Мроi Багны (СИ)

Аднавок╕ нешта шапну╝ дзе╝кам, ╕ тыя разам аз╕рнул╕ся, утароп╕╝шыся на ╤нспектара. Твар адной з дзевак бы╝ абязвечаны нейкай асабл╕ва брыдкай формай праказы. Яе шэрая, с╕таватая скура была н╕быта паедзена чарвякам╕, а на правай шчацэ зе╝рала дз╕рка, скрозь якую в╕днел╕ся жа╝тлявыя зубы. Абл╕чча другой было быццам бы ╝ парадку, але яе до╝г╕я, да пояса, кудлы был╕ цалкам с╕вым╕, як у старой карг╕, хаця дзе╝ка, в╕давочна, была яшчэ маладая.

╤нспектар зажмуры╝ся. Кал╕ ён зно╝ расплюшчы╝ вочы, аднавок╕ ды пракажоная кудысьц╕ падзел╕ся. Пад л╕хтаром засталася адна тольк╕ с╕вая дзе╝ка. Яна ╝см╕хнулася, прадэманстрава╝шы распухлыя чорныя дзёсны, ╕ рушыла на╝прост да ╤нспектара.

- Не-не, мне не патрэбны твае паслуг╕! - сказа╝ ╤нспектар.

Дзе╝ка ╝см╕хнулася яшчэ шырэй, ╕ перш чым ╤нспектар паспе╝ адрэагаваць, працягнула да яго твару сваю худую, бледную руку ╕ злёгеньку пляснула яго па шчацэ. ╤нспектар адх╕сну╝ся, ледзь не выпусц╕╝шы самакрутку. Дзе╝ка зн╕кла.

- Трызненне нейкае, - прамармыта╝ ╤нспектар.

Ён выцягну╝ з к╕шэн╕ батыставую насо╝ку ╕ прыня╝ся церц╕ шчаку, да якой даканулася рука дзе╝к╕. Мабыць, досыць на сёння юклы, вырашы╝ ╤нспектар. Усё, што тольк╕ што адбылося, было, несумне╝на, мрояй наяве, выкл╕канай празмернай колькасцю зелля.

Кветка Няв╕ннасц╕

- Каб яго халера!

Грэбля каля двух вадзяных млыно╝ была ледзь не самым г╕блым месцам ╝ Асмен╕. Рака Ням╕рка несла свае каламутныя воды ╝здо╝ж гарадск╕х разн'╕ц, лазня╝, мясных ╕ рыбных к╕рмашо╝, начлежак, гарбарня╝ ╕ бровара╝, зб╕раючы ╝весь бруд ╕ нечыстоты вял╕кага горада. Уся гэта брыдота зб╕ралася на дне штучнай запруды, гн╕ючы ╕ атручваючы смуродам прылеглыя кварталы. Вада ╝ запрудзе была вязкая ╕ колер мела сярн╕ста-буры, як у ста╝ках Апраметнай, а ля самай грэбл╕ нячыстыя плын╕ закручвал╕ся ╝ бурл╕выя в╕ры, уск╕паючы карычневатай пенай.

У тую познюю восень вада ╝ запрудзе адсутн╕чала. На грэбл╕ ладз╕л╕ся адна╝ленчыя працы, ╕ граданачальн╕к распарадз╕╝ся ваду да часу спусц╕ць. Аголенае рэчышча выгляд мела засмучальны. Дно рак╕ было схавана пад пластом смярдзючага глею ╕ п╕рам╕дам╕ смецця, аблепенага ракушкам╕ ╕ згн╕лым багав╕ннем. Пасярод лужынак застаялай вады в╕днелася ╝спушаная туша патанулай ц╕ то каровы, ц╕ то кабылы. Ад рэчышча цягнула тухл╕най ╕ золкай в╕льгаццю ╝с╕х сутарэння╝, лёха╝ ╕ склепа╝, што ╕снавал╕ ╝ свеце.

