Польские сказки

Tu się pies pyta (тут пёс спрашивает):

– A gdzie pierścień (а где кольцо)?

– Trzymałem go wiernie (я держал его верно) – rzekł kot z boleścią (сказал кот горестно: «с болью»; boleść – душевная боль, страдание) – ale gdyś mnie zapytał (но когда ты меня спросил), niepotrzebnie otworzyłem pyszczek (я случайно разжал зубы: «напрасно открыл мордочку»; niepotrzebnie – напрасно; otworzyć – открыть), aby odpowiedzieć (чтобы ответить), i … pierścień poszedł na dno morza (и … кольцо пошло на дно моря).

Wszystko z początku szło pomyślnie, byli już na pół drogi od wyspy, którą z dala widzieli, gdy pies zapytał kota:

– Masz pierścień?

– A mam! – odparł kot, ale gdy to mówił, otworzył gębę i – pierścień wypadł z niej i w głębi morza utonął. Nie śmiał się już do tego przyznać ze strachu, aż stanęli na wyspie.

Tu się pies pyta:

– A gdzie pierścień?

– Trzymałem go wiernie – rzekł kot z boleścią – ale gdyś mnie zapytał, niepotrzebnie otworzyłem pyszczek, aby odpowiedzieć, i… pierścień poszedł na dno morza.

Pies wpadł w ogromną wściekłość (пёс впал в огромную = страшную ярость).

– Kocie (кот; kot)! Zdrajco jakiś (ты предатель какой-то) – zakrzyczał (закричал) – rób (делай; robić), co chcesz (что хочешь)! Ratuj się, jak możesz (спасайся, как можешь), ale ci to przysięgam na Cerbera (но клянусь тебе Цербером; przysięgać na coś – клясться на что-л.), że jeśli mi pierścienia jakimkolwiek sposobem nie odzyskasz (что если мне кольцо каким угодно образом не вернёшь), zagryzę cię na śmierć (загрызу тебя насмерть)… a sam też potem głodem się zamorzę (а сам потом тоже себя голодом заморю).

Kot nie miał innego sposobu (коту ничего не оставалось делать: «не имел другого способа»), bo prostaczek był i wymyślić nic innego nie umiał (потому что простаком был и придумать ничего другого не мог: «не умел»; umiać – уметь), tylko tak samo sobie postąpić z rybami jak na zamku z myszami (только так же поступить с рыбами, как в замке с мышами). Stanął więc (встал поэтому), by czatować na ryby i dusić je bez miłosierdzia (чтобы подкарауливать рыб и их давить немилосердно).

– Kocie! Zdrajco jakiś – zakrzyczał – rób, co chcesz! Ratuj się. jak możesz, ale ci to przysięgam na Cerbera, że jeśli mi pierścienia jakimkolwiek sposobem nie odzyskasz, zagryzę cię na śmierć… a sam też potem głodem się zamorzę.

Kot nie miał innego sposobu, bo prostaczek był i wymyślić nic innego nie umiał, tylko tak samo sobie postąpić z rybami jak na zamku z myszami. Stanął więc, by czatować na ryby i dusić je bez miłosierdzia.