Мроi Багны (СИ)

Машына з ведамасным╕ нумарам╕ ╕мчалася па вул╕цах ╕ праспектах, зал╕тых святлом л╕хтаро╝. Рэдк╕я прыватныя эк╕пажы тул╕л╕ся да абочын, саступаючы дарогу, м╕нак╕ на ходн╕ках спынял╕ся ╕ праводз╕л╕ ╕х до╝г╕м╕ поз╕ркам╕, по╝ным╕ трывог╕. Чорныя машыны Канцыляры╕, што крумкачам╕ лётал╕ па дарогах прав╕нцы╕, выкл╕кал╕ ╝ тубыльца╝ амаль м╕стычны жах. На скрыжаванн╕ машына рэзка спын╕лася. Чыйсьц╕ прыватны эк╕паж, як╕ еха╝ следам, ледзь не ╝ляце╝ ╕м у карму. Зав╕шчал╕ тармазы. "Крэц╕ны", - пракаментава╝ шафёр. Прапусц╕╝шы калону бронетэхн╕к╕, якая рухалася пад сцягам╕ ╤мперы╕, машына панеслася далей па праспекце. У салоне пахла дубленай скурай. Чалавек на ╕мя Вэл Йорхас сядзе╝ на задн╕м сядзенн╕, зац╕снуты пам╕ж двума грам╕лам╕ ╝ цыв╕льным. Н╕ страху, н╕ пан╕к╕ ён не адчува╝. Усё, што адбывалася, здавалася нерэальным, быццам мроя наяве.

- Дзяржава дала табе шанец, Вэл Йорхас. Здавалася б, жыв╕ сабе ды радуйся, - павярну╝шыся тварам да затрыманага, як╕ сядзе╝ ззаду, агент паглядзе╝ на яго холадна, амаль з аг╕дай. - Йорхас, што табе паабяцал╕? А? Я зараз не як следчы ╝ цябе пытаюся, а так, чыста па-чалавечы. Што, цёплае мястэчка ╝ Цытадэл╕? Пры новым ╝радзе? Ну, адказвай!..

Галаву А╝густы ╝ куфэрачку, прама╝ча╝ Вэл Йорхас. Прынамс╕, так гавары╝ Севаст, ╕ мяркуючы па тоне, як╕м гэта было сказана, Севаст не жартава╝. А таксама права вярнуцца ╝ Царгорад. ╤ вярнуць сабе добрае ╕мя, раз ╕ наза╝жды. А цана пытання - нейкая сотня-другая жыцця╝. Альбо тысяча-другая. Хто ╕х наогул л╕чыць, гэтых тубыльца╝ балотных? Грамадзяне другой катэгоры╕...

- Магу я даведацца, хто мяне зда╝? - спыта╝ ён глух╕м гласам.

Агент пах╕та╝ галавой.

- Дык твае ж Братчык╕ ╕ здал╕. Надоечы ╝зял╕ аднаго, ну ён ╕ выкла╝ усё, што ведае. А веда╝ ён, мяркуючы па ╝с╕м, не вельм╕ многа. Пача╝ малоць нейкую лухту пра кантрабандыста╝. Вось тут-то тваё ╕мя ╕ ╝сплыло, Вэл Йорхас. Дакладней, Аль...

- Гэтыя семгальцы як дзец╕, дал╕бог, - раптам умяша╝ся шафёр. - Пра якую незалежнасць можа быць размова, кал╕ яны нават не адбыл╕ся як нацыя?

- ╤ тым не менш, нацыянал-адраджэнства ╝зн╕мае галаву, - запярэчы╝ агент. - ╤дэ╕ гэтак званых Братчыка╝ - прым╕ты╝ная фальшы╝ка, скляпаная ╝ Цытадэл╕ ворагам╕ А╝густы. Аднак тубыльцам гэта прыйшлося да спадобы. Змо╝шчык╕, пэ╝на, сам╕ не ╝сведамляюць, што за пачвару яны выпусц╕л╕ на волю.

