Паланэз Агінскага [Лірыка. Паэмы. 1996 – 2002]

У краіне,
дзе волю дыктуюць
фантом і абсурд,
смерць людзей на Нямізе -
кашмар нечуваны і страшны:
ачмурэлы ад піва і спёкі
шматтысячны гурт
затаптаў на прыступках
паўсотні дзяўчатак няшчасных.

Так ад бомбаў,

ад куль і снарадаў
мужчыны не пруць,
як ад летняга ліўня з градзінкамі
«рыцары» пёрлі -
па касцях, па вачах,
і па сэрцы тваім, Беларусь,
і па крыку - жахлівым, апошнім,
застрэлым у горле...

Гэта сталася

ў дзень памінання,
на Тройцу якраз,
побач з храмам адным
і амаль пад сцяною другога.
I выходзіць, што п'яны,
кашчунны, дурны свістапляс
угнявіў і дзядоў на тым свеце
і Духа святога.

Ну кажыце, кажыце, айцы,

што тут Бог ні прычым,
што не боская гэта адплата
за грэх святатацтва.
Проста збег нечаканых абставін.
Але - не прычын.
Вінаватых няма,
не павінна было гэта стацца...

Будуць модлы гучаць,

будуць бомкаць журботна званы,
будуць слёзы буяць,
будуць кветкі цвісці на магілах.
Ацалелым жывым
будуць сніцца кашмарныя сны.
Будзе доўжыцца суджаны лёс -
лёс у Бога нямілых.

1999,1 чэрвеня

СНЕГ У ІСТАНБУЛЕ

Не ў ладах мой бог з ісламскім небам –
I ад крыўды ледзь я не стагну:
Цэлы дзень заносіць мокрым снегам
Экзатычны горад Істанбул.

Над Басфорам, над Ая-Сафіяй,

Над Султан-капе, куды ні глянь –
Бы нагнаная чужой стыхіяй,
Непаўднёвая вісіць імгла.

Тым не менш, хаджу па вулках вузкіх –

З думаю: а ці не ўгледжу след,
Дзе краса рабыняў беларускіх
Завядала, як ад сцюжы цвет.

I злятала - ціха, як пялёсткі

З белых яблыняў, - на чорны брук,
На Басфора стомленыя ўснлёскі,
У базарны тлум, у гразь і бруд.

Божа! Для чаго за свет няблізкі

Гналі іх у гэты край чужы –
Ад сяліб, дзе родныя калыскі,
Ад магіл, дзе родныя крыжы?

I за што так, Госпадзе прамілы,

Жорстка пакараны я табой,
Што ў любым кутку любой краіны
Мне сціскае сэрца памяць-боль?

Памяць аб бясконцых нашых муках —

З самых даўніх дат і праз вякі...
Снег... Залётны снег на вузкіх вулках –
Халепны, раскваклы, хлюпаткі.

1999, травень

НА БАСФОРЫ