Мроi Багны (СИ)

- Разумееш, хлопча... - прамов╕╝ ён павольна. - Рамейцы, кал╕ разабрацца, не так╕я ╝жо пачвары. У цэлым ╕ агульным. Намад вось тольк╕ ╕м душы пакалечы╝. А ╝ астатн╕м яны так╕я ж, як мы.

Пасля а╝дыенцы╕ машына павезла ╕х зваротна ╝ порт. Паром да Н╕ра адыходз╕╝ праз гадз╕ну. Прагуляцца па 'Царо╝ Стал╕цы' так ╕ не пашчасц╕ла. Зрэшты, яны ╕ не маюць права тут знаходз╕цца. Абодва прыехал╕ па падробных дакументах. Стах ме╝ пасведчанне асобы на ╕мя "Караль Блайд". Выдал╕ ╝ службе бяспек╕. 'В╕ншую, Караль. Ты цяпер найм╕т Севаста, - дума╝ Стах. - Гэта ж трэба, якая зайздросная кар'ера, падскок, можна сказаць, на куп╕не. Куды там В╕ташу, я ╕ яго пераплюну╝..."

- ╤ як до╝га ╝сё гэта працягнецца? - спыта╝ ён уголас.

- Да пераможнага канца, - прагавары╝ рамеец.

Ён сядзе╝, адк╕ну╝шыся на сядзенн╕ ╕ безуважна ╝тароп╕╝шыся ╝ столь. Выгляд ╝ яго бы╝ стомлены.

- А кал╕ мы прайграем? Што тады? - нядбайным тонам спыта╝ семгалец.

Вэл Йорхас скоса з╕рну╝ на Стаха, ухмыльну╝ся.

- Ну, тады будзем тхоос грызц╕ ╝ адной шахце. Ц╕ гругано╝ карм╕ць. Варыянта╝ тут няшмат.

'Твая пра╝да, - сказа╝ у думках Стах. - Мне, прынамс╕, губляць няма чаго. А табе, Йорхас?'

╤ ╝слых:

- Дам'ян Рос╕ца ╝сё яшчэ ╝ астрозе.

- ╤? Мае дзеянн╕?

- Ён н╕ ╝ чым не в╕наваты, Йорхас. Прафесар не мае дачынення да 'Еднасц╕'. Ён н╕кол╕ не ц╕кав╕╝ся пал╕тыкай. Яго захапляла тольк╕ старажытная л╕таратура. Кн╕г╕, рукап╕сы... Прафесар Рос╕ца бы╝ арыштаваны па ╕лжывым даносе.

- Як╕ жаль, - абыякава сказа╝ рамеец.

'Н╕ халеры табе не шкада. Але ╝сётк╕...'

- Йорхас, ты ╝ Тайнай Канцыляры╕ свой чалавек. Ты можаш паспрыяць. Дам'ян Рос╕ца мус╕ць быць вызвалены. ╤ як мага хутчэй.

Рамеец хмыкну╝.

- Гучыць ультыматы╝на.

- Гэта просьба.

- ╤ якая табе з гэтага выгода?

- Мне? Н╕якай. Проста хачу, каб у свеце дзеялася трох╕ менш паскудства╝. Разумееш?

'Не разумееш. Ну ╕ чорт з табой'. Адчу╝шы прыкрасць, Стах адвярну╝ся да акна ╕ ╝тароп╕╝ся на каменныя будынк╕, м╕ма як╕х ехала машына. "Навошта ╝сётк╕ гэтыя прысценк╕? Мо Йорхаса спытаць?.."

- Ты бачы╝ самерытавыя шахты? - прамов╕╝ раптам Йорхас.

Стах пах╕та╝ галавай.

- Адкуль? Не.

- Я бачы╝. Там пустыня на╝кол. ╤ пасёлак каля вусця шахты, а па╝сюль драцяныя агароджы ╕ вартавыя вышк╕. Вядома, там ёсць вольнанаёмныя. Ахо╝н╕к╕, вайско╝цы, горныя ╕нжынеры. Дык вось, яны мяняюцца кожны луструм. Навуко╝цы вызначыл╕, пяць гадо╝ - гэта крайн╕ тэрм╕н. Там, на шахтах.

