Мроi Багны (СИ)

З гэтым╕ словам╕ Намесн╕к перавё╝ поз╕рк на Валогу, як╕ стая╝ ля дзвярэй, выцягну╝шыся ╝ струнку.

- Я ведаю гэтага Сям╕шку, - сказа╝ Намесн╕к, п╕льна гледзячы на Валогу ╕ быццам св╕друючы яго поз╕ркам. - Шараговец трыста дваццатай нумеры╕. За╝сёды бы╝ на добрым рахунку. Алех Валога яго дапытва╝. На чатыры вок╕, так бы мов╕ць. Сям╕шка н╕як не звязаны з па╝станцам╕. Ягоны ╝чынак бы╝ прадыктаваны асаб╕стым╕ матывам╕. Глупства. Якое ж глупства.

"╤ што гэта азначае, М╕ка? - хацела я спытаць ╕ прама╝чала. - Гэта неяк змякчае яго в╕ну ц╕ наадварот, пагаршае?"

- Вядома, некаторым вельм╕ хацелася б раздзьмуць з гэтага скандал. Прыплесц╕ сюды пал╕тыку, - гавары╝ М╕ка Венд. - Ма╝ля╝, Намесн╕к ужо н╕чым не к╕руе, н╕чога не кантралюе. Валога, нагадай, што сказала А╝густа, даведа╝шыся пра гэты ╕нцыдэнт?

- Усе╝ладарка ╝спрыняла гэта вельм╕ хварав╕та, Ваша Мосць, - вымав╕╝ Валога, утароп╕╝шыся на цыл╕ндрычны хранометр. Сустракацца поз╕ркам з Намесн╕кам ён в╕давочна пазбяга╝.

- Што сказала А╝густа? Нагадай, - надтрэснутым голасам па╝тары╝ Намесн╕к.

- А╝густа сказала: "Шкада, шкада, мой бялявы варвар ужо не той". Ваша Мосць, - прамов╕╝ Валога без усякага выразу.

Намесн╕к зм╕гну╝, на ягоных скулах надзьмул╕ся жа╝лак╕ - мне падалося нават, што ён скрыгатну╝ зубам╕. Зараз ён выхап╕ць парабелум ╕ ╝ложыць Валогу на месцы, падумала я. ╤ мяне заадно. Гэта ж трэба, такая абраза. Але М╕ка стрыма╝ сябе.

- Ты яшчэ маеш што сказаць, Л╕та Сям╕шка? - спыта╝ Намесн╕к, з╕рну╝шы на мяне. Абл╕чча яго зно╝ зраб╕лася абыякавым.

- Спадар Намесн╕к. Мой брат... - пачала я.

- Строга кажучы, мне ён не ц╕кавы, - гучна сказа╝ Намесн╕к. - Было б ╕дэальна, кал╕ б гэта справа наогул не атрымала агалоск╕. А цяпер людз╕ не зус╕м сумленныя будуць выкарысто╝ваць гэта для сваёй бруднай прапаганды. Ну ╕ як тут пав╕нен паступ╕ць спадар Намесн╕к?

- Зл╕туйцеся, Ваша Мосць. Прабачце яму, - прамов╕ла я вельм╕ ц╕ха.

Падышо╝шы да мяне ╝шчыльную, М╕ка ╝зя╝ мяне пальцам╕ за падбароддзе ╕ заз╕рну╝ мне ╝ твар. Я разгледзела тонк╕ белы шнар над яго верхняй губой.

- Вы з братам выглядаеце, як бл╕зняты, - сказа╝ М╕ка. - Хаця ╝ вас, здаецца, розн╕ца ╝ некальк╕ гадо╝?

Потым, адштурхну╝шы мяне, ён павярну╝ся да акна ╕ знерухоме╝, гледзячы на плошчу.

- Ваша Мосць... - прагаварыла я.

Намесн╕к ма╝ча╝.