На набярэжнай, абапёршыся локцям╕ аб парапет, стая╝ адносна малады яшчэ чалавек (гадко╝ гэтак сарака пяц╕), апрануты ╝ пал╕то, перашытае з шэрага салдацкага шыняля, ╕ старэньк╕ вязаны шал╕к, абгронуты вакол шы╕. У восеньск╕х прыцемках яго панурую ф╕гуру можна было прыняць за прыв╕д - незаспакоеную душу якогасьц╕ ня╝далага паэта альбо нешчасл╕вага каханка-самагубцы, асуджанага вечна блукаць па берагах Ням╕рк╕, апранутых у камень. Зрэшты, папяроса-самакрутка, якая тлела ╕ курылася ╝ ягоных пальцах, указвала на яго прыналежнасць да роду людзей, а не зданей. Ён раз-пораз паднос╕╝ самакрутку да вусна╝ ╕ зацягва╝ся павольна, з асалодай, падо╝гу затрымл╕ваючы дым у лёгк╕х. Агеньчык папяросы пам╕ргва╝ у золк╕м сутонн╕, н╕бы чортава вока.

За ракой на цэнтральнай вул╕цы адз╕н за адным запальвал╕ся л╕хтары. На мосце па-над грэбляй грукатал╕ фурманк╕ ╕ самаходныя эк╕пажы, па ходн╕ку ╝здо╝ж каванай агароджы паважна крочыл╕ м╕нак╕, выфранчаныя, як на вяселле. Ц╕ як на ха╝туры. За апошн╕м часам тутэйшыя гуляюць ня╝рымсл╕ва ╕ з нейк╕м надрывам, н╕бы перад канцом свету. Нав╕ны спрыяюць. Кароль Антра╝ма (а ╝ Дуумв╕раце ён ус╕м верхаводз╕ць) до╝га запрага╝ ╕ нарэшце прыня╝ рашэнне. Цяпер перам╕р'ю гамон, ╕ паветраныя карабл╕ Дуумв╕рату грамяць памежныя мястэчк╕ ╤мперы╕. Мястэчк╕ Па╝ночнай Прав╕нцы╕, дакладней кажучы. Войск╕ А╝густы адыходзяць, пак╕даючы за сабой цэлыя м╕л╕ выпаленай зямл╕. Звычайная тактыка - н╕ сабе, н╕ ворагу. З захаду ╝глыб ╤мперы╕ ╕дуць цягн╕к╕ з бежанцам╕. Калег╕я Пра╝ды пра гэта ма╝чыць, але ╝се ведаюць - людз╕ кажуць - што па тых цягн╕ках пачала гуляць морава язва. Уцекачо╝ вязуць у граз╕ ╕ скучанасц╕, лекара╝ ╕ сан╕тарных наглядчыка╝ на ╝с╕х не хапае, вось ╕ вын╕к. Мног╕я пам╕раюць у дарозе, ╕х хаваюць у неглыбок╕х маг╕лах уздо╝ж чыгунк╕. Целы памерлых не спальваюць ╕ не зак╕дваюць вапнай, як мае быць, а гэта значыць, зараза па╝зе далей... Зрэшты, Севаст задаволены. Усё ╕дзе па плану, кажа ён. Пры так╕м раскладзе Старушэнцыю яшчэ да вясны ск╕нуць з трона, а пытанне з эверонцам╕ ён вырашыць. ╤ Па╝ночная Прав╕нцыя як разменная манета...

Малады чалавек выцягну╝ з к╕шэн╕ пал╕то гадз╕нн╕к, паднёс яго да вачэй ╕ ста╝ уз╕рацца ╝ цыферблат, спрабуючы разглядзець у цемры палажэнне стрэлак. Потым, схава╝шы гадз╕нн╕к, ён зраб╕╝ апошнюю зацяжку ╕ к╕ну╝ папяросу цераз парапет. Ап╕са╝шы ╝ паветры чырванаватую дугу, недакурак плюхну╝ся ╝ глей ╕ зашыпе╝.

- Каб яго халера!.. - па╝тары╝ напа╝голасу малады чалавек ╕ суну╝шы рук╕ ╝ к╕шэн╕ пал╕то, рушы╝ у бок цэнтральнай вул╕цы.

Апыну╝шыся на мосце, ён спын╕╝ вазок з адкрытым кузавам, ╝ як╕ была запрэжана чэзлая рудаватая кабылка.