Rubaji

Ty viedaješ, čamu tak pievień na svitanni
Žałobna ŭ nieba štochviliny šle litanni?
Lusterka rannia pakazała: noč jašče adna
Pajšła z žyccia, a ty nie byŭ pry razvitanni.

* * *

Zban hety, jak i ja, pabačyŭ ščascia mała,
Pałonam łokanaŭ jaho krasa trymała,
A heta ručka, što na horle bačyš ty, —
Ruka, jakaja šyju lubaj abdymała.

* * *

Moj pał lacieŭ da roŭnych ružam ptacham,
Ruka imknułasia da čary z chmielnym pacham.
Vaźmu ja dziel svaju ad kožnaha, pakul
Hascincy cieła hrešnaha nie stali pracham.

* * *

Chajam! Jak byŭ z vinom ty ščyrym — sciešsia,
Jak ty choć mih siadziš z kumiram — sciešsia,
Kaniec usim prajavam svietu — niebyccio,
Jak tut jašče nie staŭsia žviram — sciešsia.

* * *

Pokul možna, nie rupsia ŭ hetym sviecie žurboj,
Chaj nastupnasć i prošłasć pačakajuć z ciažboj,
Skarby — prach, pi, hasci ŭ hetym zniklivym kole,
Bo nie voźmieš jačmiennaha ziernia z saboj.

* * *

I sniŭ ja son — mudrec mnie son moj staviŭ u vinu:
«Nikomu ruža radasci nie rascviła ad snu.
Čamu takoje robiš ty, što smierci roŭna,
Ustań ža, spać ty musiš viečnasć nie adnu!»

* * *

Ci doŭha budzieš ty tužyć pa ŭsich, ci nie?
Ci ŭ radasci ty budzieš žyć svoj mih, ci nie?
Vinom napoŭni kubak, bo nie viedaješ,
Ci vydychnieš ty hety ŭzdych, ci nie?

* * *

Dzviery chleba nadzionnaha, hospadzie, mnie adčyni,
Daj što maješ i hnieŭ adhani hetaj lutaj hajni,
I trymaj mianie pjanaha tak, kab nie mieŭ ja
U biaspamiacci złym a ni kłopatu, ni mitusni.

* * *

Što ŭsio, što isnŭje, — vyjavy i ŭjavy,
Nivodzin nie viedaje rozum ruchavy.
Siadź, vypi vina i viasioły pabudź,
Razvah svajich vykiń pustyja zabavy.

* * *

Ciapier pazbaŭ, kali ty možaš, ad usich
Dušu kachanaj ad pakut i noš ciažkich,
Nie budzie viečna heta carstva pryhažosci:
Jano imhnienna vysliznie i z ruk tvajich.

* * *

Raz niebaschił nie zrušyć volaj mudraca,
Niabiosam — jak ty ni ličy — niama kanca.
Raz musiš ty skanać, — tabie ŭsio roŭna
Ci ŭ dole zjesć muraš, ci ŭ stepie voŭk slapca.

* * *

Satleŭ ja sercam bolej čym niabožčyk, o saki,
A pad ziamloju spakajniej jamu taki,
I kolki b ja ni kajaŭsia, i kolki sloz ni liŭ by,
Ja zastajusia hrešnikam na ŭsie svaje viaki.

* * *

Adryń abrady viery, budź rašučy, — ŭsio mana,
Dziali skarynku, choć apošniaja jana,
Nie kvapsia na žyccio ludskoje, na majomasć,
A za toj sviet ručajusia, niasi vina!

* * *

Niama načej, kab rozum moj nie nyŭ u hudzie,
Kab čysty žemčuh sloz nie asypaŭ mnie hrudzi.
Vino razvah nie poŭnić čaru hałavy,
Bo pierakulenaja poŭnaju nie budzie.

* * *

Usio ŭ hetym sviecie, što baču,
Nie varta ni smutku, ni płaču.
Dy, słava Ałachu, kudy ni zirnu —
Svaju ŭsiudy baču niaŭdaču.

* * *