- Спадарыня Сям╕шка, а╝дыенцыя скончана, - сказа╝ Алех Валога, беручы мяне пад локаць.

Праз ╕мгненне мы зно╝ апынул╕ся ╝ до╝г╕м, па╝цёмным кал╕доры. Я ашалела глядзела на зачыненыя дзверы з дубовым╕ панэлям╕. Усё? Гэта - ╝сё? Я зразумела, што мая гутарка з Намесн╕кам была цалкам бессэнсо╝най. Я н╕чога не дамаглася. Лёс Яна бы╝ ужо вырашаны. Я не здолела яго абаран╕ць.

- Л╕та, паслухайце мяне, - нягучна прагавары╝ Валога. - На╝рад ц╕ вас гэта суцешыць, але паверце, не ╝ вас адной непрыемнасц╕ з-за гэтага Сям╕шк╕. Ведал╕ б вы, чаго мне каштавала гэтая...авантура.

У голасе Шпега - я гатова была ╝ гэтым паклясц╕ся - раптам загучал╕ шчырыя нотк╕. Я з╕рнула на яго з недаверам.

- Дзе Ян? - спытала я.

- Зараз яго трымаюць пад вартай, - адказа╝ Шпег.

- Ён у вязн╕цы?

Валога пах╕та╝ галавой.

- ╤м займаюцца людз╕ з асаб╕стай аховы Намесн╕ка. Ён вырашы╝ не прыцягваць сюды судовых следчых.

- Што вы з ╕м зраб╕л╕?

- Н╕чога непапра╝нага. Пакуль што.

Я пама╝чала. Потым спытала безнадзейна:

- ╤ што цяпер будзе, спадар Валога?

Шпег уздыхну╝.

- Мая вам парада, спадарыня Сям╕шка. Забудзьце, што ╝ вас кал╕сьц╕ бы╝ брат. Проста забудзьце. Так будзе лепей для ╝с╕х.

Эшафот

Наза╝тра мне даслал╕ скрыню з рэчам╕ Яна. Гэта бы╝ нядобры знак. Значыць, прысуд ужо вынесены. Сваякам асуджанага за╝сёды вяртаюць яго асаб╕стыя рэчы напярэдадн╕ пакарання. Ян жы╝ у казармах на дзяржа╝ным забеспячэнн╕, ╕ маёмасц╕ ╝ яго было няшмат. Ворах цыв╕льнай вопратк╕, пара паношаных армейск╕х чарав╕ко╝. Гадз╕нн╕к на скураным раменьчыку. Па╝туз╕на грыфельных ало╝ка╝ ╕ пяро-самап╕сец. Кал╕ тут ╕ мел╕ся нейк╕я дзённ╕к╕ ц╕ нататн╕к╕, то ╕х, хутчэй за ╝сё, канф╕скавал╕ падчас вобшуку. На дне скрын╕ я знайшла цэлы стос танных тоненьк╕х кн╕жак з каляровым╕ вокладкам╕. Так╕м╕ кн╕жкам╕ гандлююць карабейн╕к╕ на вул╕цах. Грош за пару. Г╕сторы╕ з працягам. Прынцэсы ╕ цмок╕. Госпадзе, ня╝жо ён чытае гэтую дрэнь?..

У ноч напярэдадн╕ пакарання я не спала. Да самай ран╕цы я ляжала, скурчы╝шыся, на тахце ╕ слухала, як за акном па рэйкавай дарозе праносяцца грузавыя вагоны. У тое лета стаяла страшная спякота ╕ ночы был╕ гарачкава-душныя, але мяне л╕таральна калац╕ла ад холаду. Я ляжала, хутаючыся ╝ ко╝дры ╕ з╕мовыя шал╕, ╕ н╕як не магла сагрэцца. Крын╕ца холаду была ╝ мяне ╝сярэдз╕не. Мяне знутры вымарожвал╕ самота ╕ скруха.