Мроi Багны (СИ)

Леваруч Олафа Магнуса сядзе╝ Орв╕к Магнус, яго пляменн╕к ╕ кароль Эверона. Яго Вял╕касц╕ было ╝жо далёка за трыццаць, аднак выгляда╝ ён юнаком - хударлявы ╕ гнутк╕, з пяшчотным╕ рысам╕ твару, меланхал╕чным поз╕ркам прыгожых шэра-зялёных вачэй ╕ саламяным╕ валасам╕, як╕я моцна цярпел╕ ад брыльянц╕ну ╕ гарачых шчыпцо╝ для зав╕╝к╕. Орв╕к Магнус недалюбл╕ва╝ ваенную ╝н╕форму, але па прыкладзе дзядзьк╕ ён таксама апрану╝ся ╝ белы мундз╕р, у як╕м пачува╝ся вельм╕ ня╝тульна. Яго тонк╕я, до╝г╕я пальцы з адпал╕раваным╕ пазногцям╕ ляжал╕ на кра╕ стала ╕ рытм╕чна варушыл╕ся, як быццам ён найграва╝ на нябачным клавес╕не. Кароль Эверона за╝важна нервава╝ся, ╕ таму был╕ прычыны. Ён шчыра, ад усёй душы ненав╕дзе╝ Па╝днё╝ца╝ - за ╕х нечалавечую жорсткасць, хц╕васць ╕ крывадушнасць, варварск╕я законы ╕ шмат за што яшчэ. ╤ кал╕ ╝жо па збегу акал╕чнасцей яны, цыв╕л╕заваныя людз╕, змушаны дачыняцца з гэтым╕ дз╕кунам╕, то няхай гэтым займаецца ягоны дзядзька ╕ суправ╕цель, чалавек больш спрактыкаваны ╝ дыпламаты╕ ╕ не так╕ грэбл╕вы, як Орв╕к Магнус.

Кароль Эверона ╝зня╝ галаву ╕ змрочна, спадылба з╕рну╝ на гаспадара рэз╕дэнцы╕, як╕ сядзе╝ акурат насупраць яго. Гай Дамар, Севаст* ╕ старшыня Савета Наглядчыка╝, выгляд ме╝ ганарл╕вы ╕ вел╕чны - зрэшты, як усе рамейцы. Чарнавалосы, высок╕ ╕ стан╕сты, апрануты, паводле традыцы╕, у пунсовы каптан з залатым гафтам, ён сядзе╝ у крэсле, пакла╝шы рук╕ на разныя падлакотн╕к╕, ╕ ягоны твар, аблямаваны фарс╕стай бародкай, захо╝ва╝ абыякавы выраз. Здавалася, Севаста наогул не ц╕кав╕ць, чым скончацца перамовы, аднак Орв╕к Магнус не мог не за╝важыць пагардл╕вую ╝хмылку ╝ куточках ягоных вусна╝. 'Смяюцца з нас, - падума╝ кароль Эверона. - Прайграюць жа, а смяюцца. Ненармальныя. Ох, дзядзюхна, не пратаргавацца б з гэтым пагадненнем...'

- Мяркую, што пытанне са спрэчным╕ тэрыторыям╕ вырашана, ╕ Па╝ночная Прав╕нцыя по╝насцю адыходз╕ць Эверону ╕ Антра╝му, - сказа╝ Севаст. На мове Дуумв╕рату ён гавары╝ шпарка ╕ амаль без акцэнта.

Стары Олаф Магнус пак╕ва╝ галавой.

- А што з мясцовым насельн╕цтвам, спадар Дамар? Дзевяць м╕льёна╝...

- Шэсць, пасля ╬з'яднання, - удакладн╕╝ Севаст.

- З як╕х ледзь не палова - недзеяздольныя прапойцы. Як╕м чынам мы вырашым гэтае пытанне?..

