Гэта ўсё Сара вінаватая, хай пракляцце чалавека, якога яна знішчыла, упадзе на яе і атруціць кроў у яе жылах. Не, я сябе не абяляю, я ведаю, я піў, паводзіўся як жывёліна. Але яна б мне даравала, яна б тулілася да мяне, як вяроўка да блока, калі б тая жанчына не апаганіла наш дом. Бо Сара Кушынг мяне кахала – вось корань усіх няшчасцяў, – кахала, пакуль каханне яе не ператварылася ў атрутную нянавісць, калі яна даведалася, што адбітак нагі маёй жонкі ў брудзе мне даражэйшы, чым яе душа і цела.
Іх было тры сястры. Першая была проста харошая жанчына, другая – д’ябал, а трэцяя – анёл. Калі мы з Мэры ажаніліся, ёй было дваццаць дзевяць, а Сары – трыццаць тры. Мы былі так бясхмарна шчаслівыя, прыдбалі дом, і ва ўсім Ліверпулі не было жанчыны, лепшае за маю Мэры. Але потым мы неяк запрасілі Сару пагасцяваць тыдзень, а тыдзень ператварыўся ў месяц, а затым яшчэ ў адзін, пакуль яна не ўвайшла ў нашую сям’ю.
Я тады з выпіўкай завязаў, мы паціху адкладалі грошы, бясхмарныя былі дзянёчкі. Бог ты мой, ці ж мог хто падумаць, што скончыцца такім? Хто мог такое ўявіць?
Я нярэдка прыязджаў дадому на выходныя, а бывала, калі параход затрымліваўся, чакаючы грузу, – то і на цэлы тыдзень заставаўся, таму часта бачыў сваю швагерку Сару. Яна прывабная жанчына, высокая, чорнавалосая, энергічная і гарачая, галаву горда так трымала, агеньчыкі ў вачах, бы іскры ад вогнішча, успыхвалі. Але клянуся ўсім святым, калі мая Мэры была побач, я і думаць не думаў пра Сару, клянуся.
Мне часам здавалася, што ёй падабаецца заставацца са мною сам-насам ці выцягваць мяне на шпацыр, але ні пра што такое я ніколі не думаў. І вось аднаго вечару вочы ў мяне раскрыліся. Я вярнуўся з карабля, Мэры дома не было, а Сара была. «Дзе Мэры?» – пытаюся. «Пайшла па нейкіх рахунках плаціць». Я пачынаю нецярпліва расхаджваць па пакоі. «Ты нават пяці хвілінаў без Мэры пражыць не можаш, Джым? – пытае. – Кепскія ж мае справы, калі цябе нават на кароткі час не можа задаволіць мая кампанія». – «Усё ў парадку, мая харошая», – кажу я, падаю ёй руку па-добраму, і тут яна хапае яе сваімі, а яны гарачыя, быццам у яе ліхаманка ці што. Я ёй у вочы паглядзеў і ўсё-ўсё там убачыў. Так ясна было, што і словы непатрэбныя. Я нахмурыўся і руку вырваў. Яна хвілю пастаяла моўчкі, а потым па плячы мяне паляпала. «Стары верны Джым!» – кажа і са здзеклівым смехам выбягае з пакоя.
Ну і з таго часу Сара ўзненавідзела мяне ўсім сэрцам і душой, а яна з тых, хто ненавідзець умее. Я дурань быў, што дазволіў ёй з намі застацца, п’яны дурань, але ні слоўца Мэры не сказаў – я ж ведаў, што гараваць будзе. Спачатку ўсё ішло як звычайна, але неўзабаве я заўважыў, што Мэры змянілася. Яна заўжды была даверлівай і нявіннай, а тут нейкай дзіўнай зрабілася, падазронай – увесь час распытвала, дзе я быў, што рабіў, ад каго мне лісты прыходзяць, што ў мяне ў кішэнях і яшчэ безліч дурасцяў. Дзень пры дні гэтыя яе дзівацтвы і раздражнёнасць толькі раслі, і мы пастаянна без усялякай прычыны сварыліся. Я тады так заблытаўся ва ўсім гэтым. Сара мяне пазбягала, але з Мэры яны былі неразлучныя. Цяпер я разумею, што яна пляла інтрыгі, атручваючы розум маёй жонцы і настройваючы яе супраць мяне, але тады я быў сляпым аслом і не бачыў ну анічога. Ну, потым я сарваўся і зноў пачаў піць, толькі вось думаю, што ніколі б гэтага не было, калі б Мэры не змянілася, а так у яе з’явіліся падставы гідзіцца мяне, і прорва паміж намі ўсё шырэла. А потым намаляваўся гэты Алек Фэйрберн, і ўсё тысячакроць пагоршала.
Спачатку ён нібыта да Сары хадзіў, а потым неяк так сталася, што і да нас, бо быў ён хлопец прыемны і лёгка заводзіў сяброў усюды. Франтаваты такі зух, кемлівы, кучаравы, які паўсвету аб’ездзіў і мог цікава пра гэта расказаць. З ім было добра ў кампаніі, не спрачаюся, ды і надзіва далікатны і ветлівы быў для матроса: бачна, што некалі ён больш часу праводзіў на паўюце, чым у кубрыку. Месяц ён хадзіў да мяне дадому, і ні разу мне не прыйшло ў галаву, што гэтыя яго мяккасць і абыходлівасць давядуць да бяды. Урэшце аднойчы ўва мне нарадзілася падазрэнне, і з таго часу жыццё маё паляцела к чорту.