Мроi Багны (СИ)

╤ пайшо╝ Вандро╝н╕к на Па╝ночны Захад, увайшо╝ у стольны Л╕эндале, падня╝ся ╝ княжы палац ╕, падступ╕╝шыся да князя, пача╝ нашэптваць: 'Брат твой па╝ста╝ супраць цябе ╕ пажада╝ к╕раваць адз╕на╝ладна ╝с╕м Кантынентам - ╕ святлом, ╕ цемрай, ╕ ╝сяк╕м стварэннем бачным ╕ нябачным'.

Але князь по╝начы адвярну╝ся ад Вандро╝н╕ка, сказа╝шы: '╤дз╕ прэч!'

╤ тады адправ╕╝ся Вандро╝н╕к на Па╝днёвы ╬сход, увайшо╝ у стольны Царгорад, ╕ падня╝шыся ╝ палац да князя, ста╝ нашэптваць: 'Брат твой па╝ста╝ супраць цябе'.

╤ князь по╝дня пачу╝ Вандро╝н╕ка, ╕ праверы╝шы яго ╕лжывым прамовам, пайшо╝ вайной супраць брата.

Сабра╝ князь по╝дня народ свой, ╕ пакл╕ка╝ дэмана╝ разбурэння, ╕ Паляндру-Мораву Дзеву, ╕ Падземных, як╕я жывуць у цёмных гротах ╕ с╕лкуюцца мярцвячынай.

На берагах рак╕ Вужалк╕ войска Па╝днёвага ╬сходу сустрэлася з войскам Па╝ночнага Захаду, ╕ браты сышл╕ся ╝ лютай бойцы. ╤ князь по╝начы адступ╕╝, ╕ тады Сонца пацьмянела ╕ схавалася за чорным╕ хмарам╕, Кантынент пагруз╕╝ся ╝ цемру, ╕ прыйшл╕ халады, зямля пакрылася лёдам, а мора замерзла да самага дна.

╤ пакуль на Кантыненце ╕шла вайна пам╕ж князям╕-братам╕, Вандро╝н╕к нябачна ╝вайшо╝ у белакаменны Царгорад ╕ забра╝ адтуль дар Творцы - Ключ да Неба. ╤ аднёс ён выкрадзены Ключ на Край Зямл╕, ╕ зак╕ну╝ яго ╝ Чысцец, на бераг Рудз╕цы, дзе блукаюць душы грэшн╕ка╝, ╕ калматы М'ану, гаспадар крывавай рак╕, дзень ╕ ноч грызе ╕х чорныя сэрцы.* Так нашчадк╕ Праведн╕ка╝ страц╕л╕ Ключ, а потым ╕ Мрою.

А Вандро╝н╕к увасоб╕╝ся ╝ людзях Царгорада, сказ╕╝шы ╕х абл╕чча ╕ запячата╝шы ╕х сэрцы, ╕ ста╝ ён панаваць над ╕х думкам╕.

╤ тады Балтас-Светлы, першы з Бл╕знят, як╕ бы╝ апекуном Па╝ночнага Захаду, ╕ чые спадарожн╕к╕ - Сум ╕ Летуценн╕, адвярну╝ся ад сыно╝ чалавечых, сказа╝шы: 'Для ╕х няма паратунку'.

Але Э╝ф╕мас-Радасны, друг╕ з Бл╕знят, як╕ бы╝ ахо╝н╕кам Па╝днёвага ╬сходу ╕ чые спадарожн╕к╕ - Весялосць ╕ Славалюбства, не адступ╕╝ся, сказа╝шы: 'Перах╕тры╝ нас Вандро╝н╕к, але я х╕трэйшы. Я знайду сродак вызвал╕ць свой народ ╕ вярнуць дары Творцы ╝ свет зямны'.

Але будзе так альбо не, ведае тольк╕ Той, Хто Мро╕ць.

'Збор легенд ╕ паданя╝ Па╝ночнай Прав╕нцы╕ (раней Карале╝ства Семгален), складзены Дам'янам Рос╕цам, прафесарам кафедры культур малодшых народа╝ Ун╕верс╕тэта Славеснасц╕ ╝ В╕льску, Рамейская ╤мперыя, год 999 ад Усёспалення'

------------------------------

* Вобраз, натхнёны Калевалай, дзе Мана (Туон╕) - кра╕на памерлых.

Кронпрынц

- Суцэль в╕давочна, што Дуумв╕рат зац╕ка╝лены ва ╝сталяванн╕ м╕ру,- сказа╝ Олаф Магнус. - Нават кал╕ за гэты м╕р давядзецца заплац╕ць дарагую цану. Будзем шчырыя - чалавек я ╝жо немалады, ╕ мне бы не хацелася пак╕даць сва╕м нашчадкам кра╕ну, якая знаходз╕цца ╝ стане вайны.

Прама╝ляючы гэтыя словы, кароль Антра╝ма - каржакаваты стары з пран╕зл╕вым╕ ╕льдз╕ста-блак╕тным╕ вачам╕, шызым╕ бакенбардам╕ ╕ апаплекс╕чным колерам твару - шматзначна з╕рну╝ на юнага Кронпрынца, як╕ сядзе╝ праваруч яго.

- Ну што вы, та... Ваша Вял╕касць. К╕руйце цэлую вечнасць, - адказа╝ той ╕ неза╝важна памаца╝ свежую скулу ╝ сябе за вухам. Спадчынн╕ку прастола няда╝на спо╝н╕лася пятнаццаць гадо╝, ╕ яго пачал╕ пераследваць прышчы на скуры, як╕я выскоквал╕ ╝ самых в╕дочных месцах у самы непрыдатны час, прычыняючы Кронпрынцу невыносныя душэ╝ныя пакуты. Апроч таго, у гасцё╝н╕ было занадта горача, спадчынн╕к распары╝ся ╕ ╝змакрэ╝, яго г╕мназ╕сцк╕ парадны к╕цель з тонкай во╝ны аг╕дна кало╝ся скрозь кашулю, ╕ няшчасны Кронпрынц прагну╝ тольк╕ аднаго - каб гэтая а╝дыенцыя хутчэй скончылася.

- Маеш рацыю, сын мой, - прамов╕╝ кароль Антра╝ма. - У ма╕м узросце ╝жо пачынаеш задумвацца аб вечнасц╕. ╤ я шчыра жадаю адысц╕ ╝ яе са спакойным сэрцам, ведаючы, што мой народ запомн╕ць Олафа Магнуса як годнага ╕ мудрага валадара, як╕ прымножы╝ тэрыторы╕ Дуумв╕рату ╕ заключы╝ вечны м╕р з Па╝днёвай ╤мперыяй!

Ён ганарл╕ва ╝см╕хну╝ся ╕ расправ╕╝ плечы, бразну╝шы эпалетам╕. З нагоды вайны Яго Вял╕касць змян╕╝ цыв╕льную вопратку на беласнежны мундз╕р, як╕ дапа╝нял╕ срэбны корц╕к з касцяной дзяржальняй ╕ з╕хатл╕вы пазалочаны шлем з шышаком. На перамовы з Па╝днё╝цам╕ кароль з'яв╕╝ся ва ╝сё тым жа вая╝н╕чым убранн╕ - мундз╕ры з корц╕кам, храм╕раваных ботах, нагав╕цах з лампасам╕ ╕ шлеме, як╕ ён, пра╝да, не╝забаве зня╝, пакла╝шы на краёчак мапы, якая была разаслана на мармуровай стальн╕цы.