Мроi Багны (СИ)

Апошнюю фразу Ян прамов╕╝ з нейк╕м адмысловым выразам - як быццам ён штосьц╕ такое ведае, ды н╕завошта не скажа. ╤ выгляд так╕ х╕тры-х╕тры. Госпадзе, як у дзяц╕нстве. 'А я ведаю, хто з куцц╕ ╝се гарэх╕ вые╝, ды не скажу!..' Я адчула, што ╝ мяне шчэм╕ць сэрца. Як жа да╝но гэта было. Бясконца да╝но. Быццам некальк╕ жыцця╝ таму...

- Ян, чаю вып'еш? - я падсунула яму кубак.

- Ты мяне зус╕м не слухаеш! - сказа╝ ён неяк пакры╝джана. - Братчык ён, разумееш? Сташак твой. Цябе таксама магл╕ туды, на Гарматную...праз яго. А цябе не дапытвал╕ нават. Цябе гэта не здз╕в╕ла? Што, зус╕м не здз╕в╕ла?

Ён ме╝ рацыю. "Крамольн╕к" Во╝чак часцяком наведва╝ся ╝ нашу карчму. Пасля расстрэлу плошчы Каначыка некальк╕ разо╝ цягал╕ на допыт. ╤ падавальшчыц таксама, ╕ кухара - карацей кажучы, ус╕х, хто працава╝ у карчме. Акрамя мяне. Да мяне ╝ ╕х пытання╝ не было. Гэта сапра╝ды здавалася мне дз╕╝ным.

- Л╕та, я за цябе папрас╕╝ тады. Яе. Ну, маю...малую, - ён раптам ц╕хенька засмяя╝ся.

- Каго?

- Ды дзе╝ку маю. У яе брат агент Канцыляры╕. Займае высокую пасаду. Ну я ёй ╕ шапну╝ - ты, значыць, брату скажы, каб Л╕ту не чапал╕ ╕ ╝сё такое. А яна такая - добра, зроб╕м. Ну, ╕ вось...

У мяне пацямнела ╝ вачах.

- Ян!.. - прагаварыла я з жахам. - Ян, ты ╝ сва╕м розуме? Не звязвайся з агентам╕! Чуеш? Не звязвайся! Ты нават не ╝я╝ляеш, што гэта за людз╕!

- Ды людз╕ як людз╕, - ён з шумам падня╝ся, зачап╕╝шы плячом лямпу пад метал╕чным абажурам, якая в╕села н╕зка над сталом. Лямпа пачала разгойдвацца, на сценах заскакал╕ цен╕.

- Л╕та, ты пра╝да думаеш, што мне на цябе напляваць? - прагавары╝ ён глуха. У нейкай узрушанасц╕ ён расхаджва╝ па кухн╕, сашчап╕╝шы пальцы рук. Ён больш не ╝см╕ха╝ся. Абл╕чча яго было бледнае. - Ты памыляешся, Л╕та. Гэта яму, яму напляваць. Сташаку твайму. ╤ на цябе, ╕ на ╝с╕х. К╕ну╝ людзей пад кул╕ ╕ ╝цёк. На Гарматнай потым галовы ляцел╕, а ён н╕чога не зраб╕╝. ╤ цябе падстав╕╝. Таму што ты для яго н╕хто. А мне ты не чужая. Я за╝сёды ╕мкну╝ся цябе падтрымаць. Дапамагчы з грашыма ╕ ╝сё такое. Я ╕ цяпер цябе не пак╕ну. У цябе будзе ╝сё, што ты захочаш. Сукенк╕ з гэтага, ядвабу, ╕ стужк╕ ╝ валасы, што там яшчэ? А, бранзалет той з╕райск╕, з каменьчыкам╕, памятаеш, ты гаварыла, што хочаш яго? Ён у цябе будзе. ╤ дом. Я дом табе куплю, нармальны, не тое што гэтая развалюха...

- Ян, што ты вярзеш?! - крыкнула я. - Ды што з табой такое?

