Паланэз Агінскага [Лірыка. Паэмы. 1996 – 2002]

Як пісаў неаднойчы ў журбе
Мой калега
Галоўнаму пану-начальніку:
Цяжка надгаладзь жыць!
Іншы раз на абед —
Толькі хлеб
Ды «варгола» у чайніку.
А каб вершыкі ў стосік сабраць
Ды іх кніжачкай выдаць,
Хоць тоненькай -
Дзе вы бачылі! Тут табе, брат,
Дабрадзей нс ўфундуе
Грунтоўненька.

Праўда,

Сябру, надаўна, майму
Пашчаслівіла:
Дзядзька скапыціўся ў Лондане
I як спадчынніку
Адпісаў перад смерцю яму
Столькі фунтаў,
Што муза не будзе галодная.

Мне ж не шэнціць:

Мой дзядзька-багач,
Што за морам жыве
I даўно ўжо старэчына, -
Штось не хоча душу «выпрагаць»
I ўсё копіць і копіць
Бліскучае рэчыва.

Хоць ты выгукні:

«Дзядзечка, мілы, пара!
Колькі ж можна капціць?
Ты заседзеўся, родненькі!
I не ў думках табе,
Што паэты з пяра
Не жывуць.
Кашчанеюць, гаротнікі!..»

Ды гукаць я не стану.

Хай дзядзька капціць -
Хоць да ста.
На панэль, як нябога-банкрутачка,
Мая муза
Не пойдзе вачыма свяціць.
Нізавошта!
Яна ж у мяне - беларусачка!..

2000, снежань

МОЖА СТАЦЦА

Можа стацца - і я адыду
У сутонь курапацкую
I на сыпісты жвір упаду
Не ўасобку, а ў брацкую.

Дык калі вы мой прах там знайсці –

Прыйдзе час - зажадаеце, -
Па шырокай крывіцкай касці
Вы мяне распазнаеце.

2000

ВЫ, ПЭЎНА, ЛІЧЫЦЕ...

Вы, пэўна лічыце, што ў гэты свет
Я і прыйшоў для баявога чыну.
О не, сябры! Мне Божы запавет
Быў іншы - славіць сонца і жанчыну.

Але Радзімы ўкрыжаванай лёс,

І для самога Бога неўспадзеўку,
Маю душу на барыкады ўзнёс,
Дзе і трапечацца яна на дрэўку.

2000

ЗУСІМ ПРЫВАТНАЕ

О, друг мой,
Як гэта нямала —
На захадзе дня
Сядзець каля грубкі
I слухаць,
Як трэскаюць дроўцы,
Як льецца мелодыя жарсці
З-пад пальцаў агня,
I ў тон ёй
Шукаць у душы
Запаветныя слоўцы.

2000

ЗАПОЗНЕНАЕ

У сэрцы і дагэтуль пе пагухлі
Заранкавыя водсветы вясны.
Я нават помню, як скрыпелі туфлі,
Калі праходзілі Вы ўздоўж сцяны.

У зале той, бітком набітай, цеснай,

Іх тонкі, мяккі, мілагучны скрып
Здаваўся музыкай мне паднябеснай,
I я ўзлятала з ёй увысь без крыл,

I тут жа падала дадолу ніцма,

Спалохаўшыся мрояння свайго:
«Дурніца я, нікчэмная дурніца,
Не вартая і позірку яго!..»

I больш не мроіла... Хоць вочы пухлі

Ад слёз - ад першых слёз маёй вясны.

Я нават помню, як скрыпелі туфлі,

Калі праходзілі Вы ўздоўж сцяны.

2001

МАСТАК

Аляксею Марачкіну