Мроi Багны (СИ)

Намесн╕к павярну╝ся да кам╕на ╕ замо╝к, утароп╕╝шыся на распаленыя галавешк╕, як╕я перал╕вал╕ся лалавым ╕, пасв╕стваючы, сыпал╕ ╕скрам╕. Абл╕чча яго здавалася абыякавым, аднак ад п╕льнага вока Шпега не схавалася н╕ страшэнная бледнасць Намесн╕ка, н╕ пакутл╕выя зморшчынк╕ каля вусна╝, н╕ глыбок╕я цен╕ ╝ яго пад вачыма. Пэ╝на, Яго Мосць зно╝ мучыць бяссонне, разважа╝ Валога. ╤ дурныя сны. Так, сны. Берэн╕с расказвала. Яе ╝м╕лаваны мужанёк вые па начах так, быццам яго схап╕л╕ чэрц╕. Намесн╕ка душаць кашмары. Дакладней, адз╕н ╕ той жа кашмар, як╕ па╝тараецца зно╝ ╕ зно╝. Барвовыя плын╕, бераг╕ з загусцелай крыв╕ ╕ масты з чалавечых костак, перак╕нутыя над в╕рам╕. Неба чорна-барвовае, на друг╕м беразе крывавай рак╕ ╝звышаюцца жалезныя скалы, як╕я маюць зубы ╕ вочы, а ╝ рацэ, па калена ╝ крывавых патоках, блукаюць несупакоеныя мерцвяк╕, ╕ з некаторым╕ з ╕х Намесн╕к бы╝ знаёмы пры жыцц╕... Берэн╕с кажа, што ён вар'ят. Магчыма. Але як жа кепска ╝сё атрымалася, як кепска! ╤ не кажы, Алех, што ты тут н╕ пры чым. Яна дзял╕лася з табой сва╕м╕ планам╕. А ты н╕чога не зраб╕╝. Не дума╝, што яна пойдзе да канца... Вось гэта пагана, што ты не дума╝, Алех. Агент Тайнай Канцыляры╕ думаць пав╕нен за╝сёды. ╤ пажадана, галавой.

- А╝густа ╝жо ведае пра змову. У Цытадэл╕ распачал╕ся чыстк╕. Магчыма, ён запан╕куе ╕ зроб╕ць памылковы крок, чым сябе ╕ выдасць. ╤ тады я адпра╝лю А╝гусце ягоную галаву ╝ куфэрачку. Як кал╕ф Унсан╕д кал╕сьц╕. Ведаеш гэты анекдот, Валога? Кал╕ А╝гусце даслаць галовы ╝с╕х яе нядобразычл╕╝ца╝, ёй прыйдзецца адчыняць мясную крамку, хм.

"Мяркуеце, гэта верне вам яе прых╕льнасць, спадар Намесн╕к?" - падума╝ Валога. Уголас ён гэтага, вядома ж, не вымав╕╝. М╕ка Венд цяжка падня╝ся з крэсла. Пастая╝, безуважл╕ва гледзячы на нежывое цела, распасцёртае на дыване. На твары яго раптам з'яв╕лася ╕ран╕чная ╝смешка.

- Здавалася б, я ведаю ╝с╕х, хто сп╕ць з маёй жонкай, - сказа╝ ён, пасмейваючыся. - Але тут, прызнацца, бы╝ здз╕╝лены. Начальн╕к службы бяспек╕, гэта ж трэба. Адз╕н са змо╝шчыка╝ ╕ асаб╕сты вораг Усе╝ладарк╕. Прыбярыся тут, Валога.

