Rubaji

Pryjšoŭ ci vyjšaŭ ja — takoj biady.
I moj utok sciače, ŭciače kudy?
Ci ad ahniu niabiesnaha sumlenna
Na dym zharajuć ludzi, jak hady?

* * *

Znajsci b heta miesca spakoju ŭ žycci.
Ci doŭha darohaj biaskoncaj brysci?
Choć mieć by za tysiačy hod spadziavannie
Travinkaju z serca ziamli prarasci.

* * *

Toj čałaviek, chto vusnam smiech pačuty daŭ,
Harotnikam adčaj samoty luty daŭ,
Jak ščascia nam nie daŭ — markocicca nie budziem,
Paradujemsia — tysiačam pakuty daŭ.

* * *

Zakony viečnasci nie razumiejem ni ty, ni ja,
Piśmiony nieba pračytać nie ŭmiejem ni ty, ni ja,
Zasłonaj zmrok sens tajamnicy zasłaniŭ,
Kali ŭpadzie zasłona, nie ŭcalejem ni ty, ni ja.

* * *

Šaban abraziš, kažuć, chmielem čaš,
Nie pi ŭ Radžab ty — miesiac boha ŭvaž,
Šaban, Radžab — cviarozasciu sviatyja,
Napjomsia ŭ Ramadan — jon miesiac naš.

* * *

Vinar, my pjom, nie prapivajem klok,
My mokniem u vinie, čaho ž ty ŭzmok?
Pjom kroŭ łazy, ty smokčaš kroŭ ludskuju,
Razvaž cviaroza, chto ž z nas kryvasmok?

* * *

Dzie kumirni, jak huryi,— šlach moj tudy,
Chaj nie viedaje kubak abrazy vady.
Kažuć: chaj tabie nieba pašle pakajannie,
Jak pašle, adašlu, kab nie viedać nudy.

* * *

Niahodaŭ, što ŭ časie ciakuć chutkaciečna, nie bojsia,
I losu, jaki pratryvaje niaviečna, nie bojsia,
Addaj viesiałosci adziny svoj mih
I dnia, što prajšoŭ, što idzie, niedarečna nie bojsia.

* * *

Rasa zastyła ŭ ružy na dałoni — hoža,
Tvar zaravokaj zasvitaŭ na ŭłonni — hoža,
Pra znikły dzień što b ni kazaŭ — niahoža,
Viasioły budź, zabudź toj dzień, bo sionnia — hoža.

* * *

A majstra toj, jaki stvaryŭ ludziej, staranny
Navošta daŭ im niedachopy i zahany?
Jak formy dobryja, našto ich razbivać,
Błahi'ja, dyk čyje praviny pakarany?

* * *

Jak ščoki ciulpanu abmyje viasna,
Z pašanaj schilisia nad čaraj vina.
Zirni na travu i zapomni siahonnia,
Što z prachu tvajho zaŭtra ŭzydzie jana.

* * *

U koła našaj radasci, biady
Pačatku i kanca znajdzi slady.
Nichto dakładna nie skazaŭ pra toje,
Adkul pryjsci nam i pajsci kudy.