Мроi Багны (СИ)

Падлога ╝ мяне пад нагам╕ к╕╝ну╝лася, ╕ мне здалося, што я пачынаю правальвацца ╝ ледзяную, в╕рл╕вую пустэчу. Усё на╝кол раптам зраб╕лася нейк╕м зыбк╕м, як быццам я глядзела на свет скрозь шкляны сло╕к з вадой. Перада мной прам╕льгну╝ белы, перакошаны твар Гле╕. Яна штосьц╕ крычала, але я яе не чула. Не памятаю, як я выбегла з карчмы ╕ апынулася на вул╕цы. "Ян, о Госпадзе, Ян! Не трэба, ой, не трэба..." Потым я проста к╕далася па горадзе, як вар'ятка. Я не ведала, куды мне бегчы, дзе шукаць чалавека, як╕ мог бы заступ╕цца за брата. Потым, зняс╕леная, я апусц╕лася на лаву ╝ нейк╕м дворыку. У вушах у мяне зв╕нела, вочы засц╕╝ чырванаваты туман, а сэрца калац╕лася так, быццам гатова было разарвацца. "Ян, Госпадзе, Ян!.." Я сядзела, заплюшчы╝шы вочы ╕ абхап╕╝шы галаву рукам╕. Мне здавалася - яшчэ хв╕л╕на, ╕ я памру. Альбо звар'яцею. Альбо...

- Л╕та, Л╕та, - пачула я. Голас бы╝ жаночы. Я не адказала. У мяне не было с╕л нават расплюшчыць вочы. Яна села побач. Абняла мяне. Ад яе пахла мёдам ╕ лесам, сенажацям╕ ╕ спелым╕ сун╕цам╕, ран╕шн╕м туманам ╕ сасновай жыв╕цай, нагрэтай сонцам. Морам.

- Не бойся, не бойся, - шаптала яна. - Слухай.

Каля самае брамы нябыту

Лунал╕ дзве шэрыя птушк╕,

Гулял╕ ╝ рапсавым пол╕,

Гарэз╕л╕ ╝ чорных разорах

У часы кв╕тнення Сусвету,

Кал╕ дожджык яшчэ бы╝ чысты,

Не спаганены, не скажоны,

Кал╕ ╝ людзей было сэрца,

А ╝ сэрцы душа жывая,

╤ маленьк╕ пастух гна╝ статк╕

На луг╕, дзе блак╕т ╕ смарагды...

- Адкуль гэта? - спытала я напа╝голасу. - Я чула гэта раней...

Там, дзе дожджык спяшаецца ╝ мора,

Зб╕раючы в╕льгаць сусвета╝,

Там, дзе рэк╕ спяшаюцца ╝ мора

╤ нясуць карабл╕ да абшара╝,

Туды, дзе блак╕т ╕ смарагды,

╤ хвал╕ гайдаюцца ╝ночы ...

Я расплюшчыла вочы. Дворык бы╝ пусты. На лаве побач са мной н╕кога не было. Я не ведала, што гэта было - ц╕ то сон, ц╕ то мроя наяве. Але я адчувала, што с╕лы вярнул╕ся да мяне, а ад жаху ╕ роспачы не засталося ╕ знаку.

- Н╕чога, Ян, н╕чога, - сказала я, падымаючыся на ног╕. - Я цябе не пак╕ну. Чуеш? Я выцягну цябе з гэтай багны, Ян. Усё будзе добра. Пажывём яшчэ трошк╕.

Сход. М╕стэры╕

Паводле закона, кожны грамадзян╕н ме╝ права падаць прашэнне аб а╝дыенцы╕ ╝ Намесн╕ка. Адказу можна было чакаць кольк╕ за╝годна до╝га - ад некальк╕х дзён да некальк╕х месяца╝. Звычайна просьб╕т атрымл╕ва╝ адмову, але некаторым - так╕х был╕ адз╕нк╕ - ╝сётк╕ давал╕ дазвол на прыймо. Н╕хто не веда╝, ад чаго гэта залежыць. Проста як пашанцуе, напэ╝на. Я падала прашэнне ╝ Сакратарыят у той жа дзень, кал╕ даведалася пра замах на забойства. Гэта была мая адз╕ная магчымасць выратаваць Яна.

