Patroj kaj filoj

— Sed kiel ni povas invadi ĉiuj tri?

— Ne grave. Ŝi estas senceremonia virino.

— Botelon da ĉampano ni ricevos! — demandis Bazarov.

— Tri! — ekkriis Sítnikov. — Mi garantias.

— Per kio!

— Per la propra kapo.

— Prefere estus — per la monujo de via patro. Cetere, ni iru.

XIII

La malgranda nobela domo laŭ la moskva gusto, en kiu loĝis Eŭdoksio Kukŝin, staris en unu el la ĵus forbrulintaj stratoj de l’ urbo M.; kiel oni scias, niaj guberniaj urboj brulas ĉiun kvinan jaron. Ĉe la pordo, super malrekte najlita vizitkarto, pendis la ŝnuro de la sonorilo … En la antaŭĉambro iris renkonte al la venintoj virino en kufo — io meza inter servistino kaj akompanantino; klara signo de la progresemaj ideoj de la mastrino! Sítnikov demandis, ĉu Eŭdoksio Nikitiŝna estas hejme?

— Tio estas vi, Victor? — eksonis alta voĉo el la najbara ĉambro. — Eniru.

La virino en kufo tuj malaperis.

— Mi ne estas sola, — diris Sítnikov, lerte deĵetante la hungaran surtuton, sub kiu li portis specon de angla palto, kaj direktante memfidan rigardon al Arkadio kaj Bazarov.

— Ne grave, — respondis la voĉo. — Entrez![50]

La junuloj eniris. La ĉambro, en kiun ili enpaŝis, similis pli laborkabineton ol salonon. Paperoj, leteroj, dikaj numeroj de rusaj revuoj, kiuj plejparte ne estis distranĉitaj, kuŝis senorde sur tabloj, kovritaj de polvo, ĉie estis disĵetitaj cigaredoj, duone konsumitaj.

Sur leda kanapo duonkuŝis sinjorino, ankoraŭ juna, blonda, nezorge kombita, en silka, ne tre pura vesto, kun grandaj braceletoj sur la mallongaj manoj kaj kun punta tuko sur la kapo. Ŝi leviĝis de la kanapo kaj senzorge surtirante sur siajn ŝultrojn veluran mantelon kun flaviĝinta ermena pelto, ekparolis malrapide:

— Bonan tagon, Victor, — kaj premis la manon de Sítnikov.

— Bazarov, Kirsanov, — diris li mallonge, imitante la manieron de Bazarov.

— Mi tre ĝojas, — respondis sinjorino Kukŝin, kaj fiksante sur Bazarov siajn rondajn okulojn, inter kiuj orfe sin levis malgranda ruĝa nazeto, iom turnita supren, aldonis: — mi konas vin, — kaj premis ankaŭ lian manon.

Bazarov iom sulkigis la brovojn. En la malgranda, sensignifa figuro de la emancipita virino, estis nenio malbela; sed la esprimo de ŝia vizaĝo impresis malagrable. Oni nevole deziris demandi ŝin: «Ĉu vi estas malsata? Aŭ vi enuas? Eble vi timas ion? Por kio via penado?» Same kiel ĉe Sítnikov, ĉiam io mordis ŝian animon. Ŝi parolis kaj moviĝis malzorge kaj nelerte; ŝi, sendube, rigardis sin mem kiel bonkoran kaj simplan estaĵon, kaj malgraŭ tio, kion ajn ŝi faris, ĉiam ŝajnis, ke ĝuste tion ŝi ne volis fari, ĉio estis farita, kiel nomas tion la infanoj — intence, tio estas ne simple, ne nature.

— Jes, jes, mi konas vin, Bazarov, — ripetis ŝi. (Ŝi havis la kutimon, propran al multaj provincaj kaj moskvaj sinjorinoj, de la unua tago nomi la virojn per ilia familia nomo.) — Ĉu vi deziras cigaron?

— Cigaron, konsentite, — interrompis Sítnikov, kiu jam sin ĵetis sur apogseĝon kaj levis supren la piedojn, — sed donu al ni ankaŭ matenmanĝon. Ni estas terure malsataj, ne forgesu regali nin per botelo da ĉampano.

— Sibarito, — diris Eŭdoksio kaj ekridis. (Kiam ŝi ridis, ŝia supra dentkarno malkovriĝis super la dentoj.) — Ĉu ne vere, Bazarov, li estas sibarito?

— Mi amas la komforton de la vivo, — respondis Sítnikov kun grava mieno. — Tio ne malhelpas min esti liberalo.

— Ne, tio malhelpas, malhelpas! — ekkriis Eŭdoksio, ŝi tamen ordonis al la ĉambristino prepari matenmanĝon kaj ĉampanon. — Kia estas via opinio? — aldonis ŝi, sin turnante al Bazarov. — Mi estas certa, ke vi partoprenas la mian.

— Ne, vi eraras, — respondis Bazarov, — peco da viando estas pli bona ol peco da pano, eĉ de la ĥemia vidpunkto.

— Vi vin okupas per la ĥemio? Tio estas mia pasio. Mi eĉ mem elpensis mastikon.

— Mastikon? Vi?

— Jes, mi. Ĉu vi scias, por kia celo? Por fari pupojn, la kapojn de l’ pupoj, tio estas pli fortika. Mi estas praktika virino. Sed ŝi ne estas ankoraŭ preta. Mi devas ankoraŭ legi Liebig’on. À propos, ĉu vi legis la artikolon de Kisliakov pri la virina laboro en la «Moskva Revuo»? Legu, mi petas vin. Vin sendube interesas la virina problemo? Ankaŭ la lernejoj? Kion faras via amiko? Kia estas lia nomo?

Sinjorino Kukŝin ellasis siajn demandojn unu post alia kun afektita malzorgeco ne atendante respondon; dorlotitaj infanoj tiel parolas kun siaj vartistinoj.

— Mia nomo estas Arkadio Nikolaiĉ Kirsanov, — respondis Arkadio, — kaj mi faras nenion.

Eŭdoksio eksplodis per rido.

— Tio estas ĉarma! Vi ne fumas? Viktoro, ĉu vi scias, mi koleras kontraŭ vi?

— Kial?