Rubaji

I čym tak niamił ja tabie, niebaschił?
Dziareš majho ščascia saročku štosił,
I viecier, što dźmie ŭ mianie, połymiem robiš,
I sušyš vadu ŭ mianie ŭ rocie na pył.

* * *

Z vinom u ruce, z łokanam u druhoj
Ščaslivy siadzić nieznajomy z tuhoj,
Jon pje i nie dbaje pra niebazvarotnasć,
Pakul chmiel nie vytnie sałodkaj nahoj.

* * *

Niabiosy daremna nie robiać ničoha:
Dajuć adnaho, kab ukrasci druhoha.
Kab viedaŭ, što zrobić z im los, čałaviek —
Na sviet by jon nie naradžaŭsia, niaboha.

* * *

My — lalki, a nieba — toj lalečnik sprytu,
Što hłucha zaviesiŭ zasłonu z błakitu,
Patuzajuć nas na kilimie žyccia,
I znoŭku patrapim u kufar niabytu.

* * *

Cviarozamu mnie nie adčuć asałody,
A ŭ pjanaha rozum słabieje ad zhody.
Pramiežak miž chmielem i jasnasciu josć —
Zaviecca žycciom, tam ja rab nazaŭsiody.

* * *

Ja horła nabliziŭ da horła zbana,
Kab srodak zdabyć daŭhažyćby sa dna.
Da hub majich huby prykłaŭšy, skazaŭ jon:
«Jak ty, byŭ i ja, naša dola adna».

* * *

Kali nahoju smierci budu rastaptany,
Rukoju smierci, byccam ptuška, abskubany,
Maj litasć, kab moj prach zbanami tolki staŭ,
Mo ažyvu ja, ŭčuŭšy pach vina žadany.

* * *

Kali skanaju, abmyjcie mianie čystym vinom,
Bahasłavicie ŭ ludskoj hamanie čystym vinom,
Znajsci zachočacie ŭ dzień uvaskresiennia,
Dyk prach šukajcie moj u čajchanie z čystym vinom.

* * *

Tvarec svaju litasć vykazvaje sam.
Josć lik i pravinam tvajim i hracham.
Jak pjany ty sionnia da smierci, dyk zaŭtra
Daruje tvajim zasmylełym kasciam.

* * *

Napeŭna, travinka, što šepča z piaskom,
U niebapadobnaj była vałaskom.
Nie luta stupaj na travu maładuju,
Bo vyrasła z prachu ciulpana kradkom.

* * *

Chto čuje hołas rozumu sprasonnia,
Byka jon dojić u tuhi ŭ pałonie.
Lepš apranachu błaziena nadzień,
Za rozum tolki pyrnik kupiš sionnia.

* * *

Ustań, skuniežany, nastała rannie!
Na lutni hraj, smakuj vino kachannia.
Bo doŭha tut jašče nie byŭ nichto,
A tym, što adyšli, niama viartannia.

* * *

Jak pryjdzie pa viasnie kumir adtul, dzie huryj hraj,
I mnie padasć vina tudy, dzie nivy samy kraj,
Jak by ni łajali pasla za hety słovy ludzi,—
Sabaka lepšy za mianie, kali ja ŭspomniu raj!

* * *

Kažuć, pjanic u piekle zhłynaje ahoń,
Heta žyłka many bjecca postrachu ŭ skroń,
Jak kachanki i pjanyja piekła zasielać,
Zaŭtra ž raj budzie hoły, jak taja dałoń.

* * *

Pryhožuju čaru, azdobu stałoŭ,
Razbili i kinuli moŭčki dałoŭ.
Šanujsia, nie stań na čarepje biez žalu,
Bo čara rabiłasia z čaraŭ hałoŭ.

* * *

Nam vino i kachanka, vam — kumirnia i chram,
Piekła my abžyvajem, raj hatovieńki — vam.
Dyk vina naša viečnaja ŭ čym? Adkažy mnie! —
Tak Mastak na skryžalach los pavyznačyŭ sam.

* * *