Rubaji

Pakul my ruki nie splali svaje ŭ chaŭrusie,
Nie nastupić nahoju nam na hołaŭ skrusie.
Da zołku budziem pachmialacca, budzie dnieć
Biez nas, a my ŭzdychnuć nie zmožam u spakusie.

* * *

Chto hety sviet prajšoŭ kružma i naciańki,
Kab raspaznać jaho abodvyja baki,
Nie viedaju, ci viedaje dapytnik,
Pra spravy svietu što my viedajem-taki?

* * *

Sviacilniki miačeci i kumirni dym,
Zło piekła, radasć raju — pra adno hudzim.
Hlań na skryžali losu: tam nakresliŭ
Daŭno ŭžo Majstra ŭsio, što zdarycca z usim.

* * *

Dniej, serca, rukoj razbudziŭšy huk lutni łaskavy,
Zhubiŭšy imia svajo, pić budziem vodar harkavy.
Kilim malitoŭny za kielich vina pradamo
I hachniem ab kamień butelku i hańby i słavy.

* * *

Kachaju ciabie, dy paprokam nie dam siabie hryzci,
I z nievukam ja nie spračajusia, jak i kaliści,
Napitak kachannia spakon — acalennie mužčyn,
A dla niemužčyn hety kubak nie maje karysci.

* * *

Što cmokać daremna, kali atuchajuć žaroŭni!
Što mudrasć viakoŭ! Ty vinom ščyra čaru napoŭni.
Pi, projdzie žyccio, i chadzić budzie Miesiac biez nas
Ad poŭni da vietaška, ad vietaška da poŭni.

* * *

Dzie blizki siabra toj, čyj słych by ŭraz spascih
Moj skaz, kim čałaviek byŭ z pieršych dzion svajich?
Narodžany ŭ biadzie, na hlinie hora zamiašany,
Jon pabłukaŭ krychu pa sviecie — i zacich.

* * *

I da nas tut było ciemračy i sviatła,
I niabiosy viartalisia z viečnaha tła,
Scieražysia, stupaj pa ziamli nienachabna,
Bo ziamla zrenkaju pryhažuni była.

* * *

Vypi sam niaškodnaha vina,
Kubak moj napoŭni sa zbana,
Pokul z nas los hančaru zakaža
Zban zrabić, davajma pić da dna!

* * *

Vysakarodnasć kiparysa i lijany,
Adkul jany, z jakoj takoj pašany?
U hetaj — dziesiać jazykoŭ, i ŭsie maŭčać,
Toj maje dzviescie — ŭsie lanotaju zviazany.

* * *

Našto biedavać pa bahacci ziamnym?
Ci ty sustrakaŭsia choć z viečnym adnym?
Jak niekalki ŭzdychaŭ pazyčyli ciełu,
Pazyčanaje nie paličyš svajim.

* * *

Na čary ruka i ruka na Karanie,
Duša to ŭ sviatosci, to ŭ niečysci vianie,
Pad marmurovym sklapienniem koleru biruzy
My i nie kafiry i nie musulmanie.

* * *

Što kryŭdzicca na nievuctva, jak sviet lichi.
Ad niemačy sciskaje serca bol hłuchi.
Padpieražusia zunarom, bo maju soram
Za musulmanstva za svajo i za hrachi.

* * *

U horadzie ŭ słavie — mišeń azłablennia ludskoha,
U kiełli ŭ samocie — mišeń padazrennia slapoha,
Najlepš, kab ty byŭ choć jak Chidr ci Iljas,
Ni ciabie kab nichto, ni kab ty sam nie viedaŭ nikoha.

* * *

Ubačyŭ ptušku na scianie drymotnaj Tusa,
A pierad ptuškaj hoły čerap Nak-Kavusa.
Kazała ptuška čerapu: «Adnak! Adnak!
Dzie hołas zvonu, hrom litaŭraŭ? Dzie spakusa?»

* * *