Мроi Багны (СИ)

Сх╕л╕╝шыся над стальн╕цай, ён прыня╝ся старанна выводз╕ць радк╕. Яны сядзел╕ насупраць яго, адз╕н у фуражцы ╕ ╝н╕форме, друг╕ ╝ скураной куртцы ╕ штанах з суровай ткан╕ны, у як╕х ходзяць работн╕к╕ каменяломня╝. Гэткае ╝васабленне магутнасц╕ ╤мперы╕. '╤ пра што я тольк╕ дума╝? Вэл Йорхас... Да л╕хаматары! Апошн╕ з апошн╕х. Папёр супраць А╝густы. Дурань, дурань няшчасны. Так╕х, як я, тут душаць адным мезенцам...' - ён сядзе╝ ╕ п╕са╝ чыстасардэчнае. Думк╕ блытал╕ся, рук╕ злёгку дрыжэл╕, пяро дзерла паперу. Напэ╝на, наступствы пасля ╝чорашняга. Трэба ╝сё-тк╕ трымацца далей ад зелля...

За дзвярыма звонку пачул╕ся прыглушаныя галасы. Потым нешта заскрэблася, пачалася нейкая валтузня, а пасля разда╝ся глух╕ ╝дар, быццам хтосьц╕ з размаху шпурну╝ на падлогу бервяно, загорнутае ╝ дывановую ткан╕ну.

- У чым справа? - прагавары╝ агент. Павольна, не ╝стаючы з-за стала, ён суну╝ руку за пазуху шыняля.

Дзверы расх╕нул╕ся. На парозе стая╝ семгалец у простай св╕тцы, падперазанай скураным пасам. ╬ абедзвюх руках ён трыма╝ па парабелуме. Стах Во╝чак.

- Альб╕н, - прамов╕╝ он. - Альб╕н Гхор. Прыв╕танне, Альб╕н.

- Чаго?..

Чалавек на ╕мя Вэл Йорхас здрыгану╝ся, н╕бы ад удару, пяро высл╕знула з ягоных пальца╝.

- Н╕ з месца! - апамята╝шыся, заро╝ цыв╕льны. Ускочы╝шы з-за стала, ён выхап╕╝ зброю з кабуры.

Во╝чак уск╕ну╝ парабелум ╕, не цаляючы, нац╕сну╝ на спуск. Грымну╝ стрэл. Цыв╕льны х╕сну╝ся ╕ з дра╝ляным грукатам завал╕╝ся на сп╕ну.

- Бхал. Жывёл╕на, - прашыпе╝ агент.

Ён ускочы╝ на ног╕, у руцэ яго бл╕снула сталь.

- Йорхас, на падлогу! - пачулася з-за дзвярэй. Крыча╝ Коган. Гэта ж трэба, Коган таксама тут...

Зно╝ бабахну╝ стрэл, ╕ правая рука агента пав╕сла, як канчук. Ён з праклёнам╕ к╕ну╝ся пад стол, на хаду перахопл╕ваючы зброю ╝ левую руку. Пачалася бязладная стралян╕на. Зазв╕нела шкло, са сцен пасыпалася тынко╝ка. Вэл Йорхас адкац╕╝ся да канапы ╕ скурчы╝ся на падлозе, зах╕л╕╝шы галаву рукам╕. Над ╕м з в╕скам пранос╕л╕ся кул╕. Потым запанавала ц╕шыня.

- Гэй, начальства. Чуеш, начальства? - хтосьц╕ трос яго за плячо.

Вэл Йорхас узня╝ вочы. Над ╕м стая╝ вусаты Коган у зрэбнай св╕тцы ╕ шапцы-трывуху. Семгалец усм╕ха╝ся.

- Ну што, па╝днёвец? Жывы? - спыта╝ ён.

- Быццам бы.

