Мроi Багны (СИ)

За суседнм столкам размясцлася кампаня маладзёна. Хлопец у мехаватых нагавцах, скураной камзэльцы чырвонай кашул гультаявата смакта глняную люльку, раз-пораз кдаючы позрк на дзячынку сляпога. Зрэшты, гэтыя двое яго не цкавл. Яго вага была засяроджана на вышываным пацеркам кашальку, як ляжа на кра стала. Дзячынка драмала, ураншы галаву сабе на рук. Прыгледзець за кашалём не было каму. Хлопец адкла люльку падняся з лавы. Нядбайным крокам наблзшыся да стала, ён узя кашалёк зацсну яго далон. Нара падхаплася.

- Не чапай! Гэта нашае!

Яна саскочыла з лавы кнулася да хлопца.

- Аддай кашэль! - крыкнула дзячынка схапла яго за руку.

- Як яшчэ кашэль? Няма мяне някага кашаля, - адказа той, хмылячыся.

- Аддай! - Нара паспрабавала расцснуць яму пальцы. Потым, нахлшыся, яна плася яго руку зубам.

- Вось, паскуда! - прашыпе хлопец.

- Нара, адыдз ад яго! - крыкну Ян.

Хлопец з слай адштурхну ад сябе дзячынку - тая адляцела да стала, ледзь утрымашыся на нагах. Ён хаце бы сунуць кашалёк сабе кшэнь, але раптам нечыя пальцы, быццам абцугам, абхапл яго запясце. Ён падня вочы бачы перад сабой сляпога. Зазрнушы яму твар, хлопец адзначы у думках, што яны з м прыкладна аднаго зросту.

- Аддай грошы, - цха прагавары сляпы.

- А дз ты!..

Хлопец ускну свабодную руку прыцсну раскрытую далонь да твару сляпога, спрабуючы адштурхнуць, але тут яму раптам дал падножку. Ён страц ранавагу з праклёнам павался долу, пацягнушы за сабой сляпога. Счапшыся, яны пакацлся па дошках падлог. Наведнк зарал ад захаплення, некаторыя пачал пляскаць у ладк.

- Гля, я сталю на цябе! Не падвядз мяне, старэча! - крыкну, рагочучы, хтосьц з кампан хлопца.

Хлопец на мя Гля выгнася на падлозе, спрабуючы стрэсц з сябе працнка. Той нарад ц бы мацнейшы, але бся ён куды больш умела. Гля паспрабава гваздануць яму каленам пад рэбры, але адразу ж атрыма так дар у скулу, што яго зазвнела галаве.

- Калека чорта! Ну, чакай... - прагырка Гля. Вызвалшы руку, ён пацягнуся да пояса.

- Ян, у яго нож! Нож! - залямантавала Нара.

Наведнк паскоквал са свах месца топлся вакол, з цкавасцю назраючы за бойкай. Нхто не мешвася. Нару адцснул бок. Яна нчога не бачыла за сцяною спн, да яе слыху данослся тольк глухя дары бязладныя выкрык Гл. Ускочышы на лаву, яна зрнула пазверх спн гало. Цяпер нож апынуся руцэ Яна. Гля ляжа, распласташыся, на падлозе. Ян прыцска яго каленам, трымаючы нож ля ягонага горла.

- Спынць бойку! Неадкладна!

На сярэдзну залы выйша гаспадар карчмы - мажны, каржакаваты, мужчына з свым вусам. У руках ён трыма парахавую дубальтоку. З м побач стая рослы маладзён з влам руках - магчыма, яго сын.

- Спынць! - патары гаспадар карчмы. - У горадзе безуладдзе, але абыдуся без жандара. З дэбашыра жыцом буду шкуру спускаць. Свам рукам.

- Ды мы так, паспрачался злёгку, - сказа Гля.

Ён сядзе на падлозе, закнушы галаву спрабуючы спынць кро, якая ллася яго з носа. Ян падняся на ног, сцскаючы руцэ нож.

- Нара! - паклка ён.

- Я тут! - дзячынка падбегла да яго зяла за руку.

- Нара, хадзем адгэтуль.

'Яшчэ адзн, Намад. Глядз-тка, яшчэ адзн. Зно ты схб, Намад!..' Сыходзячы, Нара мелькам заважыла чалавека з лютняй у руках - пэна, гэта ён гра, кал яны вайшл карчму. Лютнст пльна глядзе на дзячынку смхася. З-пад яго пунсовай, з адваротам, шапк, упрыгожанай палнавым пяром, выбвался пасмы вугальна-чорных валасо, а яго правае вока было зацягнута бяльмом.

Яны паспешлва, амаль бегма шл па начной вулцы. Кал злашчасная карчма засталася далёка ззаду, яны трох запаволл крок. Нара рыдала ад крыды злосц.

- Кашалёк! Кашалёк прапа! Гля яго сётк сцягну, - патарала яна.

- Ды халера з м. Заробм яшчэ, - адказа Ян.

- А чым мы заплацм за начлежку?

Ян апусц руку кшэнь куртк. Манета была на месцы.

- Прыдумаем што-небудзь, - сказа ён.

Ён усё яшчэ сцска у руцэ нож, як адабра у Гл. Дзяржальна нажа было абцягнута мяккай скурай. Ян правё пальцам па лязе - вострае, як брытва. Непагана. Ён хаце бы па звычцы сунуць нож сабе за пояс, але спомн, што рамень у яго адабрал яшчэ гарнзоне. Згадашы жанера нядобрым словам, ён схава нож у кшэню куртк.

- Нара, ты памятаеш, дзе тая начлежка? - спыта Ян. - Зможаш адшукаць?

- Паспрабую, - усхлпнула дзячынка.

Варгус

Паблукашы некаторы час па бязлюдных вулцах, яны выйшл да абшарпанага будынка са спадзстым прыступкам ля уваходу. Дзверы был забты дошкам, на х бяле намаляваны крэйдай крыж.

- Што гэта значыць? - спытала Нара.

Ян працягну наперад руку дакрануся да дошак.

- На каранцн зачынл, - сказа ён. - Тут нехта памёр ад моравай язвы. Магчыма, адзн з пастаяльца, а можа, кашталян.

- што нам рабць? Шукаць ншую начлежку?

- Пакуль знойдзем, замерзнем насмерць. Давай лепш папросмся да каго-небудзь на начлег.

- Я жо спрабавала. Мяне не пусцл.

- Можа, зараз пашанцуе, - сказа Ян, не надта, зрэшты, разлчваючы на поспех.