Мроi Багны (СИ)

Нара накнула сваё клецстае палцечка нячутна выслзнула следам за м. Спыншыся на ганку, дзячынка глядзела, як ён у нерашучасц стаць пасярод пустыннай вулцы, быццам разважаючы, у як бок сц. Потым ён рушы наздагад, намацваючы дарогу кем. Нара пайшла след за м, адстаючы крока на дзесяць. Спакваля адлегласць памж м скарачалася. Нарэшце Нара паранялася з м мочк зяла яго за руку. Ян нчога не сказа. Дзячынка сляпы павольна крочыл па засыпанай снегам вулцы. Зачумлены горад Лемар абуджася ад цяжкага сну.

Нявеста-Пачвара

Карын памерла на досвтку.

Напачатку хвароба няк сябе не выяляе, але той, хто захварэ, згарае хутка, як свечка. Кал на зыходзе дня на сцёгнах запясцях Карын з'явлся стыгматы - барвовыя плямы выглядзе пялёстка грымотнка, - яна паспрабавала схаваць гэта ад мяне, а заадно ад сябе. Абматашы запясц каляровым анучкам, яна важдалася каля плты на кухн, гаманла са мной смяялася. "Я нкол яшчэ не адчувала сябе так добра, як цяпер, - сказала яна мне. - Мы перажывем гэтую пошасць, каханы мой. З дня на дзень прыйдзе паветраны карабель, мы будзем выратаваны!" Карын, як маленькая дзячынка, запэнла сябе: трэба рабць выгляд, быццам нчога не здарылася, тады хвароба адступць сама сабой.

За вячэрай яна не дакранулася да ежы. Яе аблчча было бледнае, ейных вачах бы дзны бляск. Незабаве пасля вячэры яе пачало вантаваць чорнай жоцю. Яе цела пакрылася клейкм потам. Карын паскардзлася на слабасць галавакружэнне. Ног яе падкаслся, яна паваллася бы на падлогу, кал б я не падхап яе на рук. Я аднёс яе ложак зня з яе сукенку, панчох туфл, пакнушы на ёй тольк тонкую нжнюю кашулю. У пако было змна. Я хаце бы накрыць Карын кодрай, але яна адкнула яе бок, сказашы, што хаце занадта горача, яна не можа здыхнуць. Яе трэсла лхаманка. Плямы-стыгматы на яе целе паярчэл , здавалася, пульсавал такт бццю яе сэрца. Блжэй да поначы на месцы стыгмат раскрылся крывавыя язвы, падобныя на бутоны атрутных кветак. Карын была забыцц. Яна ляжала, адкнушыся на падушк, цяжка часта дыхаючы, вочы яе был заплюшчаны, а на шчоках пала лхаманкавы румянец. Я сядзе каля ложка Карын, трымаючы яе руку сваёй, час ад часу паднос кубак з вадой да яе пасмаглых вусна. Я нчога не мог зрабць, каб дапамагчы ёй.

Прытомнасць вярнулася да Карын тольк аднойчы. Вочы яе пашырэл ад жаху, кал яна дрыготкай рукой паказала на акно. "Гуль, - прашаптала яна. - Там, за акном, гуль. Ён глядзць на мяне хмылцца". Я азрнуся. За акном не было нчога, апроч апраметнай цемры. Жадаючы супакоць Карын, я падышо да акна разнасцежы яго. У твар мне дыхнула ледзяным холадам. Звонку панавала золкая змовая ноч, у паветры наслася дробная снежная крупа. "Тут нкога няма, Карын, - сказа я пяшчотна. - Табе прымролася..." Але яна жо не чула мяне, зно страцшы прытомнасць. На досвтку яна памерла.

Усх, хто скана ад моравай язвы, належыла аддаваць коранерам. Яны з'явлся горадзе першы ж дзень эпдэм. Коранеры расхаджвал догх зелянявых балахонах з капюшонам. На х был высокя боты пальчатк да локця, а аблччы был схаваныя пад чумным маскам, падобным на птушыныя дзюбы. У свах адзеннях масках коранеры нагадвал пачвар-сцярвятнка са страшнай казк.

Зачапшы цела памерлага адмысловым круком з догм дзяржальнам, коранеры кладвал яго на пахавальныя драбы, запрэжаныя парай чорных яка. Кал воз бы запонены даверху, я'к валакл яго да догай траншэ, выкапанай ля гарадскога вала. Целы памерлых скдвал траншэю засыпал х вапнай ды едкм абеззаражвальным парашком. Я не жада, каб Карын ляжала там, агульнай магле пад адкрытым небам. Я вырашы пахаваць яе садзе побач з нашым домам.

Я адшука пад ганкам рыдлёку зяся за працу. Стаяла зма, змёрзлая зямля была цвёрдай, як камень. Праз некальк гадзн магла была гатова. Я апусц туды цела Карын, загорнутае прасцну, закда маглу зямлёй. Я жо не адчува н гора, н скрух. Мяне нудзла ад стомленасц. У тупым здранцвенн стая я над свежай маглай, успамнаючы наша былое жыццё.

Гэтым летам Карын стала маёй жонкай. Яе бацьк не адразу згадзлся на гэты шлюб (жанх з мяне бы незайздросны), але бачачы сю моц нашага кахання, саступл. Лшнх грошай у мяне не вадзлася, але, прынамс, у мяне бы стары асабняк з невялкм садам, як дастася мне ад нябожчыка бацьк. Цяпер дом гэты ста домам Карын.

Я бы паэтам - не вельм далым. Песн, якя я склада, дрэнна прадавался. Заказчык лчыл х залшне змрочным непрыдатным для спева пад лютню свецкх салонах. ншыя паэты нажыл сабе багацце, складаючы песн аб каханн салая ружы, аб журботным сэрцы пакнутай панны аб вцяз, як засну у садзе вядзьмарк. Мае вершы был зусм ншым. Я пса пра шэпты ветру верхавнах моглкавых кпарыса. Пра блукаючыя агеньчык, што начы загараюцца пад скляпенням закнутых храма. Пра Мораву Дзеву з юным аблччам свым валасам, якая цёмным начам блукае па спусцелых вулцах, нячутна ваходзць у дамы дакранаецца кашчавай рукой да твара людзей, якя спяць, а назатра яны прачынаюцца з крывавым стыгматам на запясцях. Па дзнай рон, мае самыя цёмныя фантаз цяпер увасоблся жыццё.