Мроi Багны (СИ)

- То мы памром?

- Прыйдзецца памерц╕.

Яны зама╝чал╕.

- Нара, ты ж не тутэйшая? - спыта╝ Ян, каб змян╕ць тэму гутарк╕. - Цябе ╝ Лемар як занесла?

- До╝гая г╕сторыя, - адказала дзя╝чынка. ╤ пачала расказваць.

Сва╕х сапра╝дных бацько╝ яна н╕кол╕ не ведала. Першыя тры гады свайго жыцця яна прабав╕ла ╝ мястэчку Кс╕лея, у прытулку для к╕нутых нема╝лят. Потым яе перавял╕ ╝ манастырск╕ прытулак для дзя╝чынак, што ╝ горадзе Асмень. Там яна ╕ жыла ╝весь гэты час пад наглядам манашак-рахманых сясцёр. Незайздросны лёс. Аднак Нару ╝се л╕чыл╕ шчасл╕╝кай. Няда╝на адз╕н заможны ╕ паважаны чалавек, як╕ жыве ╝ Лемары, выказа╝ жаданне яе ╝дачарыць. Свайго будучага прыёмнага бацьку Нара яшчэ не бачыла. Ёй было вядома тольк╕, што завуць яго спадар Пелягрыюс, ╕ ён працуе ╝ гарадск╕м судзе.

Тыдзень таму да ╕х у прытулак прыязджала спадарыня Сорэкс, давераная асоба спадара Пелягрыюса. Сястра Марта, начальн╕ца прытулку, вывела ╝ гасцё╝ню выхаванак узростам ад дванаццац╕ да чатырнаццац╕ гадо╝ ╕ загадала ╕м выстра╕цца ╝ шэраг. Спадарыня Сорэкс вельм╕ прыдз╕рл╕ва выб╕рала кандыдатку на ╝дачарэнне. Праходжваючыся па пако╕, яна п╕льна ╝з╕ралася ╝ твары выхаванак - ц╕ няма на скуры радз╕мак, восп╕н, шнара╝ ды ╕ншых пашкоджання╝. Запускала руку ╝ ╕х валасы - ц╕ досыць густыя. Дакраналася да ╕хн╕х грудзей ╕ сцёгна╝. Загадвала ╝см╕хацца на ╝весь рот, каб праверыць, ц╕ ╝ парадку зубы ╕ дзёсны. Нарэшце яна спын╕ла свой выбар на выхаванцы на ╕мя Нара.

- Ты вельм╕ прыгожая дзя╝чынка, - сказала ёй спадарыня Сорэкс, соладка ╝см╕хаючыся. - Зус╕м як маленькая прынцэса. Спадар Пелягрыюс будзе задаволены.

Сястра Марта прывезла выхаванку ╝ Лемар напярэдадн╕ вечарам. ╤х сустрэча з новаспечаным бацькам мус╕ла адбыцца сёння ╝ранку. Але не скалалася. Не╝забаве пасля вячэры сястры Марце зраб╕лася блага. Кашталян выкл╕ка╝ доктара, але было запозна. Яе пачало ван╕таваць жо╝цю, потым яна павал╕лася на падлогу, раск╕ну╝шы рук╕, ╕ больш не варушылася. Перапуджаная Нара спусц╕лася ╝н╕з, каб пакл╕каць на дапамогу. Потым прыеха╝ доктар, ╕ пачалася пан╕ка. Усё гаварыл╕ аб пошасц╕ ╕ моравай язве. У агульнай м╕тусн╕ пра Нару папросту забыл╕ся. Яна ц╕хенька сядзела ля паста кашталяна аж да ран╕цы. На дзя╝чынку н╕хто не звярта╝ уваг╕. З першым╕ прамяням╕ сонца яна высл╕знула за дзверы гасц╕н╕цы ╕ адправ╕лася блукаць па вул╕цах горада.

