Мроi Багны (СИ)

Спадарыня зраб╕ла была крок яму насустрач - ╕ раптам спын╕лася, угледзе╝шы дз╕╝наваты бляск ╝ ягоных вачах. Неза╝важна пацягну╝шы носам паветра, яна ╝лав╕ла знаёмы смал╕сты пах. Зно╝ гэта паскудства. Юкла, канечне, законам не забаронена, л╕чыцца нават карыснай для здаро╝я - але чорт пабяры! Ад гэтай дрэн╕ яе каханак роб╕цца н╕куды не вартым. Затое ╝ ╕м абуджаецца талент прамо╝цы. Ужо хто-хто, а яна ведае. Пару разо╝ ёй даводз╕лася выслухо╝ваць гэтыя моташныя маналог╕ да рання. Тэма за╝сёды адна ╕ тая ж - недасканаласць светабудовы. ╤ шлях╕ яе (светабудовы) перабудовы. Гэта кал╕ ╝ агульных рысах. Кал╕ ж удавацца ╝ падрабязнасц╕, то выходз╕ць суцэльная крамола. Кал╕ б на месцы Л╕ле╕ апынулася гэта канторская посц╕лка Сорэкс, у Вэла Йорхаса, несумне╝на, ужо был╕ б сур'ёзныя непрыемнасц╕. Аднак Л╕лея не такая. Тайнай Канцыляры╕ яна сва╕х кл╕ента╝ не здае, яны за ёй, як за каменнай сцяной. ╤ цярпенне ╝ яе проста анёльскае. У гэтым сэнсе Йорхасу моцна пашанцавала.

- Хадзем, мой салодк╕, - уздыхну╝шы, сказала спадарыня.

Яна падабрала спадн╕цы ╕ рушыла ╝ дом, цягнучы за сабой рамейца. Вэл Йорхас ужо неаднойчы праходз╕╝ гэты шлях. Спачатку тлумная, ярка асветленая зала. Люстэрк╕,жырандол╕, аксам╕тныя канапк╕ ╕ непрыстойныя габелены. Па╝сюль разрумяненыя дзе╝к╕ з аголеным╕ локц╕кам╕ - вяршыня распусты. У куце сярод кадак з дэкараты╝ным╕ дрэ╝цам╕ прыткну╝ся стары абшарпаны клав╕корд, муз'ыка ╝ паласатай кам╕зэльцы старанна малоц╕ць па клав╕шах, выб╕ваючы з ╕нструмента мелодыю навамоднай песеньк╕. На канапах ╕ за стол╕кам╕ разгарачаная кл╕енты - разнамасная шушамець, ╕ ╝се тутэйшыя. Рамейца╝ местачковыя лупанары╕ не ц╕кавяць. Ну, за некаторым выключэннем... Спадарыня Л╕лея плыве скрозь залу, прыязна ╝см╕хаючыся ╕ машучы ручкай за╝сёдн╕кам. Потым лесв╕ца, якая вядзе наверх. Гэтую частку шляху Вэл Йорхас звычайна праходз╕ць хутка, але цяпер ён ледзь цягнецца па прыступках, за╝важна х╕стаючыся ╕ чапляючыся за парэнчы. Л╕лея крочыць наперадзе. 'Добра ж яго дзя╝банула, - разважае яна, паглядваючы на свайго спадарожн╕ка. - Не, м╕лошча╝ сёння не будзе. Хаця...' Затым до╝г╕ па╝цёмны кал╕дор з шэрагам╕ шчыльна зачыненых дзвярэй. Дыван на падлозе прыглушвае крок╕. Што б н╕ чын╕лася там, за зачыненым╕ дзвярыма, звонку не чуецца ан╕ гуку. Потым яшчэ адны дзверы ╝ канцы кал╕дора. Зно╝ лесв╕ца, вузкая ╕ цёмная, як логава дэман╕ц-спакусн╕ц са старых падання╝. Л╕лея запальвае свечку. Нарэшце мансарда. Тут, пад самым дахам, знаходз╕цца спачывальня спадарын╕ Л╕ле╕ - яе маленькае гняздзечка, дзе яна прымае сва╕х абранн╕ка╝.

