Мроi Багны (СИ)

Нара зно╝ адправ╕лася на пошук╕. Ян стая╝, прых╕ну╝шыся да халоднай мураванай сцяны ╕ напружана ╝слухо╝ва╝ся ╝ галасы м╕нако╝. Цяпер усё гаварыл╕ аб паветраным карабл╕ з грузам проц╕чумнай сываратк╕, як╕ ╝ хутк╕м часе мус╕╝ прыбыць са стал╕цы. Кал╕ гараджане атрымаюць сываратку, каранц╕н будзе зняты. Але чаканне магло расцягнуцца на некальк╕ дзён, а за гэты час могуць памерц╕ сотн╕ людзей... Час, мус╕ць, набл╕жа╝ся да по╝дня, але мароз усё ╝змацня╝ся. Ян сцепану╝ся ╕ суну╝ адубелыя пальцы ╝ к╕шэн╕ футравай куртк╕. У к╕шэн╕ ляжала манета. Ян прабег пальцам╕ па яе рубчастай паверхн╕, пытаючыся ╝ сябе, што ╝сё гэта значыць. Альбо незнаёмец адда╝ яму тры манеты, што малаверагодна, альбо гэта была адна ╕ тая ж манета, якая нейк╕м чынам вярнулася да свайго ╝ладальн╕ка.

Нара прыбегла, валакучы за сабой до╝гую жардз╕ну. Дзя╝чынка сказала, што выламала яе з нейкага плота.

- Гэта падыходз╕ць? - спытала яна.

- Трох╕ да╝гаватая, але не бяда. Зараз адлом╕м л╕шняе, ╕ будзе файна.

Цяпер яны ╕шл╕ намнога хутчэй. Нара, якая вызвал╕лася ад абавязка╝ павадыра, нас╕лася вакол, то забягаючы наперад, то адстаючы на некальк╕ крока╝.

- Нара, не адыходзь ад мяне занадта далёка. Кал╕ ты заблудз╕шся, я не змагу цябе адшукаць, - сказа╝ Ян.

- Добра, не буду, - сказала Нара сур'ёзным голасам. Яна стала поруч з Янам ╕ рушыла размеранай хадой, падладжваючыся пад яго няпэ╝ныя крок╕.

Ян апусц╕╝ руку ╝ к╕шэнь, намаца╝ там манету. Адз╕н медны? Занадта мала, каб куп╕ць ежы, а пасля яшчэ ╕ заплац╕ць "кашталяну" начлежк╕.

- Нара, нам грошы патрэбны, - сказа╝ ён.

- А дзе ╕х узяць?

- Прыйдзецца прас╕ць.

- Як жабракам?!

Нара рэзка спын╕лася.

- Я не буду, - прамов╕ла яна рашуча.

- А што ты прапано╝ваеш?

- Зараб╕ць! - выпал╕ла яна.

- Што, сумленнай працай? - спыта╝ ён з ╕рон╕яй у голасе. - ╤ многа ты ╝мееш?

- Вышываць б╕серам, - сказала дзя╝чынка. - Спяваць магу. Граць на лютн╕...

- Чаго? Б╕серам? - ён рагатну╝. - Гамон як важна ╝ зачумленым горадзе. Мяшк╕ для трупа╝ вышываць?

- Злосны ты нейк╕, - прагаварыла Нара. Пакры╝дз╕лася?

Ян працягну╝ наперад руку ╕ дакрану╝ся да пляча дзя╝чынк╕.

- Нара, паслухай. Кал╕ мы будзем так╕м╕ ганарл╕вым╕, то не╝забаве з голаду памром. Ведаеш, неяк кры╝дна памерц╕ ад голаду, кал╕ ╝се астатн╕я пам╕раюць ад моравай язвы.

Дзя╝чынка ма╝чала.

- Нара, ты есц╕ хочаш? Я таксама, - працягва╝ Ян. - А выбару ╝ нас асабл╕вага няма. Я, ведаеш, таксама не прафес╕йны жабрак. Ну, ╝яв╕, што гэта гульня такая. А, Нара? Затое потым мы зможам паесц╕ ╕ расплац╕цца з 'камендантам'.

- Добра. Давай паспрабуем, - уздыхну╝шы, сказала дзя╝чынка.

На заставе

Застава размяшчалася на ╝звышшы, прыкладна ╝ па╝м╕л╕ ад Лемара, зачыненага на каранц╕н. Горад, як╕ ляжа╝ у н╕з╕не, бы╝ бачны, як на далон╕. Па перыметры ахо╝най зоны бы╝ нацягнуты Цёрн. Уздо╝ж жалезнай сетк╕, якая шчац╕н╕лася шыпам╕, бегл╕, патрэскваючы, с╕н╕я агеньчык╕. Загараджальны пост прапуска╝ тольк╕ армейск╕ транспарт, як╕ перавоз╕╝ салдат сан╕тарнага атрада, а таксама коранера╝. Цыв╕льным асобам уваход бы╝ забаронены.

Уздо╝ж абочыны на подступах да заставы стаял╕ ╝пярэмежку самаходныя эк╕пажы ╕ конныя павозк╕ - хвост выцягну╝ся на добрую м╕лю. На зацярушанай снегам пустцы ля загароды то╝п╕л╕ся людз╕. Трох╕ наводдаль проста пасярод поля размясц╕╝ся ╕мправ╕заваны лагер - чатыры гандлёвыя падводы, паста╝леныя кругам. Пасярэдз╕не гарэла вогн╕шча, над калёсам╕ был╕ нацягнуты тэнты з крамн╕ны. Вакол вогн╕шча на лямцавых к╕л╕мках, к╕нутых проста ╝ снег, сядзел╕ гандляры ╕ п╕л╕ з алавяных конавак чорны, як дзёгаць, брыкетны чай з галетам╕ ╕ жо╝тым сушаным сырам.

Кал╕ пачалася пошасць, большасць гараджан ╕мкнул╕ся як мага хутчэй уцячы з Лемара. Людз╕, як╕я стаял╕ цяпер каля ахо╝най зоны, наадварот, гатовыя был╕ заплац╕ць любую цану, каб прайсц╕ за шлагба╝м заставы ╕ трап╕ць у горад. Там, за сцяной, застал╕ся ╕х родныя ╕ бл╕зк╕я, ад як╕х друг╕ дзень запар не было н╕як╕х вестак. Вядома было тольк╕, што ╝ горадзе ╝жо ёсць памерлыя, а кал╕ прыбудзе паветраны карабель з проц╕чумнай сывараткай, н╕хто не мог сказаць дакладна. 'Хутка. З дня на дзень', - суха рапартавал╕ аф╕цэры сан╕тарнай каманды. Не╝забаве яны наогул перастал╕ рэагаваць на роспыты цыв╕льных - в╕давочна, паступ╕ла адпаведнае распараджэнне зверху. Заставалася тольк╕ чакаць. Рана ц╕ позна сываратку даставяць, ╕ каранц╕н будзе зняты, але кольк╕ людзей заг╕не да таго часу, веда╝ тольк╕ Госпад Вышн╕.