Мроi Багны (СИ)

- Гэта будзе каштаваць адз╕н медны, - "кашталян" бы╝ непах╕сны. - Я ж не патрабую ад цябе залаты сол╕д. ╤ нават не срэбран╕к. Усяго тольк╕ медны. Што, ва ╝с╕м горадзе немажл╕ва адшукаць гэты няшчасны медны?

- Пусц╕ ты яе, Лёс╕к, - прабурча╝ хтосьц╕ на суседняй койцы. - Яна ж дз╕цё зус╕м...

- Яснавяльможна панства, вам вядома такое слова - прав╕лы? Пра-в╕-лы! - выгукну╝ "кашталян" з нейк╕м надрывам у голасе. - ╤ яны пав╕нны выконвацца. Каму гэта не падабаецца, той няхай ╕дзе ╕ скардз╕цца Намесн╕ку.

Пры згадванн╕ аб Намесн╕ку пастаяльцы адразу ж прыц╕хл╕.

- ╤ наогул. Бацьк╕ яе дзе, скажыце мне, кал╕ ласка? - працягва╝ 'кашталян'. - Пэ╝на, памерл╕ ад моравай язвы. Зараз 'дз╕цятка' пазаражае ╝весь гэты прытон. Усё, шкыньдзёхай!

Пачу╝ся жаласны ╝скрык ╕ гук╕ барацьбы - пэ╝на, "кашталян" схап╕╝ дзя╝чынку за руку ╕ с╕лком павалок яе да дзвярэй.

- Я заплачу за яе! - крыкну╝ Ян.

- Чаго? - сказа╝ "кашталян".

Ян сц╕ска╝ у руцэ манету.

- У мяне ёсць яшчэ грошы. Вазьм╕це.

Ян к╕ну╝ манету на падлогу - тая са звонам пакац╕лася па брудных дошках.

- Адразу б так, - прабурча╝ "кашталян". ╤ дада╝ больш м╕ралюбным тонам: - ╤дз╕, прынцэса, вунь ложак свабодны.

Кал╕ дзя╝чынка праходз╕ла м╕ма койк╕ Яна, да яго данеслася ледзь чутнае: "Дзякуй!.."

***

Прачну╝шыся ран╕цой, Ян не адразу ╝спомн╕╝, дзе ён знаходз╕цца. Вакол панавала м╕тусня, чу╝ся тупат ног ╕ ляпанне дзвярэй. Раздава╝ся зычны голас "кашталяна":

- Вымятайцеся, яснавяльможна панства, вымятайцеся, сонца ╝жо высока! Тут вам не гасц╕ны двор.

Ян павольна спусц╕╝ ног╕ на падлогу ╕ пасядзе╝ так некаторы час, зб╕раючыся з думкам╕. Потым ён пача╝ нацягваць свае армейск╕я чарав╕к╕ - на шчасце, ╕х не скрал╕, пакуль ён спа╝. Ён здрыгану╝ся, кал╕ нечая цёплая рука легла на яго плячо.

- Я Нара, - сказа╝ дз╕цячы голас.

- Хто?

- Учора ты заплац╕╝ за мяне. Мяне не хацел╕ ╝пускаць, таму што ╝ мяне не было меднага.

Яна замо╝кла, потым загаварыла зно╝:

- Амаль усе ╝жо разышл╕ся. Ты адз╕н? У цябе няма павадыра?

- Пэ╝на, не, - сказа╝ Ян ╕ пацягну╝ся за курткай.

- Тады можа я...ну, буду тва╕м павадыром?

- Ты?... А бацьк╕ твае дзе?

- ╤х няма, - проста сказала дзя╝чынка. - ╤ я зус╕м адна ╝ гэтым горадзе. Я н╕кога тут не ведаю. Ты таксама адз╕н. Можа, будзем трымацца разам?

Ян задума╝ся.

- Ну...ладна, - сказа╝ ён.

Кал╕ Ян, прытрымл╕ваючыся за плячо Нары, выйша╝ на вул╕цу, у яго закружылася галава ад свежага марознага паветра. Пад нагам╕ пахруства╝ снег. На вул╕цы было вельм╕ ц╕ха - пастаяльцы начлежк╕ разбрыл╕ся хто куды, а жыхары горада не спяшал╕ся выходз╕ць са сва╕х дамо╝.

