Паланэз Агінскага [Лірыка. Паэмы. 1996 – 2002]

Ад самай раніцы, хоць будні дзень,
Ля сельсавета, на падворку цесным,
Нібы на кірмашы, - вірня людзей,
Крык-гам, і музыка, і плач, і песні.

Чаму і плач? Радзіма «споўніць доўг»

Сваіх сыноў мабілізуе ў войска.
Усіх мужчын, да сарака гадоў,
На страшную вайну праводзіць вёска.

Учора на дасвецці Гітлер-гад

Пераступіў граніцу вераломна
I сілу-сілішчу сваіх армад
Пагнаў на ўсход з-за Буга і з-за Нёмна.

Зноў у няшчаспы край прыйшла вайна –

Які ўжо раз за аднаго паўвека!
Зноў будзе тут буяць не збажына,
А смерць на кроўю зрошаных палетках.

А можа, гэтым разам чужакі

Сюды не дойдуць?
Ёсць і ў нас жа сіла!
Вунь як бадзёра хлопцы-дзецюкі
Пяюць, што немцу будзе смерць-магіла!

«Мы войны не хотим,

Но страну защитим,
Оборону крепили недаром.
И на вражьей земле
Мы врага разгромим
Малой кровью, могучим ударом».

Настаўнік малады Мірон Буёк

I міліцыянер Ванёк Загрэбін –
Сябры. Мірон прызваны, а Ванёк
Сказаў: «Пакуль я вельмі тут патрэбен».

Ля хлопцаў і гурма дзяўчат; яны

Не могуць пець: іх сэрцы страх сягоння
Скаваў. Ім лепш вядома, што з вайны
Не ўсе вяртаюцца да родных гоняў.

«В целом мире нигде

Нету силы такой,
Чтобы нашу страну сокрушила.
С нами Сталин родной,
И железной рукой
Нас к победе ведет Ворошилов...»

Сярод дзяўчат за ўсіх мо балючэй

Працята Волька страхам незнаёмым.
Ужо і слёзы коцяцца з вачэй
І дастаюць да губ цяплом салёным.

Мірон пяе, а позірку амаль

З яе не зводзіць - і душа ў адчаі.
«Ах, Воля-Волечка! Мой светлы май!
Мая зараначка на небакраі!...»

Афіцэр з райваенкамата

Канчайма пець! Праз пяць хвілін ад'езд!
Загрэбін! На паверку стаў прызваных!
Усё! Цалуйце, дзецюкі, нявест!
Мужчыны - жонак! Можна і каханак.

Старшыня сельсавета

Канчайма плач! Цалуйце мужыкоў,
Жанчынкі мілыя! Каб даў ім Божа –
Жывенькімі прыйсці з вайны дамоў,
Узяўшы верх над сілаю варожай!...

М і р о н

(адвёўшы Вольку трохі ўбок)
Ну што, дазволь і мне, вясна мая,
Пацалаваць цябе перад дарогай.

В о л ь к а

(захліпаючыся плачам)
Мірон! Мірон!..Ты мне даруй,што я...
Што я была з табою кадта строгай...
Міроначка! Прашу цябе, малю:
Паберажы сябе! Бо калі толькі...
Я — не перажыву... Сыйду ў зямлю.
Так, так! О, ты яшчэ не знаеш Волькі!

М і р о н

Ты што! Зараначка! I думаць кінь
Пра штось такое! Месяцаў праз пару
Мы забярэм у Гітлера Берлін -
I я прыйду!.. Не псуй слязамі твару!

Не плач! Будзь мужнай і спакойнай будзь.

I не даймай сябе нядобрым нечым.
Ну, усміхніся ж мне! Ну, хоць чуць-чуць!
Ага, вось так... Ну і да скорай стрэчы!..

На вуліцы калгасны грузавік,

На фронт таксама мабілізаваны,
Ужо каторы раз дае «пі-пі-і-ік!»
Гэй! Колькі буду я гудзець тут з вамі?!

У кузаў, мужыкі! Хутчэй! Хутчэй!

Там немец прэ, а вы тут... Праз хвіліну
Ён прапыліў сялом і знік з вачэй.
Павёз слабодцаў бараніць краіну