Мроi Багны (СИ)

Сабралася я вельм╕ хутка. Спехам прыгладз╕ла валасы, прыпудрылася, падвяла вочы вугальным ало╝кам ╕ кранула вусны карм╕нам. Ненав╕джу гэтыя пудры ды памады, але сёння выпадак вельм╕ адмысловы. Я ╕ду да Намесн╕ка, ╕ выглядаць я пав╕нна годна. Потым я апранула сваю лепшую сукенку, нак╕нула лёгк╕ плашч, сунула ног╕ ╝ туфл╕ на н╕зк╕х абцасах (тольк╕ ╝ так╕х ╕ хаджу) ╕ ╝зяла кайстру з камоды. У кайстры самае неабходнае - ключы, кашалёк з грашыма, нататн╕к ╕ пяро-самап╕сец, касцяны грабеньчык ╕ маленькае люстэрка. ╤ дакументы. На вул╕цы ╝ любы момант мог падысц╕ патруль ╕ запатрабаваць пасведчанне асобы. Напрыканцы я нанесла на скрон╕ ╕ запясц╕ некальк╕ кропель кветкавай вады - ╝ мяне ме╝ся адз╕ны флакончык на ╝се выпадк╕ жыцця. Нарэшце, замкну╝шы кватэру, я выйшла з барака.

Звонку мяне чакала машына. Мне ╝жо даводз╕лася ездз╕ць у самаходных эк╕пажах, але ╝ так╕х вось, ведамасных, яшчэ н╕ разу. Магутная, раскошная звяруга з серабрыста-шэрым╕ храм╕раваным╕ бартам╕ ╕ прыцемненым╕ вокнам╕. У салоне было прахалодна. Пахла сандалам. Мякк╕я сядзенн╕ был╕ абцягнуты скурай, месца к╕ро╝цы аддзяляла перагародка з гуканепран╕кальнага шкла. Шум рухав╕ка бы╝ амаль не чутны. Я ╝потайк╕ паглядвала на Алеха Валогу, як╕ сядзе╝ побач са мной. У ╕м было штосьц╕ ад грызуна. Валасы мышынага колеру, вузкая, пацучыная ф╕з╕яном╕я. Гнюсны, напэ╝на, тып. Зрэшты, ╕ншых у Канцылярыю ╕ не бяруць. Я ╝сё чакала, што ён загаворыць пра Яна, але Шпег пакуль што памо╝чва╝. Ён сядзе╝, спакойна гледзячы наперад ╕ трымаючы фуражку на зг╕бе локця. Абл╕чча яго заставалася непран╕кальным.

На подступах да Тры╝мфальнай плошчы машына спын╕лася. Дарога была перакрыта, омн╕бусы ╕ самаходныя эк╕пажы стаял╕, заглушы╝шы рухав╕к╕.

- Што там здарылася? - спытала я, прых╕ну╝шыся да акна.

- Па-мойму, безнадзейна, - вымав╕╝ Валога, пастука╝шы пальцам╕ па дзвярной панэл╕. - Прав╕льней будзе прайсц╕ся пешшу, я мяркую.

К╕ну╝шы к╕ро╝цу: "Давай ╝ аб'езд!", ён выйша╝ з машыны ╕ рушы╝ да плошчы проста па праезджай частцы, абыходзячы нерухомыя эк╕пажы. Я пакорл╕ва крочыла ╝след за ╕м. На Тры╝мфальнай ля палаца-рэз╕дэнцы╕ то╝п╕л╕ся людз╕. Па перыметры плошчы стаял╕ салдаты ╝нутраных войска╝, пашыхтава╝шыся у падвойную шарэнгу. Я глядзела ╕ не верыла сва╕м вачам. Апошн╕ раз я бачыла штосьц╕ падобнае м╕нулай з╕мой, падчас закалота╝. Тады людзей проста расстралял╕ з в╕нтовак, не дазвол╕╝шы ╕м нават набл╕з╕цца да Тры╝мфальнай. Цяпер жа стражн╕к╕ стаял╕ нерухома, як стату╕. В╕давочна, яны не атрымл╕вал╕ загаду разганяць нато╝п. Я з╕рнула на Валогу. Ён бы╝ спакойны, вясёлы нават. Тое, што адбывалася на╝кол, яго быццам бы заба╝ляла. Убачы╝шы маю разгубленасць, Валога паблажл╕ва ╝см╕хну╝ся.

- Не люб╕це та╝кан╕ны, спадарыня Сям╕шка? - спыта╝ ён. - Няма сэнсу прадз╕рацца скрозь нато╝п. Лепей будзе абысц╕ плошчу па перыметры, вось тут, дзе стражн╕к╕. ╤ не турбуйцеся, яны не прычыняць вам шкоды. Яны не стануць умешвацца, кал╕ тольк╕ нато╝п не выйдзе з-пад кантролю. Але гэта малаверагодна.

Ён узя╝ мяне пад локаць ╕ пацягну╝ да рэз╕дэнцы╕. Мы крочыл╕ ╝здо╝ж шарэнг╕ стражн╕ка╝ - ╕хн╕я шчыты ╕ шлемы пабл╕сквал╕ на па╝дзённым сонцы. Людз╕, як╕я то╝п╕л╕ся на брукаванцы, выглядал╕ ╝зрушаным╕. Плошча гудзела, як разварушаны вулей. А над плошчай, над галовам╕ людзей, захлёбваючыся, в╕шча╝ гучнагаварыцель. "Крывадушнасць Дуумв╕рату... суквецц╕ хлусн╕ зраб╕л╕ся крывавым╕ пладам╕... заб╕ццё бязв╕нных...баязл╕ва адма╝ляючы...к╕данне шакала╝, як╕х загнал╕ ╝ кут...даць адпаведны адказ... пад гусен╕цам╕ нашай бронетэхн╕к╕... Адплата!"

'Адплата!' - залямантава╝ хтосьц╕ ╝ нато╝пе. Нато╝п ускалыхну╝ся, ╕ над плошчай узня╝ся штандар ╤мперы╕ - залаты каршун на барвовым палотн╕шчы. Затым яшчэ адз╕н. ╤ яшчэ, ╕ яшчэ. У л╕чаныя ╕мгненн╕ плошча закв╕тнела макавым полем.

- Царгорад! Рамея! Сла╝ся, Усе╝ладарка! Сла╝ся! Усе╝ладарка! - неслася па-над нато╝пам.