Мроi Багны (СИ)

Кал╕ пачул╕ся першыя стрэлы, Ян ╕нстынкты╝на к╕ну╝ся на дно машыны. Ён ляжа╝ пам╕ж сядзенням╕, скурчы╝шыся, зац╕сну╝шы вушы далоням╕, але ╝сё ро╝на чу╝ немыя крык╕ ╕ тупат мноства ног. Потым усё сц╕шылася. М╕нула шмат часу, перш чым ён усвядом╕╝, што яго канва╕ры больш н╕кол╕ не вернуцца. Ён бы╝ вольны.

Вольны?

Ян павольна падпо╝з да дзвярэй машыны. Намаца╝шы ручку, ён асцярожна пацягну╝ яе. Пачу╝ся нягучны шча╝чок, ╕ дзверы адчын╕л╕ся. Прытрымл╕ваючыся за сядзенне, Ян спусц╕╝ ног╕ на зямлю. Ён адчу╝ пад падэшвам╕ чарав╕ко╝ ко╝зк╕я, адшл╕фаваныя камян╕ маставой. Некаторы час ён стая╝, трымаючыся за дзверы машыны, ╕ насцярожана прыслухва╝ся. На╝кол панавала гулкая ц╕шыня. Усе ╝ горадзе як быццам перамерл╕... Ян м╕мавол╕ ╝см╕хну╝ся пры гэтай думцы. Морава язва не выкошвае за адз╕н дзень. Пахавал╕ся проста. Напалоханыя, разгубленыя гараджане сядзел╕ ╝ дамах, замкну╝шы дзверы ╕ зачын╕╝шы акан╕цы, як быццам гэта магло абаран╕ць ╕х ад пошасц╕. Магчыма, вакол был╕ жылыя дамы, ╕ ╕х насельн╕к╕, прыц╕сну╝шыся да шыб, мо╝чк╕ глядзел╕ на чалавека, як╕ стая╝ пасярод пустыннай плошчы, учап╕╝шыся ╝ дзверы к╕нутай машыны...

Выцягну╝шы перад сабой рук╕, Ян зраб╕╝ некальк╕ няпэ╝ных крока╝ ╕ спын╕╝ся. Раск╕ну╝шы рук╕, ён памаца╝ у паветры, спадзяючыся знайсц╕ хоць якую-небудзь апору, але вакол была тольк╕ нямая пустэча. Усвядом╕╝шы, што зус╕м не арыентуецца ╝ прасторы, Ян адчу╝ пан╕ку. Яму здалося нават, што зямля пачала х╕стацца ╝ яго пад нагам╕. Ён павольна апусц╕╝ся на кален╕, дакрану╝шыся далоням╕ камянё╝ маставой, ╕ знерухоме╝, спрабуючы супако╕ць дыханне. Потым гэтак жа павольна ён пача╝ адыходз╕ць назад да машыны, цалкам не ╝пэ╝нены, што рухаецца ╝ прав╕льным к╕рунку. Стукну╝шыся плячом аб метал╕чны борт, Ян схап╕╝ся за яго, як чалавек, як╕ тоне, чапляецца за бервяно. Лепш не адыходз╕ць ад машыны. Ён застанецца тут, пакуль не пачуе крок╕ ╕ галасы. Тады ён паспрабуе пакл╕каць м╕нако╝. Ян апусц╕╝ся на камян╕ маставой, прывал╕╝шыся сп╕ной да борта машыны. Усё, што заставалася яму зараз - гэта чакаць.

Ён не веда╝, кольк╕ часу м╕нула. На плошчы па-ранейшаму панавала ц╕ша. Адчу╝шы на сва╕м абл╕ччы дотык чагосьц╕ ледзянога ╕ бязважкага, Ян зразуме╝, што пача╝ся снегапад. Ён нак╕ну╝ на галаву капюшон футравай куртк╕ ╕ ╝зня╝ угору раскрытую далонь. Снегапад мацне╝. Буйныя снежныя шматк╕ раставал╕ на яго далон╕. Кал╕ ╝ бл╕жэйшы час не з'яв╕цца н╕воднага м╕нака, то справа дрэнь. На╝рад ц╕ ён перажыве марозную ноч пад адкрытым небам. Ран╕цой коранеры знойдуць на плошчы адубелае цела, засыпанае снегам. Але з ╕ншага боку - ня╝жо ён не жада╝ сабе смерц╕ ╝весь гэты час?..

