Мроi Багны (СИ)

Затым яна асцярожна выцягнула самакрутку з яго аслабелых пальца╝ ╕ к╕нула ╝ крыштальную попельн╕цу. Потым, укленчы╝шы, яна прынялася сцягваць з яго пал╕то. Рамеец не супрац╕╝ля╝ся.

- Хлопцы трап╕л╕ пад раздачу, - прагавары╝ ён.

- Што? - спытала Л╕лея.

Яна акуратна паклала пал╕то на канапку ╕ занялася ягонай кашуляй.

- Усесвяцк╕ гарн╕зон. Паклал╕ мног╕х. ╤ Во╝чак прапа╝...каб яго халера! На сувязь не выходз╕ць. Хаця мус╕╝ быць ╝ Асмен╕. ╤н...╕нструкцы╕...атрымаць.

- Ат, пагавары мне яшчэ, - сыкнула Л╕лея. - Яно мне трэба?

Пад уздзеяннем зелля Йорхас зус╕м сябе не кантралюе. Вось ╕ цяпер пача╝ гаварыць нешта в╕давочна л╕шняе. Нешта такое, чаго ёй, Л╕ле╕, не варта ведаць. Парасшп╕льва╝шы гуз╕к╕ на яго кашул╕, яна прасунула руку яму пад вопратку ╕ паклала далонь на ягоны торс. Ён сцепану╝ся.

- ╤-╕-╕, Л╕лея!.. Якая ж ты халодная.

- Зараз сагрэемся.

Спадарыня паднялася на ног╕ ╕ ╝зяла яго за руку.

- Вэл, хадзем у ложак, - сказала яна.

- Не-е-е... Не трэба, - ён млява адмахну╝ся. - Ты ╕дз╕. ╤дз╕. Сп╕. Я тут пабуду.

- Глупства! Ну, прыгажосць мая, падымайся. Вось так. Давай, давай, тут недалёка, - гаварыла спадарыня, цягнучы яго ╝ ложак. Справа была не з лёгк╕х - усё ро╝на, што валачы на сабе п'янага. Кольк╕ разо╝ каханк╕ займал╕ся гэтым проста на падлозе - спадарын╕ падабалася, хаця наза╝тра плечы ╕ азадак смылел╕ ад дывановага ворсу. Аднак сёння Йорхас не ╝ тым настро╕, ╕ прыйдзецца ╝сё раб╕ць самой. Спадарыня ╝жо вырашыла - што б там н╕ было, але так проста яна яго не адпусц╕ць. Штурхну╝шы рамейца ╝ ложак, яна сцягнула з яго чарав╕к╕. Потым, усе╝шыся на ╕м верхам, яна прынялася важдацца са спражкай ад ягонага рамяня.

- Л╕лея, не... - прагавары╝ той, спрабуючы яе адштурхнуць.

- Ц╕шэй! - сыкнула спадарыня. - Прыбяры рук╕. Я сама.

Яна сх╕л╕лася над ╕м ╕ пачала асыпаць яго каротк╕м╕, палк╕м╕ пацалункам╕, спускаючыся ╝сё н╕жэй. Затрымалася на хв╕лю, адчу╝шы вуснам╕ глыбок╕ няро╝ны шнар - след ад кул╕. Ён кажа - падстрэл╕л╕ кал╕сьц╕, падчас калатнечы пам╕ж кантрабандыстам╕. Яна не верыць. Ён не просты кантрабандыст. Ён увогуле не той, за каго сябе выдае. У яго нават ╕мя нейкае несапра╝днае. 'Йорхас' на мове ксайлахск╕х качэ╝н╕ка╝ значыць 'калючка', альбо 'цёрн'. Хто-хто, а яна ведае, вунь слабодка ╕хняя побач. Хто ты так╕, Йорхас? Хто ты на самай справе?

