Мроi Багны (СИ)

Кал╕ кашталян ╕ пакаё╝ка ╝варвал╕ся ╝ апартаменты, яны ╝бачыл╕ сястру Марту, якая ляжала на падлозе ╕ не дыхала. Шырок╕я рукавы яе хлам╕ды задрал╕ся да локця╝, ╕ на яе распухлых запясцях выразна был╕ бачныя барвовыя язвы. Манашка была мёртвая, але язвы на яе руках рытм╕чна пульсавал╕, вывяргаючы смуродны жа╝таваты гной, ╕ як быццам жыл╕ сва╕м уласным жыццём.

Не╝забаве прыеха╝ доктар. Ледзь з╕рну╝шы на пацыентку (якой патрэбен бы╝ ужо не лекар, а далакоп), ён пацвердз╕╝ дыягназ: морава язва. Пасля доктар адда╝ распараджэнн╕. Пастаяльца╝ н╕ ╝ як╕м разе не будз╕ць, захо╝ваць спакой. Цела памерлай не чапаць. Пакой замкнуць на ключ ╕ н╕кога туды не пускаць, пакуль не прыбудуць адмыслова ╝па╝наважаныя асобы (нават доктар не асмел╕╝ся вымав╕ць услых слова "коранеры"). Затым доктар паспяша╝ся адв╕тацца - дый ╝ласна кажучы, раб╕ць яму тут ужо не было чаго.

Вярну╝шыся дадому, доктар перш-наперш нак╕рава╝ся да сабе ╝ каб╕нет, дзе на сакрэтн╕ку чырвонага дрэва пабл╕сква╝ абс╕дыянавы апарат. Крутану╝шы дыск, доктар звяза╝ся з Асменем, цэнтральным горадам Дольнай Зямл╕, ╕ паведам╕╝ аб пачатку эп╕дэм╕╕. Згодна ╕нструкцы╕, тамтэйшае к╕ра╝н╕цтва мус╕ла звязацца са стал╕цай Прав╕нцы╕ ╕ атрымаць адпаведныя распараджэнн╕, але доктара гэта ╝жо не датычылася. Выкана╝шы свой апошн╕ до╝г, ён вывалак з шафы дарожную вал╕зку ╕ прыня╝ся ╝ л╕хаманкавым паспеху зб╕раць рэчы. Доктар бы╝ перакананым халасцяком, ╕ цяпер ён падзякава╝ Вышняму за гэта. У цяперашн╕х варунках сям'я была бы для яго непатрэбным баластам.

Кал╕ доктар, падхап╕╝шы вал╕зку, выбег з дому, на вул╕цы ╝жо панавала пан╕ка. Уздо╝ж ходн╕ка, выцягну╝шыся ╝ шэраг, стаял╕ павозк╕ ╕ самаходныя эк╕пажы. На╝кол м╕тус╕л╕ся людз╕ з баулам╕, вузлам╕ ╕ вал╕зам╕ ╝ руках. Хаця доктар загада╝ трымаць усё ╝ строг╕м сакрэце, вестка аб пошасц╕ ╝жо разнеслася па горадзе. Доктар к╕ну╝ся бы╝ да найбл╕жэйшай павозк╕, але яго спын╕л╕ выкрык╕: "Занята! Занята!" Да павозк╕ ╕мча╝ся начальн╕к гарадской турмы, трымаючы ╝ адной руцэ цяжкую вал╕зу, у другой - гаршчок з хатн╕м ф╕кусам. Следам за ╕м тупала яго мажная жонка ╕ тры яго дачк╕, заспаныя ╕ злосныя ад таго, што ╕х выцягнул╕ з пасцел╕ ╕ пагнал╕ невядома куды, не дазвол╕╝шы н╕ прыняць ванну, н╕ зраб╕ць прычоску. На шчасце, суседняя павозка была свабодная. Ускочы╝шы ╝ яе, доктар павал╕╝ся на сядзенне ╕ крыкну╝ фурману: "Руш!" Не трэба было ╝дакладняць, куды ехаць. Прэч, прэч з горада, ╕ як мага хутчэй!

***

На досв╕тку гарадск╕я вароты зачын╕л╕ся, ╕ на вул╕цах з'яв╕л╕ся коранеры ╝ ахо╝ных балахонах зелянявага адцення ╕ чумных масках, як╕я нагадвал╕ птушыныя дзюбы. Па перыметры горада вайско╝цы спешна нацягвал╕ калючую сетку ╕ ╝сталё╝вал╕ генератары. На плошчы каля гарадск╕х варот выстра╕╝ся атрад узброеных стражн╕ка╝. ╤х звычайную ╝н╕форму зямл╕стага колеру дапа╝нял╕ проц╕чумныя маск╕, але не так╕я, як у коранера╝. Маск╕ жа╝нера╝ закрывал╕ тольк╕ рот ╕ нос, але пак╕дал╕ неабароненым╕ вочы.

Кал╕ Юсц╕н Варда, ╤нспектар Тайнай Канцыляры╕, прачну╝ся ╝ ложку свайго гасц╕н╕чнага нумара, час ужо перавал╕╝ за по╝дзень. Крывячыся ад вострага болю ╝ правай скрон╕ (давалася ╝ знак╕ падвойная порцыя зелля, прынятая напярэдадн╕), ён набл╕з╕╝ся да акна ╕ адсуну╝ ф╕ранку. Аказваецца, ноччу прайшо╝ давол╕ моцны снегапад, ╕ цяпер востраканцовыя дах╕ дамо╝ был╕ белыя ад снегу, а вузк╕я, зв╕л╕стыя вулачк╕ старога горада патанал╕ ╝ гурбах. Дз╕╝на, што н╕хто аж дагэтуль не паклапац╕╝ся пра тое, каб расчысц╕ць маставыя. Прав╕нцыя!.. Вул╕ца, на якую выходз╕л╕ вокны гасц╕н╕цы, была пустынная - н╕ людзей, н╕ эк╕пажа╝, тольк╕ пасярод маставой ╝ глыбок╕м снезе цягну╝ся ланцужок слядо╝. Апусц╕╝шы вочы, ╤нспектар убачы╝ самотную постаць, якая стаяла па шчыкалатку ╝ снезе проста пад вокнам╕ яго апартамента╝. Постаць была захутана ╝ зелянявы балахон з капюшонам, з-пад якога выглядвала аг╕дная птушыная маска з вачыма-шкельцам╕. У руках, зацягнутых у высок╕я, да локця, пальчатк╕, незнаёмец трыма╝ до╝гую жэрдку з патройным круком на канцы. То бы╝ коранер, ╕ ╝ адрозненне ад учорашняй тройцы ад л╕хтаром, ён бы╝ абсалютна рэальным.

Пра моравую пошасць Юсц╕н Варда веда╝ не па чутках. Наступствы ён бачы╝ на ╝ласныя вочы, кал╕ служы╝ ва ╝сходн╕х фемах восем гадо╝ таму. Там, бывала, цэлыя гарады выкошвала пад корань. Потым тубыльцы-бхалы ╝ручную рыл╕ вапнавыя траншэ╕, а падземныя печы, пабудаваныя наспех, не спра╝лял╕ся з колькасцю цел - глеба расколвалася ад пякельнага жару, ╕ над раскол╕нам╕ ╝ зямл╕ курэ╝ тлусты, задушл╕вы дым. У большасц╕ выпадка╝ усяму в╕ной был╕ звычайныя бюракратычныя затрымк╕. Дастав╕ць проц╕чумную сываратку да месца бедства было нескладана, аднак для гэтага патрабавалася маса суправаджальных дакумента╝. Пакуль чынушы расста╝лял╕ свае закавык╕, час сыходз╕╝, ╕ як вын╕к - горы трупа╝ ╕ абурэнне н╕зо╝. Што зроб╕ш, у Рамейскай ╤мперы╕ любое пачынанне проста-тк╕ тоне ╝ паперах. Затое парадак ╕дэальны...