Нарач

Хоць малады,
Але, відадь, бывалы.
Ён кажа праўду:
Чорную навалу
Супольнай сілай толькі
З плечаў скінем.
Усіх не зломяць,
З грамадой не згінем.
Каб падняліся на паноў
Увосень
(Якраіўнам ён),
Сёння не прыйшлося б
Жыць галадаючы,
Без хлеба, солі.
Вясной слязамі
Не засееш поля.

∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙

Так бушавалі
Дзень і ноч азёры,
Азёры:
Нарач,
Мястра
I Баторын.

З

Ёсць напрадвесні чароўныя раніцы,
Ясныя раніцы, дні, —
Ярка ад сонца снягі загараюцца,
Ззяюць у бельш агні.

Чуеш тады, ад агнёў гэтых сонечных
Што і на сэрцы святлей,
Што і ў жыцці, пад завеямі поўначы
Шмат ажывае надзей.

Хутка падымуцца хвалі крынічныя,
Прыйдзе на нівы вясна,
Ўдарыць у межы, ў слупы пагранічныя
Ўстанеш, мая старана!

4

Віднеюцца гарбатыя
Узгоркі, берагі;
Кладуцца цені захаду
На шэрыя снягі.
Смяецца вечар спознены
Званочкам паддугой,
I зоры асыпаюцца,
Як залацісты рой.
Далёка сіратлівыя
Мігаюць аганькі, —
Не спяць, хоць працай
Змораныя,
Ноччу рыбакі.
Кранула верхаводка іх,
Шум веснавой вады;
Ім сняцца хвалі сінія,
Ім сняцца невады,
Трысцё, яклес, зялёнае,
Чаўны ля берагоў
I першы серабраны іх
На возеры палоў…
Спакойна засынаючы,
Сінеюць берагі,
Кладуцца цені захаду
На шэрыя снягі.
Спіць вёска нарачанская
Пад месяца дугой,
I зоры асыпаюцца,
Як залацісты рой.

5

Грышка

Зноў неспадзявана наведаў я вас,
Знаёмыя сэрцу прасторы.
Відаць, не апошні і гэты папас
Ля вашых сяліб і азёраў.
Калі раніцою асенняй пайшоў
Ад вас я, зазнаў шмат трывогаў,
Але, чую сэрцам, і шчасце знайшоў
Ля гэтых рыбацкіх парогаў.
Знайшоў, калі ў поўнач цвілі верасы,
I неспадзявана, бы ў казках,
Знайшоў сваё шчасце са звонам расы,
Апаўшай ў барах нарачанскіх.
Было яно, помню, як сон залаты,
Як ззянне зары напрадвесні,
Было яно, помню, Тацяна, як ты
Ці Нарачы дзіўная песня.

Тацяна

Цямнее. На гутарку час не такі.
А не, — раскажы што з былога.
Збіраюцца заўтра на сход рыбакі.
Ты лепш адпачыў бы з дарогі!..

А вецер калыша над возерам ноч.
У хаце пахіленай, цеснай
Гучыць аднастайна, як восенню дождж,
Сымонава ціхая песня.

6