяга з прадмесця) ускочы з лавы пача крычаць: ды вы што, аслепл тут усе?! Зрнце на абвнавачанага, гэта ж няшчасны калека, у якога правая рука адсохлая ад нараджэння, а пальцы левай знявечаны найцяжэйшай формай раматусу. Ды не здоле бы ён нчога напсаць, нават кал б захаце!.. Да скандалста адразу ж кнулся стражнк павалакл яго прэч з залы, на хаду знагароджваючы штурхалям аплявухам. А суддзя слушна заважы, што для крамольнка гэта не перашкода, зрабць агдныя надпсы суцэль магчыма, ухапшы пэндзаль зубам альбо пальцам ног. Пасля гэтага бы вынесены прысуд, абвнавачаны адправся на шыбенцу.

Суддзя адзначы завяршэнне працэсу кампан свах добрых сябро - пракурора Лепрозса судовага псара Дальпранцы. Спадар Пелягрыюс бы задаволены - норма па смяротным пакаранням, якую штогод спускал з Цытадэл, выконвалася спрана. А з дня на дзень яму прывязуць новую наложнцу, яны двах адправяцца яго палянчы домк. Слонак страляць. Аднак, жыццё далося, дай божа кожнаму...

Вестка аб пошасц заспела яго знянацку, разам перакрэслшы се планы. У першы дзень каранцну суддзя Пелягрыюс сядзе дома, адчуваючы жывёльны жах. Скнушы з сябе вопратку, ён гадзнам прастойва перад вялкм, у поны рост, люстэркам зрася сваё адлюстраванне - ц не з'явлся на яго сцёгнах запясцях злавесныя стыгматы?