- Сёння на фасадзе жандармеры╕ хтосьц╕ намалява╝ васьм╕канцовы крыж, - прамов╕╝ грам╕ла, як╕ сядзе╝ справа ад затрыманага. - А за╝чора адз╕н мясцовы п╕сарчук, якога злав╕л╕ на хабары, пача╝ свавол╕ць проста ╝ судзе. Запатрабава╝, каб суддзя звярта╝ся да яго на семгальскай мове, бо рамейскай ён, бач ты, не разумее. Прыйшлося дуб╕нкай пачаставаць, каб зразуме╝.

- Зус╕м расперазал╕ся, - працадз╕╝ грам╕ла, як╕ сядзе╝ злева.

Машына з'ехала з праспекта ╕ папятля╝шы трох╕ па зв╕л╕стых, слаба асветлены вулачках, не╝забаве апынулася пасярод працо╝нага квартала на самай ускра╕не Асменя. Шафёр заглушы╝ матор.

- Ну што, куратар, - з ╕рон╕яй прамов╕╝ агент. - На кансп╕раты╝ную кватэру сам праводз╕ш, ц╕ спачатку пальцы ╝ дзверы?

- Не трэба, - сказа╝ Вэл Йорхас, скрыв╕╝шыся. - Сам.

- Маладзец, - агент ухвальна к╕╝ну╝. - Наперад. Тольк╕ без фокуса╝, а то атрымаеш кулю ╝ калена. Ты ж вайсковец, ведаеш, як гэта бывае.

Кватэра знаходз╕лася на верхн╕м паверсе абшарпанага каменнага пяц╕павярхов╕ка, у як╕м сял╕л╕ся сем'╕ рабацяг з мясцовай прадз╕льнай фабрык╕, бровара ╕ цагельн╕. А╝таматычных пад'ёмн╕ка╝ тут не было, ╕ ╝зб╕рацца па паверхах даводз╕лася на сва╕х два╕х. Па лесв╕цы яны падн╕мал╕ся ╝чатырох. Наперадзе ╕шо╝ агент Канцыляры╕, услед за ╕м Вэл Йорхас, за ╕м два цыв╕льныя з парабелумам╕ пад палой. Шафёр заста╝ся ╝ машыне. У пад'ездзе ╕ на лесв╕цы не было ан╕ душы, але Вэлу Йорхасу здавалася, быццам жыхары п╕льна сочаць за ╕м╕ з-за кожных дзвярэй, прыпа╝шы да замочных адтул╕н. А зрэшты, ужо ╝сё ро╝на, круц╕лася ╝ яго галаве. Мы зраб╕л╕, што магл╕. Шкада тольк╕, што мы кожны раз прайграём...

Дзверы кватэры Вэл Йорхас адчын╕╝ сам. Агент ╕ адз╕н з цыв╕льных увайшл╕. Друг╕ цыв╕льны ста╝ каля дзвярэй на лесв╕чнай клетцы, трымаючы напагатове парабелум. Пакуль ╕шо╝ ператрус, Вэл Йорхас з абыякавым выглядам сядзе╝ ля стала ╕ сц╕сла адказва╝ на пытанн╕, як╕я яму задавал╕. Ну сапра╝ды, чаму мы ╝весь час прайграём? - пыта╝ся ён у сябе. Можа, пра╝да ╝сётк╕ на ╕х баку? ╤...сам Гасподзь Вышн╕? Што, Ён таксама? Навошта тады жыць, кал╕ так?..

- П╕шы чыстасардэчнае, куратар, - агент к╕ну╝ на стол аркуш паперы. -Гэта палегчыць тваю долю. Зрэшты, каму я тлумачу. Ты ж у нас сядзелец дасведчаны.

Вэл Йорхас к╕╝ну╝.

- Ладна.