Rubaji

Ich šmat, chto pa darohach dzion pajšoŭ za niebaspad,
Chto z ich viarnuŭsia, kab skazaŭ pra ŭsio jaho pahlad?
Na skryžavanni prahnasci i niemačy šanujsia,
Nie pakidaj ničoha, bo nie vierniešsia nazad.

* * *

O niebaschił! Chto ŭ złosci za ciabie luciej?
Niespraviadlivasć ceniš ty, jak lichadziej.
Kali b, Ziamla, tvaje rassiekčy hrudzi, ŭ ich by
Znajšłosia šmat kaštoŭnych kamianioŭ — ludziej.

* * *

Chajam! Našto tak biedavać z-za hrechu?
Mały, vialiki — heta varta smiechu!
Jak hrechu nie było b, navošta daravannie?
Vychodzić, daravanniu hrech na ŭciechu.

* * *

Pierš čym ciabie hłynie niaščadny vir,
Skažy vina pryniesci, o kumir.
Nie zołata ty, durań bieskłapotny,
Navošta z-za ciabie tryvožyć žvir.

* * *

Budź viasioły, pryvykaj da strat,
Zor jašče na niebie ŭzydzie šmat.
I cahliny z prachu tvajho rupna
Pakładuć u scieny inšych chat.

* * *

Niebaschił — tolki pojas na zniasilenym ciele,
A Džej chun — tolki sled našych sloz, što ciapleli,
Piekła — tolki iskrynka ŭzdychaŭ našaje marnaty,
Raj — imhniennie adno našaj mułkaj pascieli.

* * *

I ja ŭ hančarniu zavitaŭ, jak na bazar.
Maŭklivy ŭbačyŭ tam i havarki tavar,
Dzvie tysiačy zbanoŭ, i zakryčaŭ adzin z ich:
«Dzie pakupnik? Dzie pradaviec? I dzie hančar?»

* * *

Karony i viancy z ich hułam ja pradaju,
Čałmu za flejtu z hukam čułym ja pradaju,
Ružaniec — vojska pasłancoŭ niabiosaŭ
Za pi'jału vina ahułam ja pradaju.

* * *

O kon! Ty hvałt uznosiš nad usim,
Tam, dzie pryhniot i zdziek, žyvieš ty ŭ domie tym.
Sumlennym doryš bol, niahodnikam — raskošu.
Niazdatny, ty aslep ci zvarjacieŭ zusim?

* * *

I ad usich ludziej achoŭvaj tajnu chrama,
I ad usich zładziuh, ich duch nie ŭpuscić brama,
Što tvoryš z boskimi stvarenniami, zirni,
I ad usich ludziej čakaj taho ž taksama.

* * *

Zajšoŭ spjana ŭ vinarniu ŭčora ja ŭnačy,
Tam zban trymaŭ schmialeły starac na plačy.
Spytaŭ ja: «Ci tabie, Tvarec, nie soram?»
A jon: «Boh litascivy, pi vino j maŭčy!»

* * *

Łazy dziavockuju cnatlivasć nie krani,
Li kroŭ, siačy pakajnych sercaŭ karani.
Zali ziamlu kryvioj dzviuch tysiač kryvadušnych,
Dy ni hłytka vina na doł a ni lini.

* * *

Jak dušy skinuć cieła apranachu,
Prach inšych pojdzie na mahiły ŭ strachu.
A potym cehłu inšym dla mahił
Taksama z našaha sfarmujuć prachu.

* * *

Kažuć: «Ludzi — paborniki strohaj marali,
Uvaskresnuć takimi, jakimi skanali».
I tamu my z vinom i z kachankaj zaŭždy,
Kab takimi ŭvaskresnuć, skanaŭšy biez žalu.

* * *

Mnie viadomy žyccia i niabytu spadman,
Mnie viadomy viaršyń i dalinaŭ tuman.
Chaj za viedy pry hetym mnie soramna stanie,
Jak aproč chmielnaty inšy viedaju stan.

* * *