Наступныя некальк╕ дзён я проста чакала. Дзе мой брат ╕ ц╕ жывы ён наогул, я не ведала. Я спадзявалася знайсц╕ яго ╝ В╕льск╕м Астрозе, але камендант паведам╕╝, што зняволеных на ╕мя Ян Сям╕шка ╝ ╕х не значыцца. Працу ╝ карчме я зак╕нула. Зрэшты, Каначык усё ро╝на бы мяне звольн╕╝. Каму ахвота звязвацца з сястрой злачынцы? Зачын╕╝шыся ╝ сваёй кватэрцы, я сядзела, як звер у нары. Слухала Вяшчальн╕к. Аднак пра замах больш не было ан╕ слова. Здавалася, што пра гэты выпадак папросту забыл╕ся. Цяпер усе нав╕ны был╕ аб Дуумв╕раце. Вераломства саюзных карале╝ства╝ ╕ крывадушнасць Братэрства, вяшчала Калег╕я Пра╝ды. Сабатаж у прыгран╕ччы. Пяцёра заб╕тых л╕м╕тата╝. Дзея нечуванай дзёрзкасц╕. Народ абураны ╕ патрабуе адплаты. А цяпер свецкая хрон╕ка. Кароль Эверона - мужадзева. Ён дзел╕ць ложак з пры╝красным юнаком ╕ ходз╕ць па палацы ╝ жаночых сукенках... Чортава плявузгалка, ╕ не выключыш яе! Кал╕ тольк╕ не выдраць провад са сцяны. Але гэтага лепш не раб╕ць, бо адразу заявяцца правяральшчык╕ ╕ ╝кацяць штраф. А плац╕ць мне няма чым, бо працу я страц╕ла. Як жыць цяпер?.. Аднак пра гэта я старалася не думаць. Цяпер найгало╝нае - выратаваць Яна. А там паглядз╕м. Нешта будзе.

Кал╕ ╝ кал╕доры барака забразгата╝ дзвярны званок, я зразумела, што гэта да мяне. Я адчын╕ла дзверы. На парозе стая╝ чалавек у чорным к╕цел╕ са срэбным╕ нашы╝кам╕ ╕ фуражцы са знакам Аперанага Сонца. Тайная Канцылярыя.

- Л╕та Сям╕шка? - спыта╝ ён.

- Так, - я к╕╝нула.

Я не бачыла, якога колеру ╝ яго вочы - на ╕м был╕ акуляры з цёмным╕ шкельцам╕, але па ягоным ма╝ленн╕ я адразу зразумела, што гэта не рамеец. Тутэйшы. Наш чалавек. Ураджэнца╝ Па╝ночнай Прав╕нцы╕ вельм╕ неахвотна брал╕ на к╕ра╝н╕чыя пасады. А гэтаму неяк пашчасц╕ла праб╕цца ╝ Шпег╕. Найрэдк╕ выпадак.

- Алех Валога, - прадстав╕╝ся ён. - Служба бяспек╕ Прав╕нцы╕.

Алех. Я ╝жо чула гэтае ╕мя.

- Спадарыня Сям╕шка, Намесн╕к жадае бачыць вас, - паведам╕╝ Шпег. - Майце ласку прайсц╕ са мной.

- Так, канечне, - сказала я, зап╕наючыся. У роце ╝ мяне раптам перасохла. - Тольк╕...мне трэба сабрацца. Вы дасце мне некальк╕ хв╕л╕н?

Ён павольна к╕╝ну╝.

- Зб╕райцеся, спадарыня Сям╕шка. Тольк╕ не зацягвайце з гэтым. Яго Мосць - вельм╕ заняты чалавек.