Мроi Багны (СИ)

Што ж, усё да гэтага ╕шло. Апошн╕м часам Во╝чак усё часцей адыходз╕╝ ад ╕нструкцый ╕ пачына╝ дзейн╕чаць па свайму разуменню. Гэта ён дадума╝ся зраб╕ць крыж-васьм╕рог - дэталь семгальскай вышы╝к╕ - с╕мвалам Братчыка╝. Дасц╕пная вынаходка. Вобраз М╕тры ╬се╝ладара ╝жо не мог быць знакам еднасц╕, таму што большасць семгальца╝ вызнавал╕ Закон Праведн╕ка╝, а М╕тру ╝спрымал╕, як язычн╕цкае бажаство. Дынастычныя штандары Венда╝ таксама мала каго натхнял╕, бо Венды, як вядома, вельм╕ дрэнна скончыл╕. А вось Васьм╕рог - нешта такое, што сапра╝ды магло ╝з'яднаць народ, ╕ гэта было па-сапра╝днаму небяспечным... Улётк╕ таксама был╕ прыдумкаю Во╝чака. Як ╕ дыверс╕╕ з адключэннем Народных Вяшчальн╕ка╝. Такая самадзейнасць нервавала Севаста. "Не спускай з яго вачэй, Йорхас, - гавары╝ ён падчас а╝дыенцый. - Ён пэ╝на зайгра╝ся ╝ змагара з акупантам╕. Нельга дапусц╕ць, каб мяцеж выйша╝ з-пад кантролю'. Вось ╕ дайграл╕ся...

- Ну, дык што, рамеец? Разыдземся па-добраму, ц╕ як? - спыта╝ Коган.

Пытанне было рытарычнае. Вэл Йорхас бяззбройны. У Когана ╕ Во╝чака парабелумы. ╤ яны тольк╕ што завал╕л╕ двух супрацо╝н╕ка╝ спецслужб. Ц╕ нават трох - за дзвярыма на лесв╕чнай клетцы панавала грабавая ц╕шыня. У любым выпадку, лепш ╕сц╕ адгэтуль, пакуль цэлы... Не зводзячы з ╕х вачэй, рамеец пача╝ адыходз╕ць да дзвярэй.

- У двары пад аркай ста╕ць машына. Можаш яе ╝зяць, - сказа╝ Стах Во╝чак. - Перастрэлку чу╝ увесь квартал, у бл╕жэйшыя па╝гадз╕ны н╕хто на вул╕цу не высунецца, але сюды ╝жо напэ╝на едуць жандары, так што табе лепш паспяшацца. Адсюль да Перамысла╝к╕ дзве гадз╕ны язды. Яшчэ паспееш зраб╕ць справаздачу.

У маля╝н╕чым мястэчку пад назваю Перамысла╝ка знаходз╕лася адна з рэз╕дэнцый Севаста. Там за╝сёды прысутн╕чал╕ давераныя асобы, як╕м можна было перадаць справаздачы альбо атрымаць новыя ╕нструкцы╕ з цэнтра.

- Да Лемара крыху далей, - працягва╝ Во╝чак. - Тры гадз╕ны па гасц╕нцы, кал╕ дарог╕ яшчэ не перакрыл╕.

- Баюся, што перакрыл╕, - умяша╝ся Коган. - А брамка шчэ з ран╕цы зачын╕лася. Там цяпер Морава Дзе╝ка гарэзуе. ╤ гэтая, Каралева Гуля╝. Ты асцярожней там, Йорхас, яны рамейца╝ страх як не любяць, што адна, што другая.

- На чорта мне ваш Лемар? - вымав╕╝ Вэл Йорхас з некаторым здз╕╝леннем. - Што я там забы╝?

- Там Мроя, - прамов╕╝ Коган напа╝голасу.

- Там Л╕та Сям╕шка, - сказа╝ Во╝чак. - Я ╝жо не змагу аб ёй клапац╕цца, а ёй патрэбны абарона ╕ падтрымка. Хаця сама яна, вядома, так не л╕чыць.

- А не хочаш у Лемар, едзь у Перамысла╝ку. Ты чалавек вольны, табе ╕ вырашаць, - закругл╕╝ думку Коган.

