Мроi Багны (СИ)

Кал╕ мы ╝вайшл╕ ╝ аванзалу, у мяне зам╕льгацела ╝ваччу ад бляску мармуру, крышталю ╕ пазалоты. Проста пасярод залы бру╕╝ся фантан у каменнай чашы, выкладзенай залац╕стай маза╕кай. Над фантанам нав╕сала каласальная трох'ярусная люстра з крыштальным╕ падвескам╕. У кутах стаял╕ вымпелы ╕ барвовыя сцяг╕ - ╝жо давол╕ запыленыя. Сцяну ╝прыгожвала пано з каляровай смальты - белакаменныя вежы ╕ крэпасц╕ Царгорада, зубчастыя муры Цытадэл╕ ╕ кесары к╕руючай дынасты╕ ╝ залатых адзеннях. Злашчаснага Ала╕са сярод ╕х не было. Дванаццаць гадо╝ таму ён бы╝ зрынуты з трона ╝ вын╕ку палацавага перавароту, ╕ яго далейшы лёс застава╝ся невядомым. Кажуць, што яго ц╕ то заб╕л╕, ц╕ то адправ╕л╕ ╝ ссылку, дзе ён ╕ памёр. А яго найсвятлейшая мамаша цяпер самадзяржа╝на к╕руе ╤мперыяй, ╕ мяркуючы па ╝с╕м, з Цытадэл╕ яе вынесуць тольк╕ наперад нагам╕. Пры жыцц╕ ╝ладу яна н╕завошта не аддасць.

Зрэшты, у мяне не было часу разглядваць ╕нтэр'еры. Алех Валога ╝жо цягну╝ мяне наперад - хутчэй, хутчэй! Перада мной зам╕льгал╕ мармуровыя лесв╕цы з пазалочаным╕ парэнчам╕, цяжк╕я крыштальныя жырандол╕, пунсовыя дываны ╕ до╝г╕я па╝цёмныя кал╕доры з мноствам зачыненых дзвярэй. Потым а╝таматычны пад'ёмн╕к з люстраным╕ сценкам╕ ╕ матавай свяц╕льняй пад столлю. Зно╝ кал╕доры - бясконца до╝г╕я ╕ абсалютна аднолькавыя. Кал╕ б не Валога, я бы папросту заблукала ╝ гэтым лаб╕рынце. Нарэшце мы спын╕л╕ся перад высок╕м╕ дзвярам╕, абшытым╕ дубовым╕ панэлям╕.

- Збярыцеся, Л╕та. Зараз будзеце гаварыць з Намесн╕кам, - сказа╝ Валога.

Ён нац╕сну╝ на каваную медную ручку, ╕ дзверы бясшумна адчын╕л╕ся. Мы апынул╕ся ╝ памяшканн╕, якое выглядам ╕ памерам╕ больш нагадвала г╕мнастычную залу, чым працо╝ны каб╕нет. Падлога заслана барвовым дываном з жорстк╕м ворсам. Голыя рубчастыя сцены - н╕ карц╕н, н╕ мапа╝. Пад высокай столлю гудзел╕ плафоны, схаваныя пам╕ж бетонным╕ бэлькам╕. Мэбл╕ амаль не было. Каля вял╕знага, ва ╝сю сцяну, акна з зацемненым╕ шыбам╕ размяшча╝ся грувастк╕ п╕сьмовы стол з чырвонага дрэва, на як╕м стаял╕ мармуровы чарн╕льны прыбор, хранометр з цыл╕ндрычным цыферблатам ╕ абс╕дыянавы апарат. Побач некальк╕ крэсла╝ з аксам╕тным╕ сядзенням╕. Усё.

Намесн╕к М╕ка Венд, апрануты ╝ нязменны палявы мундз╕р, стая╝ каля акна, закла╝шы рук╕ за сп╕ну, ╕ глядзе╝ на плошчу. Адсюль, з вышын╕ некальк╕х паверха╝, Тры╝мфальная была як на далон╕. Ун╕зе ╝сё яшчэ шале╝ нато╝п, але крыка╝ ╕ ляманта╝ было амаль не чуваць.

- Валога, вы спазн╕л╕ся на чатыры хв╕л╕ны, - прамов╕╝ М╕ка, нават не з╕рну╝шы на нас. Поз╕рк яго бы╝ прыкаваны да плошчы.