- Каламутны ён нейк╕...як там яго...Пелягрыюс, - сказа╝ Ян. - Можа, яно ╕ лепш, што вы з ╕м так ╕ не сустрэл╕ся... Выходз╕ць, ты так ╕ бадзялася па горадзе цэлы дзень?

- Ага. Я заблукала, ╕ мне вельм╕ хацелася есц╕. Сястра Марта аддала мне чарн╕чнае суфле, таму што яно ёй не спадабалася, але яна не стала карм╕ць мяне вячэрай. Сказала, што ╝ спадара Пелягрыюса я наемся ╝волю... А потым был╕ стрэлы ╕ крык╕. Я схавалася пад ганкам нейкага дома ╕ сядзела там, пакуль не звечарэла. Потым стала вельм╕ холадна. Я стукала ╝ дзверы дамо╝, але мне н╕хто не адчын╕╝. Адчын╕л╕ тольк╕ ╝ той начлежцы, але ╕ туды мяне не захацел╕ пускаць... Ян, а кал╕ мы будзем есц╕?

- Пытанне, канечне, ц╕кавае.

Ян паспрабава╝ успомн╕ць, кал╕ ж ён сам ╝ апошн╕ раз е╝. Здаецца, у гарн╕зоне. Пэ╝на, так. Палоннаму прынесл╕ ежы, каб ён, баран╕ божа, не памёр з голаду, пакуль не прыедзе ╤нспектар. У гарадской турме Лемара гэтым пытаннем не заклапац╕л╕ся, ну а потым ужо стала не да таго.

- Нара, дзе мы цяпер? - спыта╝ Ян.

- На вял╕кай вул╕цы.

- Што ты бачыш?

- Тут людз╕. Давол╕ шмат людзей. Адны ходзяць, ╕ншыя стаяць ╕ гутараць. Яны ╝се выглядаюць вельм╕ спалоханым╕.

- Дз╕ва што спалоханыя... Што яшчэ, Нара?

- Яшчэ... - працягнула дзя╝чынка, - Яшчэ тут ста╕ць адна гандлярка рыбай, але ╝ яе н╕хто н╕чога не купляе. ╤ некальк╕ жабрако╝ уздо╝ж вул╕цы, просяць м╕ласц╕ну.

Ян пама╝ча╝.

- Нара, ты можаш знайсц╕ жэрдку якую-небудзь? Ц╕ хаця б гал╕ну дрэва? - спыта╝ ён.

- А навошта?

- Ты што, сляпых н╕кол╕ не бачыла? Так я змагу ╕сц╕, не трымаючыся ╝весь час за тваё плячо.

- Я зразумела!

Нара высл╕знула з-пад яго рук╕, ╕ яе крок╕ згуб╕л╕ся ╝ гомане галасо╝. Ян спын╕╝ся. Заста╝шыся без усякай апоры, ён ╕зно╝ адчу╝ знаёмае пачуццё пан╕чнага страху. Кал╕ Нара не вернецца, ён застанецца без павадыра, адз╕н у чужым горадзе, не ведаючы, куды ╕сц╕ ╕ ╝ каго прас╕ць дапамог╕. Ён сц╕сну╝ кулак╕ ╕ зраб╕╝ глыбок╕ ╝дых, прымушаючы сябе супако╕цца.

- Знайшла, знайшла! - пачу╝ ён.

- Вось! - дзя╝чынка падбегла да яго ╕ сунула яму ╝ рук╕ сукаватую палку.

Ян павольна правё╝ па ёй пальцам╕ ╕ пах╕та╝ галавой.

- Не падыходз╕ць, занадта кароткая. Трэба трох╕ да╝жэйшую.

- Ага, зразумела!

Яна ╕рванулася была бегчы на пошук╕, але Ян спын╕╝ яе.

- Чакай, Нара. Спачатку падвядз╕ мяне да сцяны якога-небудзь будынка, кал╕ ласка.

- Навошта?

- Ну паспрабуй сама стаяць з заплюшчаным╕ вачыма, хапаючыся за паветра. Трэба на нешта абаперц╕ся. Так спакайней, разумееш?

- Так...разумею.