Польский язык с И. Хмелевской. Всё красное

Upór w kwestii wyłapywania dwunastki doprowadził nas niemal do ruiny oraz do tego, że najbliższego wagonu ostatniego pociągu do Allerød dopadliśmy w ostatniej chwili. Wysiadając na stacji, natknęliśmy się na Alicję i Zosię, które jechały w następnym wagonie i które, jak się okazało, natknęły się z kolei na naszych dawnych dobroczyńców, niegdyś mieszkaniodawców, i zostały przez nich zaproszone na kolację. Sensacyjne morderstwo, popełnione pod lampą w Allerød, sprawiło, że stanowiły towarzystwo szczególnie atrakcyjne.

— I po co myśmy się tak spieszyli (и зачем мы так спешили; spieszyć — спешить, торопиться)? — powiedział Paweł z pretensją (сказал Павел с обидой = недовольно). — Myślałem (я думал), że już dawno czekasz (что ты уже давно ждешь) i tupiesz ze zdenerwowania (и топаешь от волнения; tupać — топать).

— Zamierzaliście się nie spieszyć (вы собирались намеревались не торопиться) i potem iść te dwadzieścia kilometrów piechotą (и потом идти эти двадцать километров пешком) czy nocować na dworcu (или ночевать на вокзале)? — zaciekawiła się Alicja (поинтересовалась Алиция).

— Oczywiście (разумеется) — powiedziała Zosia zgryźliwie (желчно сказала Зося). — On nigdy się nie spieszy (он никогда не торопится) i potem okazuje się (и потом оказывается), że mu przeszkodziła siła wyższa (что ему помешали высшие силы = форс-мажор).

— Ojej, jaka znowu siła wyższa (о-ей-ей, какие там еще высшие силы)! — obraził się Paweł (обиделся Павел). — Że się tam raz zdarzyło (подумаешь, раз случилось) …

— Nie raz (не раз), tylko co najmniej dwadzieścia razy (только/а по крайней мере двадцать раз)!

— I po co myśmy się tak spieszyli? — powiedział Paweł z pretensją. — Myślałem, że już dawno czekasz i tupiesz ze zdenerwowania.

— Zamierzaliście się nie spieszyć i potem iść te dwadzieścia kilometrów piechotą czy nocować na dworcu? — zaciekawiła się Alicja.

— Oczywiście — powiedziała Zosia zgryźliwie. — On nigdy się nie spieszy i potem okazuje się, że mu przeszkodziła siła wyższa.

— Ojej, jaka znowu siła wyższa! — obraził się Paweł. — Że się tam raz zdarzyło…

— Nie raz, tylko co najmniej dwadzieścia razy!