- Ах, дзядзюхна! - Орв╕к Магнус уск╕ну╝ рук╕ ╝ траг╕чным жэсце, ╕ ╝ святле жырандол╕ асляпляльна бл╕снул╕ дыямантавыя каменьчык╕, як╕м╕ был╕ ╝прыгожаны мочк╕ ягоных вушэй. - Дзядзюхна, х╕ба вы не ведаеце, як яны гэта робяць? Ус╕х у цягн╕к╕ ╕ на ╝сход! Там ╝ ╕х цэлыя паветы незаселеныя стаяць, пошасць выкас╕ла. Альбо ╝ пустыню, у шахты. На радов╕шчах за╝сёды вольнанаёмных бракуе, адны катаржн╕к╕. Так, спадар Дамар?

Кароль Эверона дзёрзка, з выкл╕кам утароп╕╝ся на Севаста, але той ╕ брывом не павё╝.

- Перасо╝ванне насельн╕цва - гэта засваенне новых зямель, Ваша Вял╕касць, - адказа╝ ён спакойна. - А што тычыцца самерытавых шахт, то вельм╕ мног╕я ╕мкнуцца трап╕ць туды ╝ якасц╕ вольнанаёмных. Адпрацава╝шы там ╝сяго адз╕н луструм, можна забяспечыць сябе бязбеднае ╕снаванне да канца жыцця.

Орв╕к Магнус падц╕сну╝ вусны. Не знайшо╝шыся, што запярэчыць, ён прыня╝ся мо╝чк╕ св╕драваць спадара Дамара поз╕ркам, пераб╕раючы ╝ думках усе зняважл╕выя мянушк╕, як╕м╕ ╝ Дуумв╕раце ╝знагароджвал╕ Па╝днё╝ца╝. 'Г╕цл╕. Варвары. Груганнё. Ненажэрная зграя'. Кал╕ б ягоныя думк╕ был╕ стрэлам╕, то Гай Дамар да╝но б ужо звал╕╝ся пад ножк╕ крэсла ╝ перадсмяротных курчах.

- Так╕м чынам... - дзелав╕та прагавары╝ Севаст.

Узя╝шы х╕м╕чны аловак, ён сх╕л╕╝ся над мапай ╕ адным размашыстым жэстам пракрэсл╕╝ л╕н╕ю новай мяжы, адсякаючы ад ╤мперы╕ Па╝ночную Прав╕нцыю. Олаф Магнус кашляну╝.

- Ваша Благароддзе, дазвольце мне... - ён узя╝ аловак з рук Па╝днё╝ца ╕ пракрэсл╕╝ яшчэ адну рысу, адступ╕╝шы на некальк╕ цаля╝ на па╝днёвы ╝сход.

Гай Дамар пах╕та╝ галавой.

- Гэта цалкам выключана, Ваша Вял╕касць.

- Але ахо╝ная зона... - запярэчы╝ Олаф Магнус.

- Дзядзюхна, майце м╕ласэрнасць!.. - выкл╕кну╝ Орв╕к Магнус, заломваючы рук╕.

Юны Кронпрынц мучы╝ся на краёчку крэсла. Ён слаба цям╕╝ у гульнях, як╕м╕ заба╝лял╕ся дарослыя мужы, ╕ яму было сумна ╕ нудна, як на ╝року геаметры╕. Зрэшты, ён бы╝ бы шчасл╕вы апынуцца зараз у сва╕м класным пако╕, а не ╝ кампан╕╕ гэтых шано╝ных спадаро╝, як╕я ╝ яго на вачах кро╕л╕ мапу сусвету. Кронпрынц з тугой успам╕на╝ свайго наста╝н╕ка - пажылога, ув╕шнага Юл╕уса Дэменцу ╝ пудраным парыку ╕ чорным гарн╕туры, як╕ за╝заята скака╝ каля дошк╕, тыцкаючы ╝казкай у карту Кантынента альбо дэманструючы нядбайнаму вучню мадэл╕ шматгранн╕ка╝. 'Тэарэму вывучу, - паабяца╝ сабе Кронпрынц. - ╤ сачыненне ╝ мяне недап╕санае ляжыць...' Яго рассеяны поз╕рк упа╝ на важкую п╕рам╕дку, складзеную са св╕нцовых глобул, якая стаяла на кра╕ стала. Кронпрынц акуратна зня╝ з п╕рам╕дк╕ адну з глобул, пакруц╕╝ яе ╝ пальцах, потым паднёс да вуха ╕ патрос. Унутры пачулася шамаценне, н╕бы там бы╝ насыпаны буйны пясок.