- В╕наваты, Ваша Мосць. Нато╝п. Подступы да плошчы перакрыты, - прагавары╝ Шпег.

Намесн╕к пах╕та╝ галавой.

- Гэта не нато╝п. Гэта народ. Народ прыйшо╝ сюды, каб выказаць сваю волю. А воля народа - воля Госпада Вышняга, як сказана ╝ Высло╝ях Праведн╕ка╝. Ты згодны са мной, Валога?

- Так, Ваша Мосць, - адчакан╕╝ Шпег.

- Мяне часам уп╕каюць у зал╕шняй жорсткасц╕, - працягва╝ Намесн╕к. Голас яго гуча╝ ро╝на. - Кажуць, н╕быта ╝ Па╝ночнай Прав╕нцы╕ ╝лады гавораць з народам на мове гвалту. Н╕якай свабоды слова. Але з╕рн╕це на гэта. Людз╕ на плошчы, ╕ н╕хто не чын╕ць ╕м перашкод. Х╕ба гэта не свабода слова? ╤ х╕ба магчыма такое ╝ Дуумв╕раце, як╕ ганарыцца сва╕м╕ вольнасцям╕? О, не. У Дуумв╕раце гэтых людзей да╝но бы разагнал╕ газавым╕ стрэльбам╕, вось ╕ ╝ся ╕х свабода... Ц╕ я памыляюся?

Ён рэзка адвярну╝ся ад акна ╕ ╝тароп╕╝ся проста на мяне. Яго абл╕чча з восп╕нкам╕ здавалася абыякавым, ╕ тольк╕ ╝ куточках вусна╝ та╕лася дз╕╝наватая ╝смешка.

- Ваша Мосць... Спадар Намесн╕к... - прагаварыла я.

За той час, пакуль я чакала адказу з Сакратарыяту, я падрыхтавала цэлую прамову-зварот да Намесн╕ка, ╕ неаднаразова пракручвала яе ╝ памяц╕. Але цяпер усе словы раптам вылецел╕ ╝ мяне з галавы, ╕ я з жахам зразумела, што ледзьве магу сабрацца з думкам╕.

- Ян Сям╕шка...мой брат...здзейсн╕╝ злачынства. ╤ ён заслуго╝вае самага суровага пакарання. Але, спадар Намесн╕к... - я запнулася.

- Ну? Працягвай, - сказа╝ М╕ка Венд.

Ён усм╕ха╝ся куточкам╕ вусна╝ ╕ глядзе╝ на мяне - з аг╕дай? З пагардай? Не. Я бы назвала гэта ц╕ка╝насцю. Ён разглядва╝ мяне, як пацешную заморскую жывёл╕нку. Я была роднай сястрой чалавека, як╕ здзейсн╕╝ замах на ягонае жыццё. Гэта выкл╕кала ╝ яго пэ╝ны ╕нтарэс. Мажл╕ва, з гэтай прычыны ён ╕ да╝ дазвол на а╝дыенцыю. Захаце╝ на мяне паглядзець.

- Я прашу вас аб м╕ласэрнасц╕, спадар Намесн╕к, - гаварыла я адрыв╕ста. - Прабачце яму. Зл╕туйцеся. Кал╕ ласка. Пашкадуйце. Тое, што адбылося, гэта... нейкае вар'яцтва. Мой брат за╝сёды став╕╝ся да вас з пашанай. Вы был╕ для яго ╝зорам ва ╝с╕м. А той учынак... Штосьц╕ прымус╕ла яго. Альбо нехта. Ён зраб╕╝ гэта не па сваёй вол╕...

- Гэта твае меркаванн╕, альбо ён дзял╕╝ся з табой сва╕м╕ планам╕? - перапын╕╝ мяне Намесн╕к.

- Ён гавары╝, што захапляецца вам╕. Я ╝пэ╝нена, што гэта было шчыра.

Намесн╕к к╕╝ну╝.

- Згодны. Шчырасць. Гэта ╝ яго ёсць. А таксама на╕╝насць. Ня╝я╝ная на╕╝насць, уласц╕вая х╕ба што юродз╕вым. Зрэшты, н╕чога дз╕╝нага. Так╕я блажэнныя ╕дыёты часта робяцца прыладай у руках ╕ншых.