Падня╝шыся на ног╕, Вэл Йорхас агледзе╝ся па баках. Агент ляжа╝, скурчы╝шыся, каля стала ╕ глуха стагна╝. Ягоны шынель бы╝ прастрэлены ╝ некальк╕х месцах, пад ╕м расплывалася лужынка крыв╕. Цыв╕льны бы╝ нежывы. Ён ляжа╝ на падлозе, раск╕ну╝шы рук╕ ╕ ск╕рава╝шы нев╕душчы поз╕рк у пустэчу, вочы яго павольна выцв╕тал╕, набываючы зеленавата-шэры колер. На ягоным ╕лбе, акурат пам╕ж вачэй, пунсавела акуратная кулявая адтул╕на. 'Гэта Во╝чак зраб╕╝? - падума╝ Вэл Йорхас. - Вось так, з аднаго стрэлу? Н╕што сабе. Стралок з яго за╝сёды бы╝ паганы...'

- Гадзёныш ты, Во╝чак, - прамов╕╝ ён уголас. - Ты ╝ Асмен╕ пав╕нен бы╝ з'яв╕цца яшчэ паза╝чора. А бегаць за вам╕ па ╝с╕м прымор'╕ я не ...

- Прабач. Я затрыма╝ся, - сказа╝ Во╝чак.

Ён стая╝ пасярод пакоя, усё яшчэ сц╕скаючы ╝ руцэ парабелум ╕ ╝тароп╕╝шыся на мерцвяка ╝ цыв╕льным, як╕ ляжа╝ каля яго ног. Абл╕чча Сташака было непран╕кальным - тольк╕ ня╝ло╝ная ╝смешачка ╝ куточках вусна╝. Халэмус. Намесн╕к гэтаксама ╝см╕хаецца, сказа╝ сабе Вэл Йорхас. Семгальцы, што з ╕х возьмеш. Усе яны аднолькавыя. Х╕тразробленыя, скрытныя ды негаварк╕я, ╕ чорт ведае, што ╝ ╕х на╝ме...

- Сташак не прыйшо╝, таму што памёр, - паведам╕╝ Коган.

Вэл Йорхас з╕рну╝ на яго з не╝разуменем. Здзекуецца?

- У як╕м сэнсе?

Коган за╝см╕ха╝ся, яго зубы бл╕снул╕ з-пад чорных вусо╝.

- А ╝ простым. Падстрэл╕л╕ яго. Там, пад Усесвяцкам. А потым яшчэ ╕ шабляй гакнул╕. Вось так! - Коган рассек кулаком паветра. - Развал╕ла ад пляча да грудз╕ны. Я побач бы╝, усё бачы╝. Ён крывёю сплы╝, а я яго на ╝ласным карку ажно да Па╝ночнай Багны цягну╝. ╤ рабяты з нам╕ - тыя, хто заста╝ся.

- Усётк╕ да Багны ╕рванул╕, - прамов╕╝ Вэл Йорхас. - Я так ╕ дума╝. Больш жа няма куды...

Коган энерг╕чна зак╕ва╝.

- Дакладна! Вось там ён ╕ памёр. У мяне, можна сказаць, на руках. А ╝ Багне, ты не паверыш, людз╕ жывуць. ╤ яны шмат чаго ведаюць. Такога, што вам у Царгорадзе вашым ╕ не сн╕лася, - ён рагатну╝. - Вось яны з таго свету яго ╕ выцягнул╕. Ну, ╕ нам тое-сёе растлумачыл╕. Пра вас, па╝днё╝ца╝, у тым л╕ку. Ц╕кавеньк╕я рэчы, я скажу!..

Вэл Йорхас пама╝ча╝. Потым спыта╝, п╕льна гледзячы Стаху Во╝чаку ╝ вочы:

- Во╝чак, што адбываецца?

- Л╕чы, што дагавор наш скасаваны, - адказа╝ той спакойна. - Я больш не працую на Севаста. ╤ адпаведна, паслуг╕ куратара╝ нам больш не да патрэбы. Так Севасту ╕ перадай. Кал╕, вядома, ты сам маеш намер з ╕м сустракацца.

- Так. Ясна цяпер, - сказа╝ ён змрочна.