Нататкі пра Шэрлака Холмса (зборнік)

У маёй галаве адразу ўспыхнула здагадка, што скрынка магла прызначацца адной з іх. Я тады адклаў гэтую думку ўбок, каб пацвердзіць ці абвергнуць яе ў вольны час. А потым мы пайшлі ў сад, дзе ўбачылі своеасаблівае змесціва маленькай жоўтай скрынкі.

Шпагат быў з тых, якімі карыстаюцца на караблях падчас рамонту ветразяў, і ў расследаванні з’явіўся пах мора. Калі я заўважыў, што вузел завязаны распаўсюджаным сярод маракоў спосабам, што пасылка адпраўленая з порта і што мужчынскае вуха праколатае – а гэта нашмат больш характэрна для матроса, чым для сухапутнага жыхара, – я ўпэўніўся, што ўсіх удзельнікаў трагедыі варта шукаць, так бы мовіць, у мараходных колах.

Вывучаючы надпіс на пасылцы, я ўбачыў, што адрасатам пазначаная міс С. Кушынг. Старэйшая сястра – безумоўна, міс Кушынг, і хаця яе імя пачынаецца на «С», з такім самым поспехам гэта магла быць адна з астатніх. У такім выпадку нам трэба было зноў пачаць з чыстага аркуша, таму я пайшоў у дом з намерам высветліць гэты пункт. Я быў амаль упэўнены, што адбылася памылка, і тут, як вы помніце, раптам застыў на месцы. Рэч у тым, што я ўбачыў нешта, што вельмі здзівіла мяне і ў той жа час вельмі звузіла кола пошукаў.

Як медык, Ўотсан, вы ведаеце, што сярод частак чалавечага цела няма больш разнастайнай за вушы. Кожнае вуха, як правіла, унікальнае і адрозніваецца ад усіх астатніх. У мінулагоднім «Антрапалагічным часопісе» можна знайсці дзве мае кароткія манаграфіі на гэтую тэму. Таму я разгледзеў вушы са скрынкі вокам знаўцы і старанна занатаваў асаблівасці кожнага. І ўявіце маё здзіўленне, калі, гледзячы на міс Кушынг, я ўбачыў, што яе вуха дакладна такое ж, як жаночае са скрынкі. Супадзенне было выключанае: аднолькава пакарочаная вушная ракавіна, ідэнтычнае закругленне ўверсе, гэтаксама выгнуты ўнутраны храсток. Гэта дакладна было такое самае вуха.

Я тут жа зразумеў вялізную важнасць назірання. Было відавочна, што ахвяра з ёю ў сваяцтве, магчыма, вельмі блізкім. Я завёў размову пра яе сям’ю, і вы памятаеце, што яна адразу выклала нам некаторыя вельмі каштоўныя падрабязнасці. Па-першае, яе сястру завуць Сара, чый адрас да нядаўняга часу быў той самы, што і ў Сьюзан, таму рабілася цалкам зразумела, як адбылася памылка і каму прызначаўся пакет. Потым мы пачулі пра гэтага сцюарда, жанатага з трэцяй сястрой, і даведаліся, што адзін час ён быў блізкі з міс Сарай настолькі, аж яна пераехала ў Ліверпуль, каб быць бліжэй да сям’і Браўнэраў, пакуль іх не разлучыла сварка. Тая сварка на некалькі месяцаў перарвала ўсе сувязі паміж імі, таму калі б Браўнэр захацеў адправіць пасылку міс Сары, то несумненна напісаў бы яе стары адрас.

І справа пачала прыемна праясняцца. Цяпер мы ведалі пра існаванне сцюарда, чалавека нястрыманага, схільнага глыбока захапляцца: успомніце, як ён адмовіўся ад відавочна добрага месца, каб быць бліжэй да жонкі, сюды ж дадайце нерэгулярныя моцныя запоі. У нас была падстава дапусціць, што яго жонка была забітая і што ў той жа час быў забіты мужчына – меркавана марак. Рэўнасць сама напрошвалася ў якасці матыву злачынства. Але навошта дасылаць сведчанні зробленага міс Сары Кушынг? Магчыма, падчас свайго жыцця ў Ліверпулі яна адыграла важную ролю ў падзеях, што прывялі да трагедыі. Заўважце: усе караблі гэтай лініі заходзяць у Белфаст, Дублін і Ўотэрфорд. Дапускаем, што Браўнэр здзейсніў злачынства і адразу пагрузіўся на свой параход «Майскі», і бачым, што Белфаст – першае месца, адкуль ён мог адправіць сваю жахлівую пасылку.

На гэтым этапе была магчымая і іншая выснова, і перш чым рухацца далей, я вырашыў яе праверыць, хаця і лічыў зусім малаверагоднай. Нешчасліва закаханы мог забіць містэра і місіс Браўнэр, у такім выпадку мужчынскае вуха належыць сцюарду. Супраць гэтай гіпотэзы ў мяне было шмат сур’ёзных пярэчанняў, але яна мела права на існаванне. Таму я тэлеграфаваў Элгару, майму сябру з ліверпульскай паліцыі, папрасіў яго праверыць, ці дома місіс Браўнэр і ці адплыў яе муж на параходзе «Майскі», і разам з вамі выправіўся ў Велінгтан да міс Сары.

У першую чаргу мне было цікава, наколькі сямейныя рысы бачныя ў яе вуху. Па-другое, яна магла даць нам вельмі важную інфармацыю, але я сумняваўся, што захоча. Яна мусіла чуць пра здарэнне, бо пра гэта гудзеў увесь Кройдан, а яна адзіная ведала, каму прызначаўся пакет. Калі б яна жадала дапамагчы правасуддзю, то ўжо звязалася б з паліцыяй. Зрэшты, пайсці да яе было нашым абавязкам, вось мы і пайшлі – і высветлілі, што навіна пра пасылку (а хвароба пачалася з прыбыцця апошняй) так уразіла яе, што міс Кушынг злегла з сімптомамі мазгавой гарачкі. Было ясна як дзень, што ёй зразумелы ўвесь сэнс таго, што адбылося, але гэтак жа ясна, што якой-кольвек дапамогі ад яе нам давядзецца пачакаць.