Паланэз Агінскага [Лірыка. Паэмы. 1996 – 2002]

«Любіў бы цябе я, Айчына,
Калі б не было суайчыннікаў».
Так страшна, так горка, так шчыра –
У выніку роспачных вынікаў, -
Дапіўшы напітак паганскі,
Сказаў пабрацім мой балгарскі.

I вось жа каторы ўжо месяц

Мяне яго боль пераследуе,
Зайшоў у душу — і ні з месца:
Ні ўступак, ні спуску не ведае.
I ранняй парой, і вячэрняй –
Усюды са мной неадчэпна.

Душою, крывёю, вачыма

Гляджу на ахвяру ашыйніка.
«Любіў бы цябе я, Айчына,
Калі б не было суайчыннікаў».
Бо толькі праз іхнюю згоду
Ашыйнік вянчае свабоду.

«Любіў бы цябе я...» О, Божа,

Як сцюжна дыхнула бяздоннасцю!
Не можа, не можа, не можа
Маёй гэта стацца свядомасцю!
Ах, любасны брат мой балгарскі!
Ах, чортаў напітак паганскі!..

2002, красавік

БАЛАДА ПРА ГОРКАСЦЬ

Пасадзіўшы голенькага ў ночвы,
Мама мые сына. Любата!
Але вось панала мыла ў вочы –
Давяла да плачу гарката.

Мусібыць, зайшло занадта шчодра.

Мама нагінаецца хутчэй
I губамі цёплымі, пяшчотна,
Горкасць выцалоўвае з вачэй.
«Вось і ўсё, не плач, ужо не есца», -
Сплюнуўшы салёны выцмак з губ,
Кажа мама. Памяць малалецтва!
Памяць першых горкіх страт і згуб!

На сцяжынках, роўных і крывенькіх,

На шляхах з імглы і з цемнаты –
Колькі мне заходзіла пад вейкі
Да нясцерпу едкай гаркаты!

Колькі блудных крокаў незваротных

Зроблена ў жыццёвай мішуры!
Колькі любых, дарагіх і родных
Адышло ў магілу без пары!..

Думаў: з часам прыцярпеўся, звыкся.

Не. Пад вейкамі ўсё больш гарчэй.
Неба роднае! Пара! Схіліся
I мне горкасць выцалуй з вачэй!

2002, красавік

ВЕР I ПОМНІ

Паэмы

ЛОДАЧКІ