Мроi Багны (СИ)

Выбра╝шыся з туп╕ковага завулка, мы перасекл╕ вузкую, бязлюдную вулачку, нырнул╕ пад цёмную арку пам╕ж дамо╝ ╕ апынул╕ся ╝ нейк╕м завуголл╕. Там нас чакала машына з патушаным╕ л╕хтарам╕. За ветравым шклом в╕дне╝ся с╕луэт к╕ро╝цы. Пад аркай я разгледзела дзве постац╕ - Хлус╕к ╕ хударлявы чарнавусы мужчына, апрануты ╝ скураную куртку. На плячы ╝ яго в╕села важкая сумка накшталт тых, з як╕м╕ ходзяць разносчык╕ газет.

- Л╕та, гэта Коган. Ён з Сумрадз╕, - паведам╕╝ Хлус╕к.

Чарнавусы ╝см╕хну╝ся.

- Вельм╕ рады, Л╕та. Я чу╝ пра вас.

- Давайце хутчэй, - прагавары╝ Йорхас.

Рамеец падцягну╝ Яна да машыны ╕ заштурхну╝ яго на задняе сядзенне. Сам ён размясц╕╝ся наперадзе побач з к╕ро╝цам.

- Паязджайце ╝жо, - сказа╝ Хлус╕к, - А то Канцылярыя не дрэмле!

- А вы не едзеце? - спытала я.

- У нас яшчэ справы ╝ горадзе, - адказа╝ Коган, паляпа╝шы далонню па сумцы. - А тамака на перакладных. Н╕чога, нам не ╝першыню. А, дарэчы...

Ён суну╝ руку ╝ сумку, выня╝ адтуль аркуш паперы з надрукаваным тэкстам ╕ працягну╝ мне.

- Улётачка вось, - сказа╝ ён. - Пачытаеце, кал╕ будзе час.

Я з╕рнула на ╝лётку. У цемры я не разабрала л╕тар, але выразна ╝бачыла чарн╕льную пячатку ╝н╕зе аркуша. Васьм╕канцовая зорка. Васьм╕рог. Н╕чога крамольнага. Вельм╕ старажытны знак.

- Дзякуй, Коган. Абавязкова пачытаю, - паабяцала я.

Салон машыны бы╝ цесны, з н╕зкай столлю ╕ цвёрдым╕ сядзенням╕, абцягнутым╕ дывановай ткан╕най. Звычайны самаходны эк╕паж без вынаходства╝. Я ╝ладкавалася на задн╕м сядзенн╕ побач з братам. Узяла яго за руку, сц╕снула. "Усё будзе добра, Ян, - прашаптала я. - Усё будзе добра".

К╕ро╝ца працягну╝ руку да прыборнай панэл╕ ╕ шчо╝кну╝ выключальн╕кам. У салоне запал╕лася святло. Цяпер я магла яго разглядзець - ладны каржакаваты мужычок гадо╝ сарака пяц╕, апрануты ╝ фантастычнае рыззё. Шэрыя ╝ палоску штаны, ажынавы п╕нжак, з-пад якога выглядвала атласная кам╕зэлька колеру балотнай раск╕ ╕ шырок╕ гальштук у с╕н╕я ╕ памяранцавыя разводы. Вобраз давярша╝ картуз, зухавата ссунуты на бок. У такой вопратцы любяць фарс╕ць кантрабандысты-прафес╕яналы з Лунн╕чк╕.

- Йорхас, ты ж нас не прадстав╕╝, - сказа╝ к╕ро╝ца. - Войцах Гарэза. Лунн╕чка. Гандлёвыя перавозк╕. Маё шанаванне!

Ён жарта╝л╕ва ╝зя╝ пад брыль картуза.

- Вы таксама ад Во╝чака? - спытала я.

Войцах пакруц╕╝ головой.