Ян уск╕ну╝ся, адчу╝шы, што на яго хтосьц╕ глядз╕ць. Ён не ╝лав╕╝ гуку крока╝, як╕я набл╕жаюцца, але сумнева╝ не было - насупроць яго стая╝ чалавек. Ян чу╝ яго дыханне ╕ парыпванне снега пад падэшвам╕ ягоных ног.

- Хто тут? - прагавары╝ Ян.

- Ангх╕, - адказал╕ яму.

Голас бы╝ дз╕╝ны, нейк╕ нялюдзк╕ - ц╕ то шэпт, ц╕ то шыпенне. Як змяя з-пад калоды. Ангх╕. Змеепаклонн╕к╕?..

- Гэта тваё, - пачу╝ Ян.

На яго кален╕ ╝па╝ нейк╕ лёгк╕ прадмет. Пацягну╝шыся за ╕м, Ян адчу╝ пальцам╕ шкляную капсулу ╕ тонк╕ ланцужок.

- А гэта ад мяне асаб╕ста, - сказа╝ голас.

Чы╕сьц╕ халодныя пальцы абхап╕л╕ запясце Яна, ╕ невял╕к╕ метал╕чны дыск лёг на яго далонь. Манета?

- Хто вы? - спыта╝ Ян.

Адказу не было.

- Вы тут? - сказа╝ Ян, узвыс╕╝шы голас.

Ма╝чанне.

- Каб цябе... - прамармыта╝ Ян. Ён машынальна суну╝ манету ╝ к╕шэнь куртк╕ ╕ падня╝ся на ног╕, трымаючыся за борт машыны.

- Чакайце!.. Я ведаю, што вы тут! - крыкну╝ ён. - Не сыходзьце, кал╕ ласка...

Ён запну╝ся, не наважваючыся вымав╕ць гэта ╕мя ╝слых.

- Ангх╕!

- Чаго гарлапан╕ш, ноч на двары! - пачу╝ Ян.

Гэты голас бы╝ зус╕м ╕ншы - хрыпаты ╕ надтрэснуты, ╕ данос╕╝ся ён з супрацьлеглага боку машыны. Хтосьц╕ ня╝мела важда╝ся з ручкай дзвярэй. Потым, забра╝шыся ╝нутр машыны, незнаёмец прыня╝ся мацаць па сядзеннях ╕ пад ╕м╕.

- Лайно, а не машына, - мармыта╝ незнаёмец. - ╤ ╝зяць-то няма чаго.

Ян усвядом╕╝, што ён усё яшчэ сц╕скае ╝ далон╕ капсулу з атропасам. Ён спехам абмата╝ ланцужок вакол запясця ╕ асцярожна рушы╝ на голас, прытрымл╕ваючыся за барты машыны.

- Гэй, вы чуеце?... Кал╕ ласка, дапамажыце мне, - сказа╝ Ян.

Незнаёмец рагатну╝.

- Ага, дапамогуць зараз. Тыя, што ╝ балахонах. Прыйдуць ╕ дапамогуць. Ус╕м дапамогуць.

Ён зно╝ прыня╝ся бубн╕ць сабе пад нос:

- Хоць бы скуру з сядзення╝, ц╕ што? ╤ нажа з сабой няма, каб ён спрогся.

Пачу╝ся гук, як быццам хтосьц╕ скроб пазногцям╕ сядзенне, спрабуючы ададраць ад яго лап╕к скуры. Набл╕з╕╝шыся да незнаёмца ╝шчыльную, Ян рэзка схап╕╝ яго за руку.

- Э, ты чаго?! - заро╝ той ╕ ╕рвану╝ся ╝ бок.

Пачу╝ся глух╕ ╝дар ╕ праклёны - в╕давочна, незнаёмец стукну╝ся лбом аб метал╕чны борт. Ян учап╕╝ся ╝ руку незнаёмца мёртвай хваткай, залама╝шы яе за сп╕ну. Затым ён з с╕лай штурхну╝ яго наперад - так, што той павал╕╝ся тварам на сядзенн╕. Стражн╕к╕, як╕я прайшл╕ ваенную школу, адпрацо╝вал╕ прыёмы захопу ╕ самаабароны да а╝таматызму ╕ магл╕ выконваць ╕х нават з заплюшчаным╕ вачыма.

- Пусц╕, паскуда! - хрыпе╝ незнаёмец.