Мроi Багны (СИ)

А думках ён адзначы, што неяк гладка сё дзе. Занадта гладка. Так не бывае. Зараз напэна здарыцца якое-небудзь паскудства. ён не памылся. Радасны настрой Нары незабаве бы азмрочаны з'яленнем Гаспадара Вулц са свтай. Ва сякм разе, так назва сябе худы цыбаты стары са злым вачыма, апрануты амаль новае ванянае палто высокую ачынную шапку. Ён бы кульгавы шо, абапраючыся на мылцу. За яго спной маячыл яшчэ двое. Адзн з х выгляда сапрадным грамлай - шырок прысадзсты, у шырачэзных штанах, кра якх цягался па зямл, лямцавым пнжаку, як бы яму зацесны. Друг, худы жылсты, бы апрануты догае лснае футра - зрэшты, ужо добра пашматанае, пад якм вднелся рудыя клецстыя штаны чырвоная кашуля-саколка. У грамлы не ставала правай рук - пусты рука бы запралены кшэню пнжака. Затое левай ён трыма важкую дубнку, мяркуючы па см, ён уме з ёй абыходзцца. У таго, што футры, усе канечнасц был на месцы, ён з гультаяватым выглядам пагульва здаравенным мяснцкм нажом, перакдваючы яго з адной рук другую.

- Новапрыбылыя? - спыта Гаспадар Вулц, акнушы ацэньваючым позркам дзячынку сляпога. , не чакаючы адказу, абвясц: - Гэта адна з пешаходных вулц Лемара. Працонае месца тут каштуе пасрэбранка. Дакладней, каштавала да чорашняга дня. У сувяз з эпдэмяй цэны паднялся. Адзн срэбранк. Можаце дробнай манетай насыпаць, мне сё рона.

- Заплац м, Нара, - шапну Ян.

Дзячынка прыцснула да грудзей кашэль адмона пакруцла галавой, дзёрзка гледзячы на Гаспадара Вулц.

- Капрызць давай не будзем, ладна? - сказа аднарук грамла. - Непаслухмяных у нас караюць

Той, што з нажом, засмхася шматзначна правё указальным пальцам сабе папярок горла.

- Нара, аддай м грошы! - сказа Ян.

Ледзь не плачучы, дзячынка дастала з кашалька срэбранк працягнула яго Гаспадару Вулц.

- Млае дзця, - сказа той, забраючы грошы.

Затым тройца накравалася да старога жабрака, як сядзе на супрацьлеглым баку вулцы. Не чакаючы, пакуль яны наблзяцца, жабрак суну руку кшэнь палто пача паспешлва адлчваць данну.

- Яны адабрал самую каштоную манету. Гэта несумленна, - з абурэннем прамовла дзячынка.

- Так трэба, Нара, - адказа Ян. - Лчы, што гэта такя правлы гульн.

- Мне яны не падабаюцца, - сказала дзячынка.

- А што зробш? Усе так жывуць.

- Сапрады? - Ян адчу на сабе яе пльны позрк. - Цкава, а ёсць яшчэ якя-небудзь правлы, якх я не ведаю?

Ян кну.

- Ёсць, напрыклад. Нкол не спрачайся з людзьм, якя трымаюць у руках буданчыя ломк.

- Якя яшчэ ломк? - неразумела спытала дзячынка. - Ты пра што?

- Ну, я так х сабе яв. Гэтых трох. А што было на самай справе?

- аднаго нож, у другога дубнка. А трэцяга мылца.

- Вось бачыш, амаль што адгада.

Цяпер Нара глядзела на яго з непадробнай цканасцю. часта ён так адгадвае?

Кал гадзннк на гарадской ратушы адзван тры пападн, на вулцы з'явся невялк атрад жанера у чумных масках. За м непарадкаванай калонай крочыл мужчыны цывльнай вопратцы. жанеры, цывльныя несл на плячах крк рыдлёк. Яны рухался бок гарадскога вала.

- Што яны збраюцца рабць? - шэптам спытала дзячынка, сцсла апсашы сё бачанае.

- дуць рыць траншэю. Там будуць хаваць целы памерлых, - сказа Ян.

Адзн з жанера аддзялся ад атрада падышо да гандлярк рыбай, якая сё яшчэ стаяла пасярод вулцы. Ён нешта сказа ёй. Жанчына паспешлва падхапла з зямл цяжкя кошык знкла падваротн.

- А гандлярка? Навошта жанеры прагнал гандлярку? - спытала Нара.

- Таму што пошасць. Падчас каранцну вулчны гандаль забаронены.

- Ты так файна ва см разбраешся, Ян. Ты жо быва у зачумленых гарадах?

- Ды не. Мы гэта на вучэньнях адпрацовался. У ваеннай школе.

- Ты бы ваенным? - з цкавасцю спытала Нара.

- Ну, так. Бы калсьц.

- А, дык вось яно што...- прамовла дзячынка.

Ваенны, як жа, падума Ян. Страц зрок на эверонскх франтах. Тольк б яна не стала далей распытваць, а то прыйдзецца хлусць... На шчасце, дзячынка пытання больш не задавала.

Прыкладна праз гадзну на вулцы з'явлся пахавальныя драбы, запрэжаныя парай калматых яка. Драбы даверху был напонены целам памерлых, загорнутым саваны. Яка вё за аброць чалавек у лямцавым палто. Ягоны твар да самых вачэй бы заматаны шалкам, а на руках яго был працоныя пальчатк з грубага палатна. Услед за драбам шо коранер у зелянявым балахоне птушынай масцы. Ён нёс на плячы догую тычку, да якой бы прымацаваны жалезны крук з трыма зубцам. Драляныя колы гучна рыпел грукатал па камянях маставой. Гараджане маклва туллся да сцен дамо праводзл драбы догм позркам. Прайшошы тым жа крунку, у якм напярэдадн крочы атрад далакопа, маркотная працэся знкла з вачэй.

У гэты дзень срэбраных манет больш не падавал - тольк медныя. А нейкая чуллвая жанчына замест грошай працягнула дзячынцы кавалак прага, начыненага шпнатам мяккм белым сырам. Нара разламала яго надвое палову аддала Яну.

- Я нават смаку не адчула, - сказала Нара, праглынушы сваю долю. - Тольк яшчэ галадней зраблася.