Мроi Багны (СИ)

- Накшталт цябе? - хмыкну╝ дзясятн╕к. - Ды што ты ╝сё шчэрышся, як гуль на мерцвяка? Твая бабка, часам, з нежыццю не гуляла?

Хлапец паматля╝ галавой

- Ды не-е-е, тольк╕ з млынаром, а ╝ яго брат прыпадачны. А дзядзьку майго кабыла сп'яна капытом стукнула.

- Ды я бачу, - сказа╝ дзясятн╕к. Хлапец, в╕давочна, бы╝ блазнаваты, а гутарыць з вар'ятам╕ ╝ яго не было н╕якага жадання. - Ладна, бяжы адгэтуль. Пакуль вушы не паадстрэльва╝.

Ён адвярну╝ся, даючы зразумець, што гутарка скончана. Недаростак патапта╝ся яшчэ трох╕ каля абочыны ╕, нарэшце, адышо╝. Апусц╕╝шы шлагба╝м, дзясятн╕к Дз╕тт Хонаг вярну╝ся на пост аховы. Настрой у жа╝нера значна палепша╝, нават спаць расхацелася. 'Сягоння па╝златн╕цы, за╝тра па╝срэбран╕ка, а там, глядз╕ш, ╕ на самаходны эк╕паж назб╕раецца, - разважа╝ ён. - Ну, а чаго. Я ж с╕лком не адб╕раю, сам╕ даюць. А дзянёк зада╝ся сёння, эх, за╝сёды б так!..'

***

- Ну што, Памва? - спытала Л╕та, кал╕ той вярну╝ся ад заставы.

Памва-Хлус╕к пац╕сну╝ плячыма.

- Ды н╕чога. Гэтыя, з усходу, непраб╕╝ныя проста. Пакуль грошай не дас╕. А грошай у нас з табой няма, - ён з╕рну╝ на Л╕ту ╕ раптам злёгку пачырване╝.

Л╕та была добра старэйшая за Памву, але ён не-не дый заглядва╝ся на яе. Прыгожая яна, усётк╕. Хаця ╕ валасы коратка абрэзаны, ╕ апранута, як хлопец, у штаны ды кажушок. Яно ╕ прав╕льна, у спадн╕цы па лесе не пабегаеш. ╤ ╝сё ро╝на прыгожая. Рабац╕нк╕ так╕я, ╕ вочы-вас╕льк╕. Напэ╝на, у Яна был╕ так╕я ж, да таго як... А Во╝чак дарма ╝сётк╕ яе з Братчыкам╕ па лясах цягае. Трэ было адразу зраб╕ць так, як Йорхас каза╝ - адправ╕ць яе разам з Янам на сядз╕бу Х╕льдэгерд. Там бы яны был╕ ╝ бяспецы. Сядз╕бу тую н╕водз╕н жандар н╕завошта не знойдзе. А ╝сё таму, што Х╕льдэгерд умее вядзьмарыць. Дакладней, вадз╕ць Мрою - так гэта завецца. А навучылася яна гэтым штукам ад сваяко╝, як╕я хаваюцца ╝ Па╝ночнай Багне... Рабяты, зрэшты, не вераць. Кажуць, што Х╕льдэгерд проста своечасова плац╕ць жандарам, каб яны сядз╕бу 'не бачыл╕', вось ╕ ╝сё вядзьмарства. Можа, ╕ так. А Мроя ╝сётк╕ ╕снуе. ╤ яна не ╝ галовах людзей, яна па╝сюль, разл╕та ╝ паветры, як сонечнае святло. Трэба тольк╕ крышачку напружыць зрок, каб яе разгледзець. Дз╕╝на, што яны не бачаць... Л╕та, аднак, на сядз╕бу ехаць не захацела. Не жадаю, ма╝ля╝, чужым людзям на шыю садз╕цца. ╤ рамейца╝ яна ненав╕дз╕ць больш за ╝сё на свеце. Вось ╕ помсц╕ць ╕м цяпер, са зброяй у руках. Як мужчына. ╤ за сябе, ╕ за брац╕ка...