- Э, не. Во╝чак у мяне партыю в╕нтовак закупля╝, была справа. А так не, я ╝ гульн╕ ╕хн╕я не гуляю. Крамольн╕чк╕, каб ╕х халера, - Войцах ц╕хенька засмяя╝ся ╕ павярну╝ рычаг пад прыборнай дошкай. Завурчэ╝ рухав╕к.

Вось дык справы, падумалася мне. ╤ адкуль тольк╕ ╝ Сташака грошы? Бедны шкаляр... Трох╕ пакружы╝шы па ╝скра╕нных вулачках, мы перасекл╕ чыгуначнае палатно ╕ выехал╕ на гасц╕нец. Дарога была пустая - н╕ машын, н╕ омн╕буса╝. На╝кол да самага далягляду цягнул╕ся рапсавыя пал╕.

- А вы ведаеце, што з рапсу робяць выбухо╝ку? - навошта спыта╝ Войцах.

Яму н╕хто не адказа╝.

- Кажуць, што вайна скончыцца вельм╕ хутка, - працягва╝ Войцах. - Спрэчныя тэрыторы╕. Ну ведаеце, частка Сумрадз╕ ╕ кавалак Разлогу, як╕я адышл╕ Дуумв╕рату пасля ╬з'яднання. Нейкая сотня-другая м╕ль. Дуумв╕рат ╕ Братэрства не стануць за гэта ваяваць, так аддадуць. Дзе╝к╕ ╝ нагав╕цах, што з ╕х за ваяк╕?

- ╤ ╝сётк╕ ╝ памежжа табе лепш не вяртацца. Пакуль што, - сказа╝ Йорхас.

Войцах к╕╝ну╝.

- ╤ тое пра╝да. Кал╕ нашы рушаць на Дуумв╕рат, там будзе бойня. Эверонцы цяпер злыя, як сабак╕. Чул╕ нав╕ны? Сёння паветраныя карабл╕ разграм╕л╕ парачку ╕хн╕х гарн╕зона╝. Ушчэнт. Атака з неба, прыгожае, мус╕ць, в╕дов╕шча.

- Вар'яты... - прагаварыла я.

Мы праехал╕ яшчэ пару дзясятка╝ м╕ль, кал╕ наперадзе паказал╕ся агн╕ пражэктара╝. Па гасц╕нцы рухалася калона ваеннай тэхн╕к╕. Хуткаходныя колавыя бранев╕к╕ шчац╕н╕л╕ся ствалам╕ гармат. Ня╝клюдныя "рухомыя крэпасц╕" па╝зл╕, ляскаючы гусен╕цам╕ ╕ вырыгваючы клубы едкага дыму. Цяжк╕я дальнабойныя машыны транспартавал╕ся на гусен╕чных платформах. У святле пражэктара╝ барвавел╕ сцяг╕ ╤мперы╕.

- Во, в╕дал╕? - сказа╝ Войцах, тыцну╝шы пальцам у ветравое шкло. - На вайну ╕дуць. Геро╕.

Ён крутану╝ стырно, ╕ мы павярнул╕ на грунтавую дарогу, што стужкай в╕лася сярод палё╝. Машыну адразу ж затрэсла на калдоб╕нах. Так, гэта не па гасц╕нцы ехаць... М╕ну╝шы рапсавыя пал╕, мы апынул╕ся на пляскатай ра╝н╕не з параск╕даным╕ там ╕ сям гаям╕ ╕ ляскам╕, як╕я здавал╕ся ╝ начной цемрадз╕ суцэльным╕ згусткам╕ чарноцця. Час ад часу за вокнам╕ м╕льгал╕ астра╝к╕ жа╝тлявага электрычнага святла - жылыя пасёлк╕. Нарэшце апошн╕я прыкметы цыв╕л╕зацы╕ застал╕ся ззаду, ╕ ╝здо╝ж дарог╕ пацягнул╕ся хвойныя лясы ╕ балоц╕стыя пустк╕, зарослыя асотам ╕ вербам╕. Шлях ляжа╝ на по╝нач. Да мора.