Пабразга╝шы ключам╕, яна адчын╕ла дзверы - з цёмнага пакоя патыхнула да╝к╕м водарам парфума╝, да якога прымешва╝ся ледзь за╝важны пах пылу ╕ завялых кветак. Патушы╝шы свечку, спадарыня павярнула выключальн╕к на сцяне, ╕ пад столлю запал╕лася крыштальная жырандоля. У невял╕к╕м, але абсталяваным з бездакорным густам пакойчыку пераважал╕ л╕лейна-белыя ╕ пяшчотна-ф╕ялкавыя колеры. Большую частку памяшкання займа╝ вел╕чэзны ложак з балдах╕нам, вакол якога, як спадарожн╕к╕ вакол планеты, кучкавал╕ся м╕н╕яцюрныя канапк╕, пуф╕к╕ ╕ стол╕к╕ з разн'ым╕ ножкам╕. Насупраць ложка стаяла вял╕кае патройнае люстэрка. Акно было шчыльна завешана цюлевым╕ гардз╕нам╕ ╕ аксам╕тным╕ шторам╕. Чужароднай у гэтым гняздэчку кахання была тольк╕ скрынка Народнага Вяшчальн╕ка, як╕ ляп╕╝ся да ф╕ялкавых шпалера╝, н╕бы распухлы чорны павук. Чыно╝н╕к╕ Грамадскага Нагляду штоквартальна прыходз╕л╕ з праверкай ╕ аглядал╕ пако╕. За няспра╝ныя Вяшчальн╕к╕ (альбо ╕х адсутнасць) спадарын╕ пагража╝ штраф, а то ╕ канф╕скацыя. Што зроб╕ш, так╕я парадк╕. Кл╕енты збольшага прызвыча╕л╕ся ╕ не зважал╕. А некаторым нават падабалася. Агрэс╕╝ная рыторыка ╕ бруднаваты гумарок Ахо╝н╕ка╝ абуджа╝ у грамадзянах жывёльныя пачуцц╕, дапамагаючы дасягнуць належнага эфекту...

Апыну╝шыся сам-насам з каханкам, спадарыня магла больш не хаваць свае пачуцц╕.

- Вэл... - выдыхнула Л╕лея, горнучыся да яго, як лаза да ясеня.

Яна палка абняла яго, заблыта╝шыся пальцам╕ ╝ ягоных валасах - жорстк╕х ╕ трох╕ волк╕х ад начнога туману. Прыц╕сну╝шыся сва╕м╕ вуснам╕ да ягоных, спадарыня адчула смал╕ста-саладжавы смак зелля. 'Вось навошта ён так роб╕ць? - падумала Л╕лея. - Ён жа ведае, што потым будзе блага. Эх, заг╕блая душа...' Сцягну╝шы з яго шал╕к, яна прынялася расшп╕льваць гуз╕к╕ на пал╕то, перашытым са старога шыняля.

- Л╕лея, не... - ён адвё╝ яе рук╕, узя╝шы за запясц╕.

- Што, мой любы? - спагадл╕ва запытала спадарыня.

- Я...нешта пагана мне.

Раптам неяк аслабе╝шы, ён апусц╕╝ся на канапку, над якой в╕села скрыня Вяшчальн╕ка, ╕ абхап╕╝ галаву рукам╕.

- То н╕чога. Зараз будзе добра, - паабяцала спадарыня.

Адступ╕╝шы на крок, яна пачала павольна расшнуро╝ваць гарсэт. Рамеец хутка з╕рну╝ на яе ╕ пах╕та╝ галавой.

- Курва. Шлёндра канторская. Посц╕лка, - прагавары╝ ён з расстано╝кай. Поз╕рк ягоны блука╝.

Спадарыня знерухомела.

- Ты гэта пра каго? - спытала яна змян╕╝шымся голасам.