- Ну, што ты глядз╕ш? - прамов╕ла яна з прыкрасцю. - Я ж казала, што н╕чога не атрымаецца.

Памва ╝см╕хну╝ся.

- Значыць, трэба раб╕ць так, як я каза╝ напачатку. Рэзаць сетку ╕ ламаць генератар. То бок, наадварот. Спачатку ламаць, потым рэзаць.

Яна махнула рукой.

- Ты не здолееш.

- Л╕та, ну ты што, думаеш, я зус╕м бо╝дз╕ла дурны? - Памва-Хлус╕к пакры╝джана ╝тароп╕╝ся на яе. - Ян мне адз╕н раз патлумачы╝, я ╝сё запомн╕╝. Не атрымалася ╝ дзюнах, атрымаецца цяпер. А зрэшты, мы яшчэ можам дачакаць гэтага...паветрапла╝ца. Можа, прыляц╕ць акурат пад вечар, хто яго ведае.

Л╕та ╝здыхнула ╕ паглядзела на неба, дзе ╝жо пачынал╕ зб╕рацца снегавыя хмары.

- Цяпер тольк╕ ╕ гаворк╕, што аб гэтым карабл╕. Ну ╕ дзе ён? - сказала яна.

Хлус╕к хмыкну╝.

- Ты ж ведаеш, як гэта роб╕цца. Альбо хтосьц╕ камусьц╕ недаплац╕╝, альбо чына╝ё аж дагэтуль важдаецца з паперам╕. Альбо ╕ тое, ╕ другое адначасова. А Морава Дзе╝ка-то не чакае. Палова горада апражэцца, пакуль яны свае пячатк╕ расставяць...

Тут Памва прыкус╕╝ язык, зразуме╝шы, што ляпну╝ л╕шняе. Ён бачы╝, што ╝ Л╕ты задрыжэл╕ вусны, як быццам яна вось-вось расплачацца. Але Л╕та не заплакала. Яна мо╝чк╕ паглядзела на рудавалосага хлопца, а потым раптам абняла яго, прыц╕сну╝шыся шчакой да яго ва╝чынага кажуха. Памва-Хлус╕к адчу╝, што шчок╕ яго зно╝ запалал╕.

- Ды годзе табе, - сказа╝ ён ╕ трох╕ павага╝шыся, прыня╝ся нязграбна гладз╕ць яе далонню па валасах. - Н╕чога з ╕м не здарыцца. Ён жа стражн╕к. А стражн╕к╕ - яны так╕я. Н╕якая халера ╕х не возьме.

Гаспадар Вул╕ц

'Гульню ╝ жабрако╝' Нара нечакана ╝падабала. Усё аказалася вельм╕ проста. ╤ прав╕ла╝ н╕як╕х. Ёй нават не давялося падыходз╕ць да м╕нако╝ ╕ выпрошваць грошы. Людз╕, праходзячы м╕ма, сам╕ к╕дал╕ манетк╕. Дзя╝чынка радасна засмяялася, кал╕ на маставую са звонам упала першая манета ╕ пакац╕лася ╕м пад ног╕.

- Ян, гэта ж срэбран╕к! - крычала яна ╝ захапленн╕. - Цэлы срэбран╕к! Так╕я грашышчы!

- Спадзяюся, сапра╝дны, а не фальшы╝ка, - адказа╝ Ян.

Потым ╕м к╕нул╕ пару медных, затым па╝срэбран╕ка, потым зно╝ медны. Нара зб╕рала манеты ╕ складвала ╕х у п╕рам╕дку. Н╕кол╕ яшчэ яна не адчувала сябе такой заможнай. У прытулку выхаванкам не належыла мець к╕шэнныя грошы.

- Ян, тут стольк╕ грошай! ╤х ёсць куды схаваць?

- У к╕шэнь, х╕ба што.

- Ой, я зус╕м забылася. У мяне ж кашэль ёсць!

Нара сунула руку ╝ к╕шэнь пал╕цечка ╕ выцягнула адтуль маленьк╕ кашалёчак, пашыты з рознакаляровых лап╕ка╝ ╕ ╝прыгожаны б╕сернай вышы╝кай.