- Л╕та, у мяне грошы ёсць! - выпал╕╝ ён. - Многа! А будзе яшчэ больш.

- Грошы? Адкуль? - спытала я з недаверам. - Ты што, л╕хвяра абрабава╝?

Ён выда╝ нервовы смяшок.

- У Берэн╕с грошай да халеры. А на такую справу дык наогул н╕чога не шкада, - сказа╝ ён.

- Берэн╕с? - перапытала я. - Хто гэта? Ян, хто гэта?

- Я ╝жо досыць сказа╝, - прагавары╝ ён. - Хутка ты сама аб ус╕м даведаешся.

- Ян, паслухай...

Ён зраб╕╝ крок да мяне ╕ моцна абня╝, не да╝шы мне дагаварыць.

- Л╕та, сястрычка. Усё будзе добра, - сказа╝ ён ц╕ха. - Вось убачыш, усё будзе добра.

Потым ён сышо╝. Я засталася адна ╝ пустой кватэры. Над сталом трашчала ╕ пам╕ргвала лямпа. Па Народнаму Вяшчальн╕ку цяпер перадавал╕ музыку. Хтосьц╕ пераб╕ра╝ струны лютн╕, ╕ саладжавы жаночы голас спява╝ пра разб╕тае сэрца падманутай паненк╕. Чорт, ненав╕джу гэтую песеньку. Ненав╕джу.

Наза╝тра я прачнулася, як звычайна, пад гук╕ г╕мна. Народны Вяшчальн╕к пачына╝ працаваць а пятай гадз╕не ран╕цы. Хуценька сабра╝шыся, я рушыла на прыпынак. Над горадам ужо заня╝ся ранн╕ летн╕ св╕танак. Л╕хтары згасл╕, але навокал было давол╕ светла, у зарасн╕ках прыдарожнага язм╕ну пасв╕ствал╕ птушк╕. Не╝забаве падышо╝ омн╕бус. Падня╝шыся ╝ салон, я села каля акна. Над рапсавым╕ палям╕ куры╝ся ран╕шн╕ туман, напа╝за╝ на дарогу, ╕ здавалася, быццам омн╕бус плыве па небе сярод аблока╝. Дзень сёння абяца╝ быць цёплым, але хмарным.

Карчма Та╝стуна Каначыка быля яшчэ зачынена - першыя наведн╕к╕ з'явяцца тольк╕ праз гадз╕ну. У пустой зале падавальшчыца Глея - худзенькая, кволая дзя╝чына з жо╝тым╕ валасам╕ ╕ вачам╕ колеру ажына╝ - расхаджвала пам╕ж сталам╕, старанна прац╕раючы ╕х анучай.

- Дабрыдзень, Глея, - сказала я, пераступаючы парог.

- Прыв╕танне, прыв╕танне, - прашчабятала тая.

Ск╕ну╝шы жакет, я павес╕ла яго на кручок ╕ прынялася завязваць фартух. Тут трэба як след прыбрацца, пакуль не прыйшл╕ наведн╕к╕. Са скрын╕ Народнага Вяшчальн╕ка, як╕ в╕се╝ акурат над барнай стойкай, л╕лася бадзёрая музыка. Праца ╕шла шпарка. Потым музыка абарвалася, ╕ пача╝ся пазапланавы выпуск нав╕н. Нав╕ны я звычайна прапускаю м╕ма вушэй. Там занадта многа лухты, ╕ кал╕ слухаць штодня балбатню Ахо╝н╕ка╝, то можна крануцца з розуму. Я здрыганулася, расчу╝шы ╕мя свайго брата. Ян Сям╕шка. Выпраста╝шыся, я павярнулася тварам да Вяшчальн╕ка. Цяпер я слухала вельм╕ ╝важл╕ва. Ян Сям╕шка. Стражн╕к. В╕льск╕ гарн╕зон, нумерыя трыста дваццаць-сто сорак. Замах на забойства. М╕ка Венд, Прэфект Па╝ночнай Прав╕нцы╕.

- Госпад Усявышн╕!..