- ╤ куды ╕сц╕? - спыта╝ Ян.

Нара тузанула плячом.

- Я думала, ты ведаеш гэты горад.

Ян узня╝ твар да неба, спрабуючы вызначыць месцазнаходжанне сонца. Улетку ╕ напачатку восен╕, кал╕ неба не было зацягнута хмарам╕, ён мог адчуць дотык цёплых прамянё╝ да сваёй скуры. Уз╕мку з гэтым было складаней.

- Нара, што там у небе дзеецца? Хмары?

- Н╕ аблачынк╕! Неба яснае, ╕ сонца так ╕ свец╕ць.

- Зразуме╝.

- Ц╕кава, тут ёсць дзе памыцца? - спытала Нара.

- На╝рад ц╕.

- Мне так брыдка, - Ян не бачы╝ абл╕чча дзя╝чынк╕, але ён выразна ╝яв╕╝, як яна скурчыла грымаску незадаволенасц╕. - У прытулку мы шторан╕цы мыл╕ся гарачай вадой з тлушчавым мылам, ╕ кожны вечар таксама.

- Распесц╕л╕ вас у гэтым прытулку, вось што я скажу.

Яны так-сяк абцерл╕ рук╕ ╝ снезе. Потым Ян ухап╕╝ яшчэ прыгаршчу снегу ╕ суну╝ яго ╝ рот.

- Ты што? Снег жа брудны! - сказала Нара.

- А дзе яшчэ ╝зяць вады?

Нара прама╝чала. Потым Ян пачу╝, што яна нешта грызе.

- Лядзяш, - сказала дзя╝чынка. - Ад падстрэшка адламала. Па ╕м дакладна н╕хто не патапта╝ся.

Ян хмыкну╝. Шукаць штосьц╕ чыстае ╝ горадзе, дзе лютуе пошасць -дурная справа. Яны павольна крочыл╕ па брукаванай маставой. На вул╕цах стал╕ трапляцца людз╕. Гараджане стаял╕ невял╕к╕м╕ групкам╕ ╕ ц╕ха перагаворвал╕ся. Прыслуха╝шыся, Ян пачу╝ абрывак гутарк╕:

- Кажуць, ╕х бачыл╕ ╝ горадзе, акурат напярэдадн╕... Ангх╕ той самы, а з ╕м Алл╕л, каралева гуля╝, ну ╕ Морава Дзе╝ка ╝ласнай асобай.

- Ды глупства.

- Ну, не кажы. Людз╕ баюць, што Ангх╕ пацалава╝ тую заезджую манашку, аж у вусны, як любачку сваю. Яна першай ╕ памерла. А Морава Дзе╝ка пацалавалася са Шпегам. Ну з гэтым, на крылатай машыне, памятаеш?

- Машына, дарэчы, так ╕ ста╕ць за варотам╕. Значыць, Шпег той заста╝ся ╝ Лемары.

- Альбо скана╝ ужо...

- А ты так ╕ не назва╝ сваё ╕мя, - сказала раптам Нара.

- Ян.

- Ян... - па╝тарыла яна. - Ян, а што гэта за скрутк╕ каля дамо╝? Так╕я до╝г╕я, ростам з чалавека?.. Ой, здаецца, з аднаго скрутка тырчыць нечая рука!

- Дык мерцвяк╕ ж. Памерл╕ ад язвы. Не набл╕жайся да ╕х, а то таксама зараз╕шся.

- Я-а-ан!..

- Што?

- Тут па вул╕цах расхаджваюць нейк╕я людз╕. На ╕х зелянявыя балахоны ╕ маск╕, як птушыныя дзюбы, а ╝ руках до╝г╕я тычк╕ з крукам╕.

- Коранеры. Не бойся, нас яны не крануць. ╤х ц╕кавяць тольк╕ мёртвыя, а таксама тыя, хто захварэ╝. Гэтых таксама прыра╝но╝ваюць да мёртвых.

- А мы не захварэем?

- Гэта ╝жо як пашанцуе. ╤ ведаеш што, Нара? Не забывай час ад часу паглядваць на свае запясц╕, ╕ на мае таксама. Кал╕ на ╕х з'явяцца чырвоныя плямы, то...