- ╤ што?

- Яны здыхаюць там, як мух╕, - сказа╝ Йорхас адрыв╕ста. На Стаха ён не глядзе╝. - Здыхаць пачынаюць яшчэ ╝ дарозе. Там мог╕льн╕к за пасёлкам. Цягнецца далёка ╝ пустыню. ╤х хаваюць без труны. Проста зап╕хваюць у мях╕ ╕ зак╕дваюць пяском. Уся пустыня нашп╕гавана трупам╕. Яна чорная ╝ся. Чорныя пяск╕, ╕ базальтавыя скалы над ╕м╕. ╤ калючк╕ яшчэ там, ведаеш, свалачныя так╕я. Жывыя, драпежныя. Варушацца, як пальцы, а на сцёблах ╝ ╕х адчувальныя плямы, яны бачаць святло ╕ цен╕. А з неба зрываюцца аскепк╕ зорак. Падаюць у пясок, рыюць ╝ ╕м разоры. Уся пустыня ╝ зорках...

Голас яго сарва╝ся. Ён замо╝к, сх╕л╕╝шы галаву.

"Хоп╕ць ныць," - падума╝ Стах. А ╝слых сказа╝:

- Не ты адз╕н усё страц╕╝.

╤ пасля кароткай па╝зы дада╝:

- Дык што там наконт прафесара?

- Паглядз╕м.

Рэшта дарог╕ прайшла ╝ ма╝чанн╕. Стах безуважл╕ва глядзе╝ ╝ акно, зануры╝шыся ╝ думк╕. Дз╕╝на ╝сётк╕, што "Сказ пра Горад З╕хатл╕вы" не трап╕╝ пад цэнзуру. Рэчы там не вельм╕ прыгожыя.

'Намад ╕шо╝ з базальтавай пустын╕, ╕ з ╕м дэманы разбурэння. Дзе ступала яго нага, там зямля ператваралася ╝ камень, а гарады ╝ папял╕шчы, вада ╝ калодзежах раб╕лася нячыстай, ╕ Падземныя грызл╕ мёртвых, к╕нутых пад сонцам без пахавання, на зямл╕, што ператварылася ╝ базальт..."

Ён ╕шо╝, ╕ прад ╕м падал╕ гарады ╕ дзяржавы, войск╕ к╕дал╕ся на╝цёк╕, цары гублял╕ свае кароны ╕ распасц╕рал╕ся ╝ пыле, н╕цма прад Зверам, ╕мя якому - Намад. Але каля мураваных сцен Горада З╕хатл╕вага Намад спын╕╝ся.

"Горад З╕хатл╕вы бы╝ цвярдыняй на кра╕ пустын╕, цытадэллю на мяжы По╝начы ╕ По╝дня, ╕ яго вартавыя был╕ ╝м╕лаваным╕ дзецьм╕ Творцы.

╤ Вандро╝н╕к стая╝ каля сцен цытадэл╕, сам цёмны, як грэх, ╕ з цемрай ╝ вачах, стая╝ ╕ не рушы╝ далей. Але пала цвярдыня".

Так, яны прайграл╕ тады. Прынял╕ бой - ╕ прайграл╕. Намад увайшо╝ у Горад З╕хатл╕вы. Ён адабра╝ ╕х мрою, зачын╕╝ ╕х сэрцы, ╕ зраб╕╝ ╕хн╕я душы чорным╕. Яны сам╕ зраб╕л╕ся Намадам. Але ╝ кожным з ╕х Горад З╕хатл╕вы. Проста яны н╕быта ╝ сне. Спяць ужо до╝г╕, до╝г╕ час ╕ н╕як не могуць абудз╕цца.

- Няхай яны прачнуцца, - прашапта╝ Стах адным╕ вуснам╕. - Госпад Вышн╕...Творца...М╕тра ╬се╝ладар...хто-небудзь... Няхай яны прачнуцца!..

Забойца