Паланэз Агінскага [Лірыка. Паэмы. 1996 – 2002]

Востры дождж сячэ, і вецер свішча –
Сцюжны, бы з паўночных халадзін, -
З-за чаго на палубу не выйсці,
У кают-кампаніі сядзім.

Каб было не сумна - гід знаёмы

Звыкла прысуседзіўся да нас,
I я ў пяты раз, а мо і ў сёмы
Пра султана слухаю расказ.

У султана густ быў страшна тонкі,

I таму загад даў ягамосць:
Падшукаць яму жанчыну ў жонкі –
Найтаўсцейшую з усіх, што ёсць.

I ганцы, каб хэнць здаволіць гэту,

Дзесь знайшлі, як сказана было,
Маладую пышную кабету
На сто восемдзесят пяць кіло.

I султан шчаслівы быў без меры,

I ад бліжніх шчасця не хаваў,
Вар'яцеў ажно і ачмурэлы
Двойчы ў дзень Басфор нераплываў.

О Басфор! Славутая пратока!

Зараз я расстануся з табой.
Пакланюся - і на дно глыбока
Апушчу піястр апошні свой.

Каб аднойчы зноў сюды прымчацца

І пачуць, зайздроснікам на зло,
Як султан жаніўся на турчанцы
У сто восемдзесят пяць кіло.

1999, травень

НОЧЧУ НАД МОРАМ...

Там, дзе шэрых скалаў табуны
З берага сышлі ў ваду - няйначай
Астудзіцца ад імглы гарачай, -
Моўчкі мора слухаюць яны.
Ён і з ёю. Удваіх. Адны.

Хто яны - гадаць дарма... Але –

Што іх змусіла ўвесь вечар божы
Тут сядзець - на гэтым мулкім ложы?
Што трымае іх пры зор святле
На пляскатай, як чарэнь, скале?
А тым часам з-за адлеглых гор
Наплывалі, сунуліся хмары
I прыбоя нарасталі ўдары;
Пацямнела, зніклі гронкі зор,
Здраднай цішай набухаў прастор.

Навальніцу абяцала ноч.

А яны - як бы таго й чакалі,
Што вось-вось маланка жыхне ў хвалі
I асвеціць нросьбу ў зрэнках воч:
«Не суроч, нячысты, не суроч!..»

Гулка гахаў у скалу прыбой,

Аж здавалася — аберне скора,
Пырскаў пырсісамі, як быццам мора
Бласлаўляла іх часінай той
I свянціла боскаю вадой.

I яны прымалі божы дар –

Iзлучалі вусны пацалунку,
Так адчайна - нібы ў паратунку,
Нібы мог чарговай хвалі ўдар
Скінуць, змыць іх і панесці ўдаль.

I тады яна на момант-міг

Аб усім на свеце забывала
I ў шчаслівым забыцці шаптала:
«Хай змывае! Толькі б абаіх!
У абдымку! У руках тваіх!.. «

Ды чамусьці не азваўся гром,

I не ўпала ў мора бліскавіца,
Не ўзмахнула крыллем навальніца, -
Пэўна, дзесь раней, ля чорных стром
Неба выплеснулася дажджом.

Хмары зрэдзіліся і сплылі,

Зноў заззялі зоры, выйшла поўня,
I прыбой сцішэў, ашлях раптоўна,
А яны... адчулі стынь скалы
I да болю пальцы рук сплялі.

I глядзелі моўчкі ў выш нябёс

З несуцешнай крыўдай і дакорам.
Што ж не грымнула ты, ноч, над морам?
Душы грому прагнулі, а лёс
Іх не ўчуў - і стараной пранёс.

1999, травень

АДКЛЮЧАНЫ