Пераступ╕╝шы цераз цела заб╕тага, М╕ка Венд нак╕рава╝ся да выхаду. Чорта╝ Сям╕шка, дума╝ Валога, праводзячы Намесн╕ка поз╕ркам. Вось тольк╕ яго тут не хапала. У так╕ час... Змова, вайна, пагроза палацавага перавароту. А тут яшчэ гэты смаркач са сва╕м╕ ╝знёслым╕ ╕дэям╕. Палез, разумееце, у логава цмока, б╕цца за каханую. ╤дыёт. Балазе Намесн╕ка гэта тольк╕ пазаба╝ляла. ╤ на шчасце, Берэн╕с засталася па-за падазрэння╝. Гэты дурань усё ╝зя╝ на сябе. Ма╝ля╝, прыра╝нава╝ проста, ╕ не за грошы, а з асаб╕стых пабуджэння╝. ╤ Берэн╕с туды ж: "Не ведаю я яго, упершыню бачу! Хто в╕наваты, што Яго Мосць наб╕рае ╝ ахо╝н╕к╕ ╝сякую набрыдзь з казарма╝? А потым яны дазваляюць сабе брудныя фантаз╕╕ з...ма╕м удзелам! Гэта аг╕дна, брыдка, я адчуваю сябе так, быццам мяне згвалц╕л╕!" Атож. Сястрычка за╝сёды была таленав╕тай акторкай. А яго шкада, усётк╕. Гэта ж трэба так сх╕б╕ць...

Намесн╕к выйша╝, шчыльна прычын╕╝шы за сабой дзверы. Заста╝шыся ╝ адз╕ноце, Алех Валога некаторы час стая╝ нерухома, утароп╕╝шыся на мерцвяка, як╕ ляжа╝ каля яго ног. Прыйшо╝шы да ╝лады дванаццаць гадо╝ таму, Намесн╕к прыня╝ся будаваць сабе рэз╕дэнцы╕ па ╝сёй прав╕нцы╕ - як прав╕ла, у мясц╕нах маля╝н╕чых ╕ прыемных для жыцця ╕ адпачынку. Але рэз╕дэнцыя 'Мярцвячы Ярок' была выключэннем. Размяшчалася яна ╝ яловым гушчары, у добрай сотн╕ м╕ль ад стал╕цы. Лес, што акружа╝ рэз╕дэнцыю, бы╝ кепск╕ - ярысты ды забалочаны, непрыдатны н╕ для палявання, н╕ для конных прагулак. ╤, акрамя таго, па лесе шастал╕ гул╕. Ва ╝сяк╕м разе, так сцвярджал╕ тутэйшыя. Алех Валога пакуль што не сустрака╝ н╕воднага, аднак ён цалкам дапуска╝, што гэтыя пачвары могуць аб╕вацца вакол рэз╕дэнцы╕. В╕давочна, ╕х прыцягва╝ ня╝ло╝ны трупны смурод, як╕ падыма╝ся над ярам ля па╝ночнай сцяны маёнтка. Уласна кажучы, гэты яр спадар Намесн╕к ╕ празва╝ 'Мярцвячым'. Па-шчырасц╕, М╕ка Венд не адрозн╕ва╝ся асабл╕вым досц╕пам ╕ бы╝ начыста пазба╝лены пачуцця гумару, але тут ён трап╕╝ у яблычак. Яшчэ ╝ часы м╕жусоб╕цы гэта глыбокая, незразумелага паходжання раскол╕на з падтопленых дном зраб╕лася брацкай маг╕лай для па╝сотн╕ местачко╝ца╝, як╕я са зброяй у руках па╝стал╕ супраць ╕нтэрвента╝ з па╝днёвага ╝сходу. Потым вайна скончылася, ╕ праз некаторы час у яры зно╝ пачал╕ закопваць целы. У Намесн╕ка за╝сёды было шмат нядобразычл╕╝ца╝. Змо╝шчык╕, рэнегаты, асаб╕стыя вораг╕ А╝густы. Усе яны рана ц╕ позна бясследна зн╕кал╕. Зрэшты, не так ужо ╕ бясследна. Алех Валога мог бы сёе-тое расказаць на гэты конт. У багн╕стых нетрах яра хавалася шмат непрыгожых таямн╕ц. Што ж, зараз да гэтых таямн╕ц дадасца яшчэ адна. Мярцвячы Ярок умее захо╝ваць сакрэты.

Упёршыся ботам у знежывелае цела, Валога штуршком перавярну╝ яго на сп╕ну. Вочы рамейца был╕ шырока расх╕нуты, ашклянелы поз╕рк ск╕раваны ╝ столь. Сх╕л╕╝шыся над заб╕тым, Валога прыня╝ся п╕льна ╝з╕рацца яму ╝ твар. Так ╕ ёсць. Вочы як быццам паблякл╕. Цяпер гэта колер не базальту, але стал╕ ц╕ волава. Як у тутэйшых прыморца╝.