Рамеец працягва╝ павольна адыходз╕ць, пакуль не упёрся сп╕ной у дзверы. Не зводзячы вачэй з двух семгальца╝, ён узя╝ся за дзвярную ручку.

- Што б ты н╕ вырашы╝ - поспеха╝. Альб╕н Гхор, - сказа╝ Во╝чак, усм╕хаючыся.

- Кхаз-гай, - працадз╕╝ той. Нац╕сну╝шы на ручку, ён вылеце╝ на лесв╕чную клетку ╕ зачын╕╝ за сабой дзверы.

'Кхаз-гай' на мове ксайлахск╕х качэ╝н╕ка╝ значыць 'шаленцы'. Сёння дакладна хтосьц╕ звар'яце╝. Як яшчэ растлумачыць гэта дз╕╝нае пера╝тварэнне Во╝чака ╕ Когана? Асабл╕ва Когана, гэтага на╕╝нага сельскага цельпука, як╕ ╝ прысутнасц╕ рамейца за╝сёды тушава╝ся. А цяпер глядз╕ ты, як╕ дзёрзк╕. А яшчэ яго назвал╕ ╕мем, якое ён апошн╕я два гады з ус╕х с╕л спрабава╝ забыць. Альб╕н Гхор. Каб яго халера...

К╕ну╝шыся да лесв╕цы, ён ледзь не наляце╝ на знежывелае цела, якое ляжала ╝поперак пляцо╝к╕. Друг╕ цыв╕льны. Мёртвы ён ц╕ проста ╝ непрытомнасц╕, вызначыць на вока было немагчыма, а зрэшты, Вэл Йорхас (альбо Альб╕н) ╕ не зб╕ра╝ся гэта высвятляць. Скац╕╝шыся з лесв╕цы, ён выбег на двор. Чорная ведамасная машына стаяла ля пад'езда. Пярэдн╕я дзверы был╕ адчыненыя, шафёр сядзе╝, неяк ненатуральна выгну╝шыся ╕ зак╕ну╝шы галаву. Фуражка з яго зляцела. Ён не варушы╝ся.

Рамеец стая╝, дз╕ка аз╕раючыся. Братчык╕ не зман╕л╕ - пад аркай у глыб╕н╕ двара сапра╝ды была прыхавана чатырохмесная "пс╕ла" з нацягнутым брызентавым тэнтам. Ц╕ не тая самая, што надоечы ледзь не ╝ляцела ╕м у карму на скрыжаванн╕? Але, кансп╕ратары з ╕х зус╕м няважныя... Дзесьц╕ побач зара╝ла с╕рэна. В╕давочна, хтосьц╕ з жыльцо╝ ужо паведам╕╝ у жандармерыю. Часу на роздумы не заставалася.

- Кхаз-гай, - па╝тары╝ рамеец. - Ды гары яно ╝сё гарам!

Ён рашучым крокам нак╕рава╝ся да машыны, якая стаяла пад аркай.

Нара

Яго абудз╕ла нейкая валтузня каля дзвярэй ╕ выкрык╕ "кашталяна". Ян пры╝зня╝ся на локц╕ ╕ пача╝ прыслухо╝вацца. Храп сц╕х, вакол чул╕ся смяшк╕ ╕ прыглушаныя галасы. В╕давочна, ад крыка╝ "кашталяна" прачнул╕ся астатн╕я пастаяльцы начлежк╕, ╕ цяпер яны сядзел╕ на сва╕х койках, перагаворваючыся напа╝голасу. Каля ╝ваходу нешта адбывалася.

- Я сказа╝, прэч пайшла! - крыча╝ "кашталян". - Вось дзверы, вось парог - шкыньдзёхай! Альбо грошык╕ ган╕.

- Кал╕ ласка... - пачу╝ся ц╕х╕, дрыготк╕ голас. Голас дзя╝чынк╕ гадо╝ дванаццац╕.

- Прав╕лы тут для ╝с╕х аднолькавыя, - Ян пачу╝, як "кашталян" стукну╝ кулаком па стале. - Альбо плац╕, альбо начуй на вул╕цы.

- Там вельм╕ холадна, - сказала дзя╝чынка. - Кал╕ ласка, дазвольце мне проста пастаяць ля парога.