Паланэз Агінскага [Лірыка. Паэмы. 1996 – 2002]

Голас пазнала і дотык рукі.
А воч не адплюшчыла - сілы няма.
«Мусіць, усё...Адслужыла я вам...» -
Ледзь прашапталі бяскроўныя вусны.
«Не! - закрычаў я ад роспачы нема. –
Толькі не гэга! Не ! Толькі не гэта!
Толькі не гэта, не гэта, не гэта!.. –
Тахкае ў скронях, стукоча ў грудзях. –
Ты не пакінеш мяне, не пакінеш
Безабароннага ў роднай краіне,
Бездапаможнага, як дзіцяня.
Глянь, як, пачуўшы тваё «адслужыла»,
Сташна злякаўся, спалохаўся я, -
Так, што ажно пацямнела ў вачах,
Так, што магу і цябс апярэдзіць –
Грымнуцца тут жа, і ўражаны ўрач,
Пульс перастаўшы лічыць небараку,
Скажа, не гоячы расчараваня:
«Дзіўна! Паэт, а зваліўся ад страху,
Што застанецца адзін, без яе.
Божа, які слабачына! А ў вершах –
Ледзь не героем сябе выдае...»

2001

ХЛАПЧУК З ГАЛАМЯНКАЙ