- Л╕лея, разумееш, яны бунтуюць тольк╕ таму, што мы ╕м дазваляем, - гавары╝ Йорхас, гледзячы ╝ столь. - Гэта проста гульня такая. Во╝чак ведае, ён наш чалавек. А астатн╕я... Яны вераць, што ╝сё па-сапра╝днаму. ╤ пам╕раюць па-сапра╝днаму. Кажуць - тольк╕ б да вясны дацягнуць. А вясны-то не будзе... Ой, чорт! - раптам выгукну╝ ён ╕ ╕нстынкты╝на пакла╝ далонь ёй на патыл╕цу. Спадарыня ╝зняла галаву ╕ з╕рнула на яго зн╕зу ╝верх.

- Ужо лепей, Вэл. Значна лепей, - праваркатала яна.

Пры╝зня╝шыся, яна зно╝ уселася на ╕м верхам ╕ расшп╕л╕ла стан╕к, як╕ бы╝ ёй зацесны.

- Л╕лея...

- Змо╝ч! - загадала спадарыня, закры╝шы яму рот далонню.

Потым яна пачала засяроджана рухацца - уверх-ун╕з. Спружыны ложка зарыпел╕.

- Л╕лея, чорт!..

Адчу╝шы яго далон╕ на сва╕х сцёгнах, спадарыня пераможна ╝см╕хнулася. Яе пяшчоты аказал╕ся мацнейшыя за зелле. Упершыню ╝ жыцц╕...

- Так! Та-а-ак! - вырвалася ╝ яе.

Квятчастыя ╝зоры на шпалерах закружыл╕ся ╝ яе перад вачам╕, н╕бы шкельцы ╝ калейдаскопе, а праз ╕мгненне, кал╕ яе ╝жо накрывала гарачая хваля, спадарыня за╝важыла, што жырандоля пад столлю раптам пачала м╕ргаць - хаця, мажл╕ва, апошняе ёй проста здалося.

Потым яны ляжал╕ побач па╝зверх скамечанай ко╝дры. Рамеец спа╝. Спадарыня трымала яго ╝ сва╕х абдымках, паглядваючы на адлюстраванне ╝ патройным люстэрку, што стаяла насупраць ложка. У люстэрку яна бачыла двух каханка╝- яны ляжал╕, шчыльна прыц╕сну╝шыся адно да аднаго, яе белыя кудзерк╕ пераблытал╕ся з яго чорным╕ пасмам╕. Прыгожа, падумала спадарыня. Н╕бы ╝ той старада╝няй песн╕. Як жа гэта?.. А, успомн╕ла:

Дзева ╝ садочку гуляе -

Бялей за калядны снег,

Каваль каля тыну чакае -

Чарней за смяротны грэх...

Што ж там далей?.. Забылася, зус╕м забылася, сонна разважала Л╕лея. А сапра╝ды, чаму нас так цягне адно да аднаго? Дакладней, ╕х да нас. Глядзяць жа на нас, як на быдла, а ╝сё ро╝на прыходзяць. Жыць без нас не могуць. ╤ хто з нас бераг╕ паблыта╝?.. Ат, крамола ╝сё гэта, крамола. Нец╕кава. Сп╕...'

Кал╕ спадарыня прачнулася, у пако╕ было ╝жо светла. Звычайна яна абуджалася а пятай, кал╕ ╝ключа╝ся Народны Вяшчальн╕к, ╕ з яго бляшанага чэрава пачынал╕ вывяргацца гук╕ г╕мна. Але цяпер Вяшчальн╕к ма╝ча╝, як дупа, ╕ спадарыня - упершыню за до╝г╕я гады - нарэшце выспалася як след. Вэл Йорхас, ужо апрануты, сядзе╝ на кра╕ ложка, зашнуро╝ваючы чарав╕к╕. Абл╕чча яго было трох╕ змардаванае, валасы мокрыя - пэ╝на, тольк╕ што з ваннай.

- В╕тай, рата╝н╕ца душ, - сказа╝ ён